Εμένα, αυτά που είπε ο Πολάκης στο Open, μου άρεσαν. Διαφωνώ προφανώς στο 100% των θέσεων που διατύπωσε, αλλά –βρε αδερφέ- κατάλαβα που θέλει να το πάει, τι πιστεύει και γιατί παλεύει. Ενώ ακούω τον Φάμελλο και αν εξαιρέσει κανείς την ακρότητα των διατυπώσεων του για τα Τέμπη και την πρόσκληση προς τις «προοδευτικές δυνάμεις» να ενωθούν κατά του Μητσοτάκη, δεν έχω ακούσει απολύτως τίποτα άλλο. Ακούω επίσης τον Ανδρουλάκη και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί. Δεν ζητά εκλογές «για να μην γίνει γραφικός», αλλά –παραδόξως- θεωρεί ότι δεν γίνεται γραφικός καταθέτοντας πρόταση μομφής δίχως να τη συνοδεύει από απαίτηση εκλογών και δίχως να προσφέρει σαφή κυβερνητική λύση. Κουφά πράγματα.
Ενώ ο Πολάκης λέει καθαρά τι θέλει. Απαντά δηλαδή στο καίριο ερώτημα «όταν θα πάρουμε την εξουσία, τι θα την κάνουμε;». Θα μου πείτε ότι με τέτοιες θέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να δει εξουσία, ακόμα και αν αξιωθεί να ζήσει 200 χρόνια, που του το εύχομαι και ας μην είχαμε ποτέ καλές προσωπικές σχέσεις οι δυο μας. Θα πω όμως παράλληλα, ότι η διατύπωση καθαρών πολιτικών απόψεων, ακόμα και εξωφρενικών ή εντελώς ουτοπικών, δεν είναι μόνο τιμιότερη απέναντι στον κόσμο, αλλά και πιο ανθεκτική από την μπαρουφολογία και την αοριστία. Σε βάθος χρόνου, αυτός που ξεκαθαρίζει τι επιδιώκει, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης από τον άλλον που είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο, ανάλογα με την καθημερινή συγκυρία.
Βεβαίως, το γεγονός ότι ο Πολάκης επιμένει ότι οι καθαρές πλην ακραίες θέσεις του εκφράζουν τον μισό ΣΥΡΙΖΑ και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται από το κόμμα του, δημιουργεί πρόβλημα στην Κουμουνδούρου. Δείχνει έναν βαθιά διχασμένο οργανισμό (ακόμα και στα πολύ χαμηλά του), ενώ προσφέρει επιχειρήματα τόσο στον Μητσοτάκη για να τους θυμίζει το 2015-19, όσο και στην «αυτόνομη πορεία» του Ανδρουλάκη. Εδώ που τα λέμε όταν ο Φάμελλος ζητά απ’ τον Νίκο να πάνε μαζί, δεν είναι λογικό ο Ανδρουλάκης να ανταπαντά «για να κρατικοποιήσουμε τη ΔΕΗ, την Εθνική Τράπεζα, το διυλιστήριο των ΕΛΠΕ και να φτιάξουμε δική μας σχολή δικαστών, όπως λέει ο μισός ΣΥΡΙΖΑ δια του Πολάκη;».
Από την άλλη, ο Πολάκης ξέρει ότι με τον Φάμελλο προκοπή δεν θα δούνε. Εκεί στα χαμηλά θα τσαλαβουτούν. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι υπονομεύει συνειδητά την σημερινή ηγεσία, ξέρει ότι υποσκάπτει μια θνησιγενή πορεία που έτσι και αλλιώς θα αποτύγχανε, ανεξαρτήτως της δικής του στήριξης ή υποβοήθησης. Μακροπρόθεσμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δικός του είναι. Εκτός και αν μέρος του κομματικού του κοινού βαρεθεί να περιμένει και πάει στο μεταξύ στη Ζωή ή στο Βαρουφάκη. Θαρρείτε πως τυχαία τα ‘βαλε με την Κωνσταντοπούλου, ενώ ουδείς άλλος πλην της ΝΔ τολμά να της πει κουβέντα σήμερα; (Α ναι, και το ΚΚΕ, να μην το αδικούμε).
Ούτε τυχαία, ούτε αδίκως της επιτέθηκε ο Πολάκης. Διότι πράγματι, η Ζωή και για την Μάνδρα έλεγε «τους έπνιξαν» και για το Μάτι «τους έκαψαν» και τώρα για τα Τέμπη λέει «τους σκότωσαν». Σωστά τα είπε, αλλά ο Πολάκης δεν κατάλαβε ότι εκεί έκανε το μόνο του φάουλ στη συνέντευξη. Διότι αν ο Μητσοτάκης πει «εσείς στο Μάτι τι κάνατε;» αυτομάτως σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ του λέει ότι κάνει συμψηφισμό, ενώ όταν ο Πολάκης αναφέρεται στα ίδια γεγονότα να βγάλει εκτός κάδρου την Ζωή, δεν κάνει συμψηφισμό; Εμ, κάνει. Έδωσε το λοιπόν επιχείρημα στους νεοδημοκράτες και ας μην το συνειδητοποίησε.
