Όπου κι αν βρεθώ, σ’ όποιο δρόμο κι αν περπατήσω, βλέπω στις βιτρίνες των καταστημάτων «ζητείται πωλητής» ή «ζητείται άτομο προς εργασία». Παντού. Αλλά κι εκεί που δεν υπάρχουν βιτρίνες για να μπαίνουν αγγελίες, όλοι ξέρουμε την κατάσταση. Ο τουρισμός ζητά κόσμο και δεν βρίσκει, το μάζεμα των μήλων ζητούσε αλλά ματαίως, οι ελαιοπαραγωγοί ψάχνουν εργάτες με το ντουφέκι, οι επιχειρήσεις ψάχνουν παντού για εξειδικευμένα στελέχη, ακόμα και η ναυτιλία ψάχνει ναυτεργάτες, υπάρχει τεράστια ζήτηση για άτομα που θα ήθελαν να δουλέψουν.
Για αυτό όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης ως αρμόδιος υπουργός έχει δίκιο όταν λέει ότι είναι οξύμωρο το υπάρχον σχήμα, όλοι να ψάχνουν κόσμο να δουλέψει και η ανεργία να είναι στο 10,3%. Απλώς κανένας δεν μπορεί να δώσει μια πειστική απάντηση σ’ αυτό το αλλόκοτο φαινόμενο, εκτός κι αν όλοι ξαφνικά μεταβλήθηκαν σε τεμπέληδες. Αλλά ούτε στο άλλο παράξενο βρίσκεται εύκολα εξήγηση. Πώς διάβολο οι εργοδότες ζητούν κόσμο, όμως αν και δε βρίσκουν αρνούνται να ανεβάσουν τους μισθούς;
Κάπως πρέπει να εξηγηθούν όλα αυτά. Πάντως η θεωρία για τη λειτουργία της αγοράς, η θεωρητική σχέση προσφοράς και ζήτησης και όλα τα μίκρο ή μάκρο-οικονομετρικά μοντέλα, δε μας δίνουν επαρκή εξήγηση. Αυτός που δηλώνει άνεργος αλλά δεν ορμά να αρπάξει κάποια από τις πολλές υπάρχουσες θέσεις εργασίας, κάπως τα βολεύει οικονομικά και δεν έχει πραγματική ανάγκη να δουλέψει.
Μα και ο εργοδότης που προτιμά να έχει κενές θέσεις εργασίας στην επιχείρηση του παρά να ανεβάσει τον μισθό που προσφέρει, σημαίνει ότι στην πραγματικότητα δεν έχει ανάγκη αύξησης του εργατικού δυναμικού του. Ή ότι η αύξηση της παραγωγής και τα έσοδα που θα φέρουν οι νέες θέσεις εργασίας, δεν θα καλύψουν το έξοδο που θα επωμιστεί από την αύξηση των μισθών.
Σε τούτο τον τόπο, διαψεύδονται καθημερινά όλα όσα υποστηρίζει η οικονομική θεωρία, λες και όλα τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας είναι αριθμοί-μαϊμού. Από τον ρυθμό ανάπτυξης μέχρι το επίπεδο της ανεργίας κι από το μισθολογικό κόστος μέχρι τα πλεονάσματα που πετυχαίνουμε. Μήπως εξάλλου δεν είναι παράδοξο και το γεγονός ότι αυξάνονται οι τιμές, αλλά αυξάνονται παράλληλα και οι αγορές κάποιων ακριβών προϊόντων, σαν τα αυτοκίνητα ας πούμε;
Εντάξει ο Άδωνις κάνει πραγματικό αγώνα να επέμβει σ’ αυτά τα παράξενα και να τα εξορθολογήσει. Το ίδιο κι ο Χατζηδάκης. Ο Γεωργιάδης φέρνει κόσμο από τη Μακεδονία για να μαζέψει ελιές στην Κρήτη. Ο Χατζηδάκης προσπαθεί να βρει τρόπο να φορολογήσει τους ελεύθερους επαγγελματίες που δηλώνουν εισοδήματα μικρότερα των εργαζομένων τους. Δικαίως αμφότεροι. Όμως στο όλο οικοδόμημα κάτι πάει στραβά και δεν βλέπω τρόπο να ισιώσει. Ζούμε σαν να έχουμε τάμα να αρμενίζουμε αιωνίως στραβά, προετοιμάζοντας την επόμενη οικονομική μας κρίση.
Υ.Γ. Σε άλλο θέμα τώρα. Γι αυτό που γράφτηκε χθες για μένα στην πρώτη σελίδα γνωστού και μη εξαιρετέου φύλλου, προχωρούν κανονικά οι μηνύσεις και οι αγωγές.
