Να πω και εγώ τη γνώμη μου για τον περιλάλητο επερχόμενο ανασχηματισμό; Μην έχετε μεγάλες ελπίδες. Αν και ως φαίνεται, ο Μητσοτάκης θα αλλάξει τον υπουργό οικονομικών, άρα θα κάνει πραγματική κίνηση ουσίας σύμφωνα με την παλαιοκαραμανλική ρήση ότι «ανασχηματισμό κάνεις όταν αλλάζεις υπουργό οικονομικών» (ο Μπάμπης Παπαδημητρίου μου το θύμισε), μην πιστεύετε ότι το κλίμα θα μεταβληθεί ριζικά. Ποτέ κανένας κυβερνητικός ανασχηματισμός δεν γύρισε την παρτίδα. Σε περίοδο που οι Έλληνες πρωθυπουργοί πιέζονταν ή είχαν πάρει την κάτω βόλτα, κανένας τους δεν επανέφερε την πολιτική του ηγεμονία αλλάζοντας τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου του.
Αυτά είναι φρούδες ελπίδες, που όμως οι πρωθυπουργοί και οι σκληροί οπαδοί κάθε κυβερνώντος κόμματος είναι υποχρεωμένοι να τις έχουν, αλλιώς σημαίνει ότι έχουν εγκαταλείψει τη μάχη. Και ο Μητσοτάκης δεν είναι τύπος που εγκαταλείπει, θα το παλέψει ως το τέλος. Με όσα μέσα έχει, έστω και με τις εκπλήξεις των ονομάτων. Που μπορεί να έχουν πρόσκαιρη επικοινωνιακή απόδοση, αλλά κάτι είναι και αυτό. Θα φύγει η επικαιρότητα από τα Τέμπη για ένα τριήμερο, άντε μια βδομάδα. Ως εκεί όμως, μετά θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια, καθότι στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική μας σκηνή «έχει ανοίξει η πόρτα του τρελοκομείου», για να θυμηθώ άλλη μια σημαδιακή φράση του γέρο Καραμανλή, ως Προέδρου της Δημοκρατίας αυτή τη φορά.
Εδώ έρχομαι να διατυπώσω μια ακόμα ουσιώδη αντίρρηση μου στις τρέχουσες και κοινότοπες αναλύσεις που μας κατακλύζουν. Οι κυβερνήσεις μπορεί να κερδίζουν κάτι από τη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη, χάνουν όμως από τα μεγάλα θέματα. Από εθνικές κρίσεις, από μεγάλα σκάνδαλα ή κατασκευασμένα σκάνδαλα, από μεγάλες τραγωδίες και ατυχήματα πανεθνικών διαστάσεων και πολλών απωλειών. Ο Μητσοτάκης τώρα είναι στη δίνη των Τεμπών, όπως ο Σημίτης πριν φύγει ήταν στη δίνη της διαφθοράς των συνεργατών του, όπως ο Κώστας Καραμανλής ήταν στη δίνη του Βατοπαιδίου.
Ο Κυριάκος απλώς έχει ένα πλεονέκτημα έναντι όλων των υπολοίπων και γι αυτό δεν είναι προδιαγεγραμμένη η κατάρρευση του. Δεν έχει αντίπαλο να έρχεται, όπως είχαν όλοι οι άλλοι. Είναι μάλιστα εξαιρετικά τυχερός, διότι την ώρα της φθοράς του, αναδεικνύεται ως απρόσμενη αντίπαλος ακριβώς αυτήν που θα διάλεγε στα πιο τρελά και απραγματοποίητα όνειρα του. Η Ζωή. Η πολιτική μυωπία όλων των εχθρών του, πολιτικών, εσωκομματικών, επιχειρηματικών και γεωπολιτικών, καταλήγουν στην πιο τρελή συνισταμένη. Στο δίπολο Μητσοτάκης-Κωνσταντοπούλου. Ποιος να το φανταζόταν.
Ίσως, αυτό του σώσει την παρτίδα. Ο ανασχηματισμός όχι. Όποιον υπουργό οικονομικών και να βάλει. Ο οποίος θα είναι καλύτερος από τον Κωστή; Πολύ αμφιβάλω…
