Ουκ εα με καθεύδειν το του Λένιν τρόπαιο, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της εισήγησης του κ. Κασσελάκη στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολύ φοβάμαι πως ελάχιστοι θα μπορούσαν να αντιληφθούν το χιούμορ του. Ίσως, πιο ταιριαστός να ήταν ο τίτλος «Ολική επαναφορά» από τη γνωστή ταινία με πρωταγωνιστή τον Σβαρτσενέγκερ.
Αυτό το άλμα προς το μακρινό παρελθόν που φτάνει στις αρχές του 20ου αιώνα και σηματοδοτείται από δύο λέξεις: Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, δεν είναι παρά μία ακόμη εκδήλωση το πως αντιλαμβάνεται ο «αδιαμεσολάβητος» αρχηγός του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης τον τρόπο διοίκησης του πολιτικού του οργανισμού.
Φράσεις όπως «οι απόψεις διατυπώνονται μέσα στα όργανα. Όποιος διατυπώσεις άλλες απόψεις, θα διαγράφεται», δείχνει όχι μόνο πόσο μακριά από την ιστορία και τις παραδόσεις της Ανανεωτικής αριστεράς, η οποία διακρινόταν πάντα για τη ρηξικέλευθες - αν και ουτοπικές πολλές φορές - απόψεις της, την αναγνώριση της αναγκαιότητας ρευμάτων και τάσεων μέσα στο κόμμα, την όσμωση με όμορους πολικούς χώρους και - γιατί όχι - την αλλαγή της πολιτικής θέσης της, όταν η ζωή απεδείκνυε πως ήταν λανθασμένη. Δεν ήταν άγιοι, δεν ήταν τέλειοι, είχαν, ωστόσο πάρει αρκετά μαθήματα της ζωής.
Είναι ηλίου φαεινότερον (αρκεί για αυτό να ρίξει κανείς μία ματιά για τη δομή του κόμματος που οραματίζεται) πως ο κ. Κασσελάκης επιδιώκει τη δημιουργία ενός αρχηγοκεντρικού και προσωποκεντρικού κόμματος, το οποίο θα στοχεύει να λειτουργήσει ως «σφήνα» ανάμεσα στα υπόλοιπα και - ακόμη καλύτερα - να καταφέρει να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο έτσι κι αλλιώς ρευστό και υπό διαμόρφωση πολιτικό μας σύστημα.
Θα τα καταφέρει; Είναι ερώτηση που βρίσκεται στα χείλη πολλών. Κατά τη γνώμη, δύσκολα, γιατί πολύ απλά δεν πείθει πιο ούτε τους δικούς του (βλέπε: Επιστολή των 87). Όμορες εκλογικές δεξαμενές, όπως το ΠΑΣΟΚ και η Πλεύση, αλλά και του άλλου άκρου με Νίκη, Σπαρτιάτες κ.λπ. ασχολούνται εντατικά με την περιχαράκωση του εκλογικού τους ακροατηρίου.
Έχοντας υποστεί μία πρώτη διάσπαση και την ίδρυση της νεοκομμουνιστικής Νέας Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη βίωσε τον πόνο του ακρωτηριασμού του κομματικού σώματος, πράγμα που είναι καλά γνωστό σε εκείνους που είτε έζησαν τα γεγονότα, είτε τα μελέτησαν μέσα από τα πολλά ιστορικά βιβλία που κυκλοφορούν.
Μήπως ο κ. Κασσελάκης, όμως, στοχεύει σε κάτι άλλο; Και ποιο είναι αυτό; Μήπως φροντίζει για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα υβρίδιο ανάμεσα στην αριστερά και την ψεκασμένη Δεξιά; Όπως και έχουν τα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια αυτό που ήταν και δε θα ξαναγίνει ποτέ.
