Γιατί είναι τόσο σημαντική η Ιντλίμπ, ώστε να έχουν φτάσει στα πρόθυρα του μεταξύ τους πολέμου οι μέχρι πρότινος σύμμαχοι Ρωσία και Τουρκία, ενώ την ίδια στιγμή όλοι μοιάζουν να έχουν κλείσει τα αυτιά του απέναντι στη νέα ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση και τις εκκλήσεις του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών και οργανώσεων;
Μια εξήγηση που δίνεται είναι ότι η πόλη αυτή αποτελεί το πετραδάκι στο στέμμα του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Κι αυτό διότι ο μονάρχης – ο οποίος έφτασε στο χείλος του γκρεμού και κινδύνευσε να έχει την τύχη του Μουαμάρ Καντάφι – κατακτώντας την θα διακηρύξει πανηγυρικά ότι ολόκληρη η Συρία έχει επιστρέψει πλέον υπό τον έλεγχό του, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης και του εμφύλιου πολέμου.
Μοιάζει λογικό, αλλά η αλήθεια δεν βρίσκεται εκεί. Άλλωστε, όσο μεγάλο «φορτίο» κι αν κουβαλά και όσο υψηλό συμβολισμό κι αν έχει η μάχη της Ιντλίμπ, ο Άσαντ γνωρίζει ότι ποτέ δεν πρόκειται να είναι πια το αφεντικό σε μια χώρα η οποία – επί της ουσίας και όχι στον χάρτη – θα παραμείνει κατακερματισμένη. Όπως το γνωρίζουν και οι σύμμαχοί του, δηλαδή οι Ρώσοι, οι Φρουροί της Επανάστασης του Ιράν και η Χεζμπολάχ.
Η σύγκρουση έχει αιτία
Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα πρέπει να αναζητηθεί στα συμφέροντα της Ρωσίας και της Τουρκίας. Από αυτή την άποψη δε, αποδεικνύεται ότι δεν είναι διόλου τυχαίο ότι Πούτιν και Ερντογάν έχουν βρεθεί αντιμέτωποι σήμερα και διασταυρώνουν τα κανόνια τους.
Η Μόσχα, συγκεκριμένα, θέλει πάση θυσία η Ιντλίμπ να περάσει υπό τον έλεγχο του Άσαντ και της Δαμασκού διότι έτσι θα διασφαλίσει τα «νώτα» των ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στην περιοχή της Λατάκεια και της Ταρτούς. Μια ματιά στον χάρτη της Συρίας, εξάλλου, δείχνει ότι μαζί με τις πόλεις Χομς και Χάμα νοτιότερα και το Χαλέπι στα βορειοανατολικά, δημιουργούν ένα νοητό «τείχος» μπροστά από τα στρατηγικής σημασίας παράλια της Συρίας στη Μεσόγειο.
Η Άγκυρα, από την άλλη, ξέρει ότι η Ιντλίμπ έχει πολλαπλή σημασία γι' αυτήν. Πρώτον, επειδή αποτελεί το τελευταίο σημαντικό προπύργιο των συμμάχων της και εάν δεν το υπερασπιστεί αποτελεσματικά, η εικόνα και το κύρος της θα τρωθούν ανεπανόρθωτα. Δεύτερον, επειδή είναι η μοναδική μεγάλη πόλη εντός της ζώνης των 30 χιλιομέτρων από τα σύνορα, την οποία σταδιακά επιδιώκει να προσαρτήσει, βαφτίζοντάς την «ουδέτερη» και «ασφαλή».
Και τρίτον, επειδή ξέρει ότι κρατώντας τον έλεγχο της Ιντλίμπ, θα είναι σε θέση σε μια επόμενη ευνοϊκή φάση, να αμφισβητήσει και πάλι το καθεστώς της Δαμασκού (η οποία ως πόλη είναι σχετικά απομονωμένη), διεκδικώντας ακόμη περισσότερα οφέλη στη Συρία.
Για όλους αυτούς τους λόγους, παρά τα όσα συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν χθες στη Μόσχα ανάμεσα σε Πούτιν και Ερντογάν σε καμία περίπτωση δεν φέρνουν πιο κοντά το τέλος του πολέμου και των προσφυγικών κυμάτων. Πολύ περισσότερο καθώς υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι, με βάση τα ευρύτερα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να συντηρηθεί η ρωσοτουρκική αντιπαράθεση...
