Η Μαρίν Λεπέν δεν έχει σχέση με την Τζόρτζια Μελόνι, η οποία πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε πως για να κυβερνήσει την Ιταλία θα έπρεπε να εγκαταλείψει μερικές από τις προεκλογικές υποσχέσεις της και να ενσωματωθεί στο σύστημα που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι στάθηκε αναφανδόν δίπλα στην Ουκρανία - ένα βαρόμετρο για τον προσανατολισμό όλων των ευρωπαϊκών κομμάτων - και δήλωσε επίσης την πίστη της στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, αποτελεί έναν παράγοντα σταθερότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πιθανόν να πρωταγωνιστήσει στην εκλογή προέδρου της Κομισιόν.
Από την άλλη μεριά η Μαρί Λεπέν, ποτέ δεν έκρυψε τον φιλορωσισμό της και τηρεί μια περίεργη σιωπή για το ΝΑΤΟ. Άλλωστε οι οικονομικές σχέσεις του κόμματος της με τη Ρωσία είναι γνωστές και δεν αμφισβητούνται. Επί πλέον κουβαλά ένα βαρύ παρελθόν αντισημιτισμού, κληρονομιά του πατέρα της. Την πορεία της προς την εξουσία θα την αποφασίσουν οι Γάλλοι πολίτες. Πάντως, σε όσες δημοσκοπήσεις είδαν το φως της δημοσιότητας έχει ένα σταθερό προβάδισμα.
Υποθέτω ότι μέχρις εδώ θα συμφωνήσουν αν όχι όλοι, οι περισσότεροι.
Το ερώτημα είναι ένα: η Λεπέν έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που την κατατάσσουν στην άκρα Δεξιά. Ο Μελανσόν που συμμετέχει στο Λαϊκό Μέτωπο είναι δημοκράτης; Είναι ένας χυδαίος αντισημίτης, που έχει αγκαλιάσει τον ισλαμοναζισμό των παρισινών προαστίων, που αγωνίζεται κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενθαρρύνει απροκάλυπτα τη βία στους δρόμους. Πώς αυτόν τον άνθρωπο τον νομιμοποιεί, συμμαχώντας μαζί του το Σοσιαλιστικό κόμμα και ιδίως ο Ραφαέλ Γκλικσμάν, ένας νέος πολιτικός, φιλοευρωπαίος, φιλονατοϊκός και δεδηλωμένος φίλος του Ισραήλ;
Ας σημειωθεί ότι πρόσφατα ο Ρ. Γκλικσμάν είχε επιτεθεί στην «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν για την αντισημιτική στάση της. Ως γνωστόν, βουλευτές αυτού του κόμματος έκαναν κοινές εμφανίσεις με μέλη της Χαμάς και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, δύο οργανώσεις που έχουν χαρακτηριστεί τρομοκρατικές.
Ο Ραφαέλ Γκλικσμάν, επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του Σοσιαλιστικού κόμματος, ξεπέρασε κατά πολύ τόσο την «Ανυπότακτη Γαλλία» όσο και του Πράσινους και τώρα κινδυνεύει να αμαυρωθεί η προσωπικότητά του και να χάσει ισχυρά ερείσματα λόγω της συνεργασίας του με τον Μελανσόν. Δήλωσε, προσχωρώντας στο Λαϊκό Μέτωπο, ότι του δόθηκαν εγγυήσεις πως οι ακραίες θέσεις του Μελανσόν δε θα έχουν θέση στο κοινό πρόγραμμα.
Το ζητούμενο δεν είναι το κοινό πρόγραμμα, αλλά η πολιτική και ηθική νομιμοποίηση ενός αντισημίτη—παλαιοκομμουνιστή. Έτσι, αποδεικνύεται για πολλοστή φορά πόσο μονόφθαλμος είναι ο λεγόμενος «προοδευτικός χώρος». Βλέπει μόνον τον μαύρο ολοκληρωτισμό και δε βλέπει τον άλλον, τον κόκκινο, που de facto τον αποδέχεται.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, για να μην ξεχνιόμαστε.
