Του Γιώργου Παυλόπουλου
Μονά κερδίζει, ζυγά θριαμβεύει. Κάπως έτσι μοιάζει η πολιτική ρουλέτα για τον Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος έχει κάθε λόγο να θεωρείται κερδισμένος, όποια έκβαση και αν έχουν οι προσπάθειες του Σέρτζιο Ματαρέλα για συγκρότηση ενός εναλλακτικού κυβερνητικού συνασπισμού και η αποφυγή των πρόωρων εκλογών.
Ας εξηγηθούμε. Εφόσον το παζάρι το οποίο βρίσκεται από χθες σε πλήρη εξέλιξη ευδοκιμήσει και βγει λευκός καπνός από το Κυρηνάλιο, αυτό θα σημαίνει ότι έχει βρεθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για μια νέα κυβέρνηση. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει αντικειμενικά να έχει υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στον μέχρι χθες εταίρο του Σαλβίνι, το Κίνημα Πέντε Αστέρων, και το Δημοκρατικό Κόμμα, που ελέγχουν τις 339 από τις 630 έδρες στο κοινοβούλιο, με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, της 4ης Μαρτίου 2018.
Τυπικά, σε μια τέτοια περίπτωση, ο Σαλβίνι θα πρέπει να θεωρείται ηττημένος, μιας και δεν θα του έχει βγει το χαρτί της ανατροπής της κυβέρνησης και της προσφυγής στις κάλπες. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική.
Γάμος συμφέροντος
Αιτία είναι το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των Ιταλών θα θεωρήσουν – δικαίως, σε μεγάλο βαθμό – ότι πρόκειται για ένα γάμο συγκυριακό και από συμφέρον, με τους δύο εταίρους να έχουν ακόμη λιγότερα κοινά από ό,τι είχαν μέχρι σήμερα ο Σαλβίνι και ο Λουίτζι ντι Μάγιο. Άλλωστε, κανείς δεν ξεχνά ότι ο Μπέπε Γκρίλο συγκρότησε το κίνημά του πάνω στην καταγγελία του συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς που είχαν στήσει τα παραδοσιακά κόμματα και κυρίως οι Δημοκρατικοί – οι οποίοι, από την πλευρά τους (συμπεριλαμβανομένου του Ρέντσι, που τώρα είναι υπέρμαχος της προσέγγισης) είχαν περάσει... γενεές δεκατέσσερις τους Πεντάστερους για τον λαϊκισμό και αντιευρωπαϊσμό τους.
Κατά συνέπεια, ο Σαλβίνι μπορεί βάσιμα να ελπίζει ότι αφενός ο νέος συνασπισμός δεν θα κρατήσει πολύ και, αφετέρου, όταν καταρρεύσει και γίνουν εκλογές, θα έχει την αυτοδυναμία στο τσεπάκι του.
Από την άλλη, εάν η διαμεσολάβηση του Ματαρέλα δεν αποδώσει καρπούς, τότε τη λύση θα δώσουν άμεσα οι κάλπες. Σε αυτό το σενάριο, η Λίγκα του Βορρά είναι πολύ πιθανό να δει να επαληθεύονται οι δημοσκοπήσεις, που της δίνουν ήδη ιδιαιτέρως υψηλά ποσοστά, τα οποία αγγίζουν το 40%. Ακόμη δε και αν δεν διασφαλίσει την αυτοδυναμία, λογικά θα προσφύγει στην συνδρομή είτε της Φόρτσα ιτάλια του Μπερλουσκόνι είτε του νεοφασιστικού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας, για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Υβρίδιο Τραμπ και Πούτιν
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, που θα λέγαμε, για την Ευρώπη. Διότι και με τη μία και με την άλλη εκδοχή, θα είναι πολύ μεγάλες οι πιθανότητες σχηματισμού της πρώτης γνήσια ακροδεξιάς, ρατσιστικής, λαϊκιστικής και αντι-ΕΕ κυβέρνησης στην μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης, της οποίας μάλιστα θα ηγείται ένας τύπος που αποτελεί πολιτικό υβρίδιο της ανάμιξης του Ντόναλντ Τραμπ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αρκετοί θα πουν, βεβαίως, ότι οι πιθανότητες δεν είναι τόσο μεγάλες και ότι, όπως έχει συμβεί δύο φορές και στη Γαλλία, το «δημοκρατικό τόξο» τελικά θα βρει τη λύση και θα θριαμβεύσει. Άλλοι θα ισχυριστούν ότι ακόμη και εάν δούμε τον Σαλβίνι πρωθυπουργό, θα πρόκειται για μια «ακροδεξιά παρένθεση», που θα κλείσει σχετικά σύντομα, μιας και δεν θα καταφέρει να κάνει τίποτα από όσα διακηρύττει σήμερα εκ του ασφαλούς.
Κι αν διαψευστούν – τι γίνεται τότε;
AP Photo/Alberto Pellaschiar
