Η οπισθοχώρηση των ρωσικών δυνάμεων σχεδόν σε όλα τα μέτωπα της Ουκρανίας έχει ως αποτέλεσμα να απειλούνται πλέον και οι κατεχόμενες περιοχές, των οποίων η Μόσχα έχει ανακοινώσει την προσάρτηση.
Η έμμεση παραδοχή των δυσκολιών που αντιμετωπίζει το πουτινικό καθεστώς ήρθε με την εντολή του Ρώσου προέδρου να ενισχυθούν τα μέτρα από τη Ζαπορίζια μέχρι το Ντονμπάς.
Λίγο μετά από την αρχική ευφορία της προσάρτησής τους, ο στρατιωτικός νόμος επιβλήθηκε στο Ντονέτσκ, το Λουγκάνσκ, τη Ζαπορίζια και τη Χερσώνα, τις περιοχές που ο Βλαντίμιρ Πούτιν επέκτεινε την κυριαρχία της Ρωσίας. Η επέκταση βέβαια έγινε σε ρητορικό επίπεδο, καθώς ούτε ολόκληρη τη Ζαπορίζια ήλεγχαν οι ρωσικές δυνάμεις, ούτε τη Χερσώνα, ούτε το Ντονέτσκ.
Ωστόσο, στο Κρεμλίνο πίστευαν πως η προσάρτηση των περιοχών αυτών θα έθετε τη διεθνή κοινότητα, και κυρίως την Ουκρανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, προ τετελεσμένων γεγονότων. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται με βάση τους σχεδιασμούς των νοσταλγών των σοβιετικών χρόνων.
Πλέον, η υπεράσπιση αυτών των περιοχών έχει καταστεί ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Η συντεταγμένη οπισθοχώρηση των ρωσικών δυνάμεων στη Χερσώνα έδειξε πως στο Κρεμλίνο έχουν καταλάβει πως δεν μπορεί να κρατήσει τα εδάφη που κατέκτησε μετά την εισβολή της.
Οι ρωσικές δυνάμεις προτίμησαν να συνταχθούν πέρα από τον ποταμό Δνείπερο, ώστε να εξαπολύουν από εκεί επιθέσεις προς την ουκρανική πλευρά.
Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση στη στρατηγική περιοχή της Ζαπορίζια, όπου οι ρωσικές δυνάμεις βρίσκονται σε ένα μόνο μέρος της περιφέρειας. Η Ρωσία έχει θέσει ως προτεραιότητα τον έλεγχο του μεγαλύτερου πυρηνικού σταθμού της Ευρώπης, που βρίσκεται στην ομώνυμή περιοχή, ώστε να τον εκμεταλλευθούν για να καλύψουν ενεργειακά τις παράνομες κτήσεις τους.
Βέβαια, πλέον ο ανεφοδιασμός των κατεχόμενων περιοχών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εύκολα. Καθώς ο βαρύς χειμώνας έχει έρθει, τα πολεμοφόδια εξαντλούνται, και το Κρεμλίνο πρέπει να διαχειριστεί τις απώλειές του στο μέτωπο αλλά και την κόπωση των στρατευμάτων του. Οι ρωσικές δυνάμεις είναι πολύ πιο ευάλωτες σε επιθέσεις από τους Ουκρανούς, αυξάνοντας το επίπεδο συναγερμού, όπως φάνηκε από τις ανακοινώσεις Πούτιν.
Ακόμα και στο Ντονέτσκ, οι ρωσικές δυνάμεις δεν μπορούν να επιτύχουν την απαιτούμενη πρόοδο στο μέτωπο. Παρά το γεγονός πως οι μισθοφορικές δυνάμεις της Ομάδας Βάγκνερ έχουν αφιερώσει σημαντικά τμήματά τους, με επίκεντρο το Μπαχμούτ, η αιμορραγία συνεχίζεται, δίχως σημαντικά απτά οφέλη. Ο στόχος της ενθυλάκωσης της Λεκάνης του Ντονμπάς απομακρύνεται συνεχώς.
Όλα αυτά δείχνουν πως ούτε καν η κατεχόμενη χερσόνησος της Κριμαίας αποτελεί πλέον δεδομένο για τη Ρωσία. Η επιβίωση μίας αυτόνομης κριμαϊκής χερσονήσου αποτέλεσε ένα βασικό κίνητρο της εισβολής της στην Ουκρανία. Όσο τα λάφυρα του πολέμου πλέον τρέμουν από τα χέρια του πουτινικού καθεστώτος, αμφισβητείται όλη η παρουσία του στην Ουκρανία.
