Του Γιάννη Μαντζίκου
Οι ιταλικές εκλογές δεν έβγαλαν τον άσπρο καπνό που βγαίνει από το Βατικανό όταν εκλέγεται Πάπας, προκαλώντας έντονη ανησυχία τόσο στο εσωτερικό της Ιταλίας, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Παρ'' όλα αυτά, είναι κάτι συνηθισμένο στην πολιτική ζωή της γειτονικής μας χώρας. Από το 1946 και μετά έχουν σχηματιστεί πάνω από 40 κυβερνητικά σχήματα με 26 διαφορετικούς πρωθυπουργούς.
Είναι συνεπώς αρκετά ενδιαφέρουσες οι περιπτώσεις κρατών που τα έχουν καταφέρει χωρίς κυβέρνηση για αρκετά μεγάλο διάστημα. Η μεγαλύτερη οικονομία και χώρα της Ευρωζώνης, για παράδειγμα, η Γερμανία μόλις πριν λίγες μέρες οριστικοποίησε την νέα της κυβέρνηση, καθώς από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου είχε προκύψει αδιέξοδο. Πέρασαν, δηλαδή, πάνω από 5 μήνες. Ενώ το 2013, είχαν χρειαστεί πάλι 86 μέρες ώστε η Angela Merkel να ορκιστεί Καγκελάριος της χώρας.
Στο Βέλγιο, το μεγαλύτερο διάστημα κατά το οποίο η χώρα έμεινε χωρίς κυβέρνηση ήταν το 2010 με 2011 μετά τη διαμάχη τοπικών κοινοτήτων που οδήγησε σε πολιτική αναταραχή 589 ημερών! Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη γειτονική Ολλανδία όπου το 1977 χρειάστηκε πάνω από 200 μέρες για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Σημειώνεται ότι Ολλανδία και Βέλγιο χρειάζονται κατά μέσο όρο 85-90 μέρες προκειμένου να σχηματίσουν κυβέρνηση. Οι διαπραγματεύσεις… διαρκείας δεν συνεπάγονται φυσικά καθεστώς ακυβερνησίας για την Ολλανδία ή το Βέλγιο. Απλά το κυβερνητικό σχήμα που υπήρχε πριν τις εκλογές συνεχίζει το έργο του ως υπηρεσιακή πλέον κυβέρνηση.
Πριν από δώδεκα περίπου μήνες, η βόρεια Ιρλανδία έμεινε ακυβέρνητη μετά την παραίτηση του επικεφαλής του IRA, Martin McGuinness, που οδήγησε σε εκλογές τη χώρα. Παρά τα γεγονότα και την απουσία πολιτικής ηγεσίας, το κράτος ωστόσο συνέχισε να λειτουργεί κανονικά χωρίς να καταρρεύσουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οι ζωές των ανθρώπων.
Η Ισπανία συν τοις άλλοις τους δέκα πρώτους μήνες του 2016 βρέθηκε σε παρόμοια θέση, ενώ έληξε όταν οι συντηρητικοί σχημάτισαν μια μειονοτική κυβέρνηση. Ενώ χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση της τοπικής κυβέρνησης της Καταλονίας η οποία μετά το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού, την αποπομπή του προέδρου της Carles Puigdemont και παρά τις σχετικά πρόσφατες εκλογές δεν έχει ακόμα καταλήξει σε ένα κυβερνητικό σχήμα.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και εκτός Ευρώπης. Η Σομαλία δεν είχε κυβέρνηση για περίπου 15 χρόνια, ενώ το Ιράκ πέρασε καιρό από τη φάση της ακυβερνησίας εν μέσω έντονων ανησυχιών πως οι αντάρτες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν το αδιέξοδο.
