Η συμπλήρωση δύο ετών - ποιος να το περίμενε - από την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, συνέπεσε με τη συνέχιση των επιχειρήσεων του Ισραηλινού στρατού στη Γάζα. Τόσο οι Ουκρανοί όσο και οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν μια υπαρξιακή απειλή. Κάποιοι - ίσως είναι οι περισσότεροι - αγνοούν το βάθος της έννοιας «υπαρξιακή απειλή». Ο εχθρός σου δε θέλει απλώς να σου αποσπάσει εδάφη, θέλει να σε εξαφανίσει.
Ο στόχος του Πούτιν να «αποναζιστικοποιήσει» την Ουκρανία, αποβλέπει δια του πολέμου, να αλλάξει την ταυτότητα ενός ολόκληρου λαού. Να γίνει αυτό που το ρωσικό imperium απαιτεί. Ο στόχος όλων των Παλαιστινίων για ένα κράτος «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα» δεν αποβλέπει στην απόσπαση εδαφών από το Ισραήλ, αποβλέπει στην εξαφάνιση του ως κρατικής οντότητας από τον χάρτη.
Συνεπώς, τόσο για τους Ουκρανούς όσο και για τους Ισραηλινούς οι μάχες που δίνουν αφορούν την εθνική τους επιβίωση.
Αυτή είναι η μια όψη. Η άλλη όψη αφορά τους επιτιθέμενους. Τους Ρώσους και τους τρομοκράτες της Χαμάς και των άλλων ενόπλων παλαιστινιακών οργανώσεων. Και οι μεν και οι δε εκπροσωπούν ό,τι πιο βάρβαρο, ολοκληρωτικό και σκοταδιστικό υπάρχει σήμερα στον πλανήτη μας, κυρίως στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι μόνον. Για αυτή την κατάσταση δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο δυτικός κόσμος. Έκανε και συνεχίζει να κάνει λάθη που εξαχρειώνουν τους βάρβαρους.
Από πολύ νωρίς όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εκτίμησε σωστά - με βασική ευθύνη των γερμανικών ελίτ - το φαινόμενο Πούτιν. Αφελείς και ιδιοτελείς οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούσαν να αντιληφθούν πως η οικονομική ενδυνάμωση της Ρωσίας του Πούτιν, μοιραία θα αναβίωνε το σοβιετικό imperium στη σύγχρονη μορφή του.
Υποστηρίζουν πολλοί πως η Δύση δε σεβάστηκε τη Ρωσία, δεν τήρησε τις συμφωνίες, σταθερά επεδίωκε την περιθωριοποίησή της.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ο Πούτιν και η ομάδα του, όλοι παιδιά του σοβιετικού καθεστώτος, θεωρούσαν ιστορικό λάθος τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Και όταν κάποιος θεωρεί πως κάπου έχει διαπραχθεί ένα λάθος, προσπαθεί να επανορθώσει. Η εισβολή στην Ουκρανία είναι η απόπειρα επανόρθωσης αυτού του λάθους. Και η Δύση για να αποφύγει αυτόν τον πόλεμο θα έπρεπε να συμφωνήσει η Ουκρανία - κατά το πρότυπο της Φινλανδίας της περιόδου 1940-1990 να είναι χώρα περιορισμένης κυριαρχίας. Αυτό μας λένε.
Στο Ισραήλ η κατάσταση έχει πολύ πιο βαθιές ιστορικές ρίζες. Η Δύση, ποτέ δεν έλεγξε πού πηγαίνουν τα δεκάδες - για να μην πω εκατοντάδες - δισεκατομμύρια δολάρια που έδινε για την αρωγή των Παλαιστινίων. Οι Παλαιστίνιοι με τέτοιου επιπέδου βοήθεια, αντί να ζουν σε πρότυπους οικισμούς, ζούσαν και ζουν σε σκηνές ή σε μαχαλάδες, την ίδια στιγμή που οι ηγέτες τους διάγουν ζωή χαρισάμενη. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, νάνοι σαν τον απίθανο Ζοζέπ Μπορέλ, που κόπτονται σήμερα για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, παραβλέπουν τις δικές τους ευθύνες για αυτή τη διαφθορά.
Και σήμερα, αντί να απαιτούν από τους τρομοκράτες την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση των ομήρων, ουσιαστικά επιβραβεύουν την ομηρία, καθώς με την πολιτική τους αποδέχονται πως οι όμηροι αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, όπως ακριβώς σχεδίασαν οι τρομοκράτες της Χαμάς.
Οι ηγέτες του Δυτικού κόσμου δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της διακύβευσης στα μέτωπα της Ουκρανίας και της Γάζας. Και πολύ φοβούμαι πως δε θα το αντιληφθούν ποτέ.
