Η άγρια καταστολή στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Ιράν, μετά τον θάνατο της Μάχσα Αμινί δείχνει τις διαθέσεις του καθεστώτος απέναντι στην αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Φαίνεται πως το θεοκρατικό καθεστώς δεν μπορεί να δει την δυσανεξία του πληθυσμού πλέον στις οπισθοδρομικές πρακτικές που εφαρμόζει, αλλά προσπαθεί απλά να περιορίσει την απρόβλεπτη κρίση.
Η προσεκτική αντιμετώπιση του τραγικού θανάτου της Αμινί από τον Ιρανό Προέδρο Ιμπραίμ Ραϊσί, που δήλωσε πως θα γίνει έρευνα για την περίπτωση της 22χρονης Κούρδισσας που έχασε τη ζωή της, ενώ βρισκόταν υπό κράτηση μετά από τη σύλληψη, ενδεχομένως να προϊδέαζε για μία διαφορετική αντιμετώπιση της κρίσης. Θα μπορούσε δηλαδή το ιρανικό καθεστώς να χρησιμοποιήσει τη στιγμή για να αλλάξει το σκληρό σύστημα της Αστυνομίας Ηθών που επιβάλει τα σκοταδιστικά έθιμα του παρελθόντος στο πληθυσμός. Δυστυχώς, δεν φαίνεται κάτι τέτοιο να συμβαίνει.
Η ωμή βία που έχει επιστρατεύσει το καθεστώς δίνει την απάντηση για τη παρούσα και όπως φαίνεται τη μελλοντική στάση του. Άλλωστε το Υπουργείο Εσωτερικών επαναλαμβάνει όλη την ώρα πως η Μάχσα Αμινί δεν ξυλοκοπήθηκε από τις δυνάμεις της τάξης, αλλά ο θάνατος προκλήθηκε από προσωπικά αίτια, προκαταβάλοντας εμφανώς τα αποτελέσματα των ερευνών.
Ταυτόχρονα, το ιρανικό καθεστώς προσπαθεί να περιχαρακωθεί διεθνώς, καθώς οι αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο για το απάνθρωπο τέλος της νεαρής κοπέλας αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες, τη στιγμή που οι διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης βρίσκονται επί ξυρού ακμής, ανακοίνωσαν μέτρα από τις εταιρίες τεχνολογίας για να επιτρέψουν στους Ιρανούς να αποκτήσουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, αίρωντας κυρώσεις σε πλατφόρμες και υπηρεσίες. Οι αρχές στο Ιράν έχουν μπλοκάρει την πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να περιορίσουν τη δυνατότητα των Ιρανών να οργανώνουν διαδηλώσεις.
Το Ιράν βέβαια, πέρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει στραφεί απέναντι και σε χώρες της Ευρώπης, όπως τη Νορβηγία και τη Μεγάλη Βρετανία, κατηγορώντας τις αναφορές τους στα γεγονότα, ως παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Όσο κι αν το θεοκρατικό καθεστώς προσπαθεί να απομονωθεί, ώστε να επιβάλει τους σκοταδιστικούς κανόνες του στους Ιρανούς, η απώλεια της ζωής της νεαρής Κούρδισσας είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί.
Η καταπίεση των γυναικών στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι διαδηλώσεις δείχνουν την αγανάκτηση του πληθυσμού για το καθεστώς που συνεχίζει να λειτουργεί σαν να μην έχει φτάσει ο 21ος αιώνας. Τη στιγμή που ο πληθυσμός βιώνει την παγκόσμια οικονομική κρίση με πολύ δυσμενέστερους όρους από ότι όλος ο κόσμος και περίπου το 1/3 του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα βρίθει εντός του καθεστώτος.
Αν και το βασικό πρόταγμα των διαδηλωτών βασίζεται στην επίτευξη της ισότητας των γυναικών, είναι αρκετοί νέοι άνδρες που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ακόμα και στο κλειστό πολιτικό σύστημα το Ιράν, υπάρχουν φωνές εναντίον της συνέχισης του σημερινού καθεστώτος εναντίον των γυναικών. Είναι ωστόσο αμφίβολο κατά πόσο η σκληροπυρηνική κυβέρνηση που ηγείται ο 61χρονος ιερωμένος Ιμπραίμ Ραϊσί είναι διατεθειμένος να τις ακούσει.
