Το μεγάλο θρίλερ για τη νέα εκλογική διαδικασία στο Ισραήλ ενδέχεται να διαρκέσει για μεγάλο διάστημα. Έπειτα από τη συσπείρωση ενός μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος, με μοναδική συνισταμένη την απομόνωση του, ο Βενιαμίν Νετανιάχου κάνει τη μεγάλη προσπάθεια για να επιστρέψει στον πρωθυπουργικό θώκο. Ωστόσο, η επόμενη ημέρα της χώρας ενδέχεται να εγκυμονεί εκπλήξεις για όλους.
Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου ήταν μάλλον το φυσικό επόμενο της ετερόκλητης συμμαχίας που είχε συγκροτηθεί το προηγούμενο διάστημα. Η εναντίωση στον Βενιαμίν Νετανιάχου ήταν ενδεχομένως το μόνο κοινό σημείο του κυβερνητικού συνασπισμού. Όσο κι αν οι αντίπαλοι του έθεσαν την καταδίκη του ως βασικό στόχο τους, ο Νετανιάχου φέρεται αποφασισμένος να διαψεύσει τις προσδοκίες τους.
Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι ακόμα ανοιχτό, καθώς τα κόμματα που έχει συγκεντρώσει ο Νετανιάχου υπό τη σκέπη του, δείχνουν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να μην καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις 60 έδρες που απαιτούνται για να πάρουν το πλεονέκτημα στην ισραηλινή Κνέσετ των 120 βουλευτών. Βέβαια, ούτε και οι αντίπαλοι του μπορούν να ξεπεράσουν αυτό το ψυχολογικό φράγμα.
Ωστόσο το Λικούντ του Νετανιάχου προπορεύεται του Γες Ατίντ που έχει συγκροτήσει ο νυν πρωθυπουργός Γιάιρ Λαπίντ. Το αραβικό κόμμα, που συνεχίζει να δηλώνει την ανεξαρτησία του από κάθε συνδυασμό, ενδέχεται να κρατάει το κλειδί της συγκρότησης κυβέρνησης, το οποίο δεν είναι καλό νέο για τον Νετανιάχου.
Ο μάλλον μετριοπαθής Λαπίντ έχει να αντιπαρέλθει τη φθορά της εξουσίας, το σκέλος δηλαδή που τον χτυπάει ο Νετανιάχου, υποστηρίζοντας πως «μία φορά είναι αρκετή». Ωστόσο, το ντεμαράζ των πρωτοβουλιών του νυν πρωθυπουργού, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο παλαιστινιακό και τον διεθνή περίγυρο του, το τελευταίο διάστημα, του έχει επιτρέψει να μειώσει τη διαφορά και να ελπίζει πως θα συνεχίσει στην εξουσία.
Από την άλλη μεριά, ο Νετανιάχου ελπίζει να γλυτώσει από τις κατηγορίες της διαφθοράς και να αποδείξει πως, παρά την ηλικία του, είναι εκείνος που έχει μέλλον στην πολιτική σκηνή του Ισραήλ, παρά ο αντίπαλος του όσο κι αν αυτό ευαγγελίζεται. Το ζήτημα ωστόσο είναι πως η πόλωση της ισραηλινής κοινωνίας και του κομματικού συστήματος έχει ήδη αρχίσει να έχει πολιτικές προεκτάσεις. Η συνεργασία με τους υπερορθόδοξους αλλά και τα ακροδεξιά κόμματα της χώρας ήταν ουσιαστικά μονόδρομος για τον «Μπι-Μπι», από τη στιγμή που όλοι οι αντίπαλοι του συνασπίστηκαν εναντίον του. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της ώσμωσης και της ευρύτερης πόλωσης δεν το γνωρίζει ακόμα όμως ούτε ένας κι ενδεχομένως να μην φανεί ούτε από το αποτέλεσμα της κάλπης.
