Με μια κίνηση υψηλού πολιτικού συμβολισμού, η νέα ελληνική κυβέρνηση δια του υπουργείου Εξωτερικών, συντάχθηκε με την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών, αναγνωρίζοντας τον Χουάν Γκουαϊδό ως τον μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας.
Η ενέργεια αυτή αφήνει στο παρελθόν ένα "νεφελώδες τοπίο" το οποίο είχε δημιουργηθεί από την στάση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα, η οποία απέφευγε συστηματικά να λάβει θέση δημιουργώντας μάλιστα και εμπόδια στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για τη στάση της.
Παράλληλα, η άμεση απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης δείχνει αφενός αντανακλαστικά και αφετέρου μια ξεκάθαρη στάση απέναντι στο καθεστώς Μαδούρο το οποίο έχει εξαθλιώσει εκατοντάδες χιλιάδες Βενεζουελάνους και έχει αναγκάσει εκατομμύρια άλλους να εγκαταλείψουν την χώρα.
Από την εποχή που η σημερινή κυβέρνηση ήταν στην αντιπολίτευση βρισκόταν στην εμπροσθοφυλακή των κρατών που καυτηρίαζε την εκτεταμένη διαφθορά της πολιτικής τάξης, την έλλειψη ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, τον εθνολαϊκισμό και την απέχθεια για τη φιλελεύθερη δημοκρατία στηλιτεύοντας τα σοσιαλιστικά πειράματα που γονάτισαν την άλλοτε πλουσιότερη χώρα της περιοχής.
Την ίδια στιγμή όμως κατ επανάληψη είχε επισημάνει την «περίεργη» στάση του ΣΥΡΙΖΑ που έθετε την Ελλάδα στην πλευρά χωρών οι οποίες υποστηρίζουν το καθεστώς κλείνοντας τα μάτια στην ανθρωπιστική κρίση και στην στέρηση της ελευθερίας σε πολίτες και πολιτικούς που διεκδικούν την απομάκρυνση του Μαδούρο και την πραγματοποίηση δημοκρατικών εκλογών.
Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ''80 η Βενεζουέλα ήταν η πιο πλούσια χώρα της Λατινικής Αμερικής και η πολιτική κατάσταση ήταν αρκετά ομαλή με δυο κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία.
Ο ερχομός όμως στην εξουσία του Ούγκο Τσάβες στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποτέλεσε την αρχή του τέλους. Ο Τσάβες και στην συνέχεια ο Μαδούρο προχώρησε στην εγκαθίδρυση ενός κομματικού καθεστώτος σε όλη τη δημόσια διοίκηση της χώρας, τις κρατικές επιχειρήσεις και την υπερπολύτιμη κρατική εταιρεία πετρελαίων. Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 η άλωση του κράτους ήταν σαρωτική και είχαν ήδη εμφανιστεί τα πρώτα δείγματα αυταρχισμού και αυθαίρετων συλλήψεων μελών της αντιπολίτευσης τα οποία γιγαντώθηκαν την εποχή του Νικόλας Μαδούρο.
Το καθεστώς μοίραζε επιδόματα με τη σέσουλα για να καταπολεμηθεί έτσι η φτώχεια και οι ανισότητες όμως έτσι εκμηδενίστηκαν τα αποθεματικά του Δημοσίου. Παράλληλα δεν προωθήθηκε καθόλου η επιχειρηματικότητα, ενώ καταπολεμήθηκαν σαν εχθρικές όλες οι μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις.
Αυτά τα τραγικά διδάγματα τα είχε υπερτονίσει η Νέα Δημοκρατία ως αντιπολίτευση, φρόντισε άμεσα όταν ανέλαβε τα ηνία της χώρας να τα αποδοκιμάσει επισήμως αναγνωρίζοντας τον Χουάν Γκουαϊδό ο οποίος προσπαθεί να οδηγήσει την χώρα στο ξέφωτο σε εκλογές.
Η αποδοχή της θέσης που εκφράστηκε μέσω του υπουργείου Εξωτερικών ήταν άμεση σε διεθνές επίπεδο
