Tου Γιώργου Παυλόπουλου
Όταν, πριν από τρεις εβδομάδες, οι σκληροπυρηνικοί του Brexit στο κόμμα των Συντηρητικών δεν είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν τις αναγκαίες 48 υπογραφές για την υποβολή πρότασης μομφής κατά της Τερέζα Μέι, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι όποτε και αν το πετύχαιναν (κάτι που τελικώς συνέβη το βράδυ της Τρίτης), οι πιθανότητές τους να τη ρίξουν θα ήταν πολύ μικρές.
Κι αυτό επιβεβαιώθηκε με τη χθεσινή ψηφοφορία, στην οποία η Βρετανή πρωθυπουργός επικράτησε σχετικά άνετα, με 200 βουλευτές σε σύνολο 317 να τη στηρίζουν -ή, για την ακρίβεια, να απορρίπτουν την αντικατάστασή της σε αυτή την κρίσιμη στιγμή.
Αλλά τότε, γιατί οι σκληροί επέλεξαν να προχωρήσουν με την πρόταση μομφής, ενώ γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα χάσουν τη μάχη; Μία πιθανή εξήγηση είναι ότι θέλησαν να κάνουν επίδειξη της δύναμής τους και μάλλον το πέτυχαν, με τις 117 ψήφους που έλαβαν. Μία ακόμη θα μπορούσε να είναι ότι ακόμη κι αν δεν έριξαν τη Μέι, πέτυχαν να αποκομίσουν ένα σημαντικό κέρδος: Τη διαβεβαίωσή της ότι δεν προτίθεται να ηγηθεί των Συντηρητικών στις επόμενες εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για το 2022.
Βεβαίως, ελάχιστοι μοιάζουν πλέον να πιστεύουν ότι η ίδια θα αντέξει μέχρι τότε ή ότι δεν θα στηθούν κάλπες πολύ νωρίτερα -ενδεχομένως και στις αρχές του επόμενου έτους. Άλλωστε, το χθεσινό αποτέλεσμα δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλειοψηφία στην παρούσα βουλή ούτε για τη συμφωνία που έχει υπογράψει η Μέι με την Κομισιόν και τους «27» εταίρους της, ούτε όμως και για κάποια άλλη συμφωνία που ενδεχομένως θα ήθελαν να διαπραγματευτούν οι εσωκομματικοί της αντίπαλοι και η αντιπολίτευση.
Έτσι, με δεδομένο ότι -εκτός από τους σκληροπυρηνικούς των Τόρις, οι οποίοι όμως δεν διαθέτουν πλειοψηφία ούτε εντός του κόμματος ούτε, πολύ περισσότερο, στη βουλή- οι περισσότεροι και πάνω από όλα ο επιχειρηματικός κόσμος της Βρετανίας, αλλά και η υπόλοιπη ΕΕ, ό,τι κι λέγεται επισήμως, τρέμουν και θέλουν να αποφύγουν το «άτακτο» Brexit, θα πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος ώστε να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί. Κι αυτό, όπως είναι προφανές, δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με πρόωρες εκλογές, τις οποίες ζητούν επιμόνως εδώ και καιρό οι Εργατικοί, θεωρώντας ότι έχουν σαφές προβάδισμα.
Κι αυτό το σενάριο, όμως, προσκρούει σε τουλάχιστον δύο εμπόδια: Αφενός, ότι οι Συντηρητικοί δεν έχουν καμία πρόθεση να παραδώσουν την εξουσία νωρίτερα και, αφετέρου, ότι ένα μεγάλο τμήμα των Εργατικών προτιμά να η Μέι να διατηρήσει την εξουσία παρά να ορκιστεί πρωθυπουργός ο Τζέρεμι Κόρμπιν!
Τι μένει, λοιπόν; Πρακτικά, δύο δρόμοι, τους οποίους ουσιαστικά έχει περιγράψει και η ίδια η Μέι: Ο ένας οδηγεί στο δεύτερο δημοψήφισμα -το οποίο, με βάση τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις, θα ανατρέψει το αποτέλεσμα του πρώτου και θα οδηγήσει στην παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ. Όσο για τον δεύτερο -όσο κι αν τώρα μοιάζει απίθανο- είναι η υπερψήφιση του υπάρχοντος σχεδίου, με δεκάδες βουλευτές να αλλάζουν γνώμη και, υπό το βάρος της αγωνίας για τις συνέπειες ενός «άτακτου» Brexit και τις πιέσεις τραπεζών και City, να στηρίζουν αυτή τη συμφωνία.
Μετά από όλα αυτά, είναι τουλάχιστον σίγουρο ότι το «ατύχημα» θα αποφευχθεί και δεν θα έρθει ένα διαζύγιο συνοδευόμενο από ρήξη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για Βρετανία και ΕΕ; Ασφαλώς και όχι, καθώς στην πολιτική όλα είναι δυνατά. Ακόμη και βορείως της Μάγχης, όπου οι τελευταίες εξελίξεις έχουν αποδείξει ότι η παραδοσιακή ψυχραιμία των Βρετανών και το παραδοσιακό τους φλέγμα έχουν πάει περίπατο μπροστά στην κρισιμότητα αυτής της απόφασης.
AP Photo/Tim Ireland
