Χωρίς αμφιβολία η Αμαλία Μεγαπάνου υπήρξε και η ίδια μυθιστορηματική μορφή: Γόνος μεγάλης αστικής οικογένειας γεννημένη το 1926, με βαρύ φορτίο το πατρικό επίθετο Κανελλοπούλου (θείος της ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος), μετέπειτα σύζυγος για μια εικοσαετία του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε το σθένος να φύγει η ίδια από δυο γάμους- οι κόρες καλών οικογενειών τότε δεν χώριζαν ποτέ- και να αφοσιωθεί στη δική της ασκητική, μοναχική, συγγραφική ζωή.
Ζώντας το μισό περίπου της ζωής της διασώζοντας μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, γράφοντας με τον δικό της δωρικό και κρυστάλλινο τρόπο και αγγίζοντας σε βάθος θέματα δύσκολα, χαράζοντας την δική της προσωπική λογοτεχνική διαδρομή.
Το μυθιστόρημα «Έκτωρ» υπήρξε σίγουρα η μεγάλη της υπέρβαση. Τόσο όσον αφορά την θεματολογία, αλλά και την δομή. Ανήκει στην επιστολική μυθιστοριογραφία και μέσα από γράμματα σκιαγραφείται μια ζωή, μια εποχή. Ο ήρωάς της, ομοφυλόφιλος που τρέμει την ευτυχία και την κοινωνία, μέσα από οκτώ μακροσκελή γράμματα αφηγείται στην συγγραφέα την συγκλονιστική, αντιφατική, μοναχική του ζωή.
Χρησιμοποιώντας προσωπεία και ιδιότητες αντί για πρόσωπα (Έκτωρ, Αλκιβιάδης, Τόμας, ο πατέρας, η μητέρα, η αδελφή), τής αποκαλύπτει τα πάντα για τη ζωή του. Αφήνοντας τα κενά να τα καλύψει μέσα από το μοναδικό της γράμμα «η αδελφή». Στο τέλος της ιστορίας η συγγραφέας και ο Έκτωρ θα συναντηθούν αναγνωρίζοντας πως είναι ο καθένας «μοναδικός εισαγγελέας του εαυτού του».
Με αφηγηματική άνεση, ψυχολογία βάθους, εξαίσια ελληνικά και κρυστάλλινη φίνα γραφή η Αμαλία Μεγαπάνου αποδεικνύεται, τελικά, ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής.
Ο «Έκτωρ» της Μεγαπάνου, για πολλά χρόνια εξαντλημένος, θα είναι η επόμενη μεγάλη προσφορά του Φιλελεύθερου. Ένα βιβλίο που ξεπέρασε εποχή.
