Του Γιάννη Σιδέρη
Αποκαλυπτική της οριακής αδυναμίας στην οποία έχει υπεισέλθει η κυβέρνηση ώστε να δύναται να διοικήσει την χώρα, μέσα στον κυκεώνα των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, ήταν η έκκληση του πρωθυπουργού στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατά την συνάντησή τους.
Ο κ. Τσίπρας κατά την συνάντησή του με τον κ. Παυλόπουλο, ζήτησε την συνδρομή του, για να υπάρξει μια πολιτική συνεννόηση όλων των κομμάτων σε κρίσιμα θέματα.
Σε κάποια εξ αυτών ευνόητο το αίτημα συνεννόησης, όπως ας πούμε το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά και το «ονοματολογικό», δηλ. το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Ωστόσο σε αυτά τεχνηέντως συμπεριέλαβε και άλλα κρίσιμα κοινωνικά θέματα που άπτονται του σκληρού πυρήνα της κυβερνητικής διαχείρισης, όπως π.χ. την Παιδεία και το ασφαλιστικό. Και σε αυτά ζήτησε να υπάρξει «μια στοιχειώδης πολιτική συνεννόηση»!
Παράλληλα, και αυτό ήταν η αιχμή ενδεχομένως της συζήτησης, εις επήκοον των τηλεοπτικών καμερών, άρα και του κοινού, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του επειδή «αυτοί που έριξαν το κάρο από την κορυφή στους πρόποδες κάθονται τώρα στη γαλαρία και κάνουν κριτική σε αυτούς που το ανεβάζουν»!
Ομολογουμένως δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τον κ. Τσίπρα στον τραγικό ρόλο του... Σίσυφου, (λέμε τώρα) καθότι τραγικός είναι ο ήρωας που τον επιλέγει η μοίρα. Ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, μόνοι τους επέλεξαν τον ρόλο αυτόν, όταν τον Γενάρη δεν άφησαν τους «Σαμαροβενιζέλους» να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και να του παραδώσουν μια Ελλάδα, λίγο πολύ, αποκαθαρμένη από το άγος των μνημονιακών μέτρων. Αν τους άφηνε θα είχαν λάβει αυτοί τα μέτρα και θα ερχόταν άνετος και ανέφελος στην εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιάστηκε εξ' απήνης σχετικά με την κατάσταση που θα αντιμετώπιζε. Είχε διαγνώσει ότι η έρπουσα οικονομία των προηγούμενων χρόνων άρχισε αναιμικά να συνέρχεται. Φοβήθηκε μήπως η άνοδος συνεχισθεί και χάσει το μομέντουμ της ευκαιρίας για άνοδο στην εξουσία. Έτσι το επιτελείο του αποφάσισε να ρίξει τη ζαριά: Η τώρα ή ποτέ!
Ακολούθησαν οι αναγκαστικές εκλογές, οι «Σαμαροβενιζέλοι» τους άφησαν στα χέρια την καυτή πατάτα, η οποία αποδείχτηκε αρκετά καυτή για τα άπειρα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε την ψευδαίσθηση ότι αρκεί η θέληση για πολιτική διαπραγμάτευση, για να άρει τους επαχθείς όρους του μνημονίου.
Στον περιχαρακωμένο μικρόκοσμό του το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ , φανταζόταν ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις οικειοθελώς αποδέχονταν τις εντολές της τρόικα - λες και έπασχαν από... αυτοκτονικό ιδεασμό, και ηδονίζονταν να βλέπουν να χάνουν τους ψηφοφόρους τους, οι οποίοι έφευγαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ με καταιγιστικό ρυθμό...
Έτσι κι αλλιώς παλιές ιστορίες είναι αυτές, θα τις καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Υπάρχει το τώρα, που η κυβέρνηση, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος και οι οργανωμένοι οπαδοί του, βρίσκονται σε κατάσταση σοκ.
O πρωθυπουργός ζητάει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μεσολαβήσει με το θεσμικό του κύρος προκειμένου η αντιπολίτευση να κατασιγάσει τους αντιπολιτευτικούς τόνους και να συναινέσει ώστε η χώρα να βγει σε «αντιμνημονιακό ξέφωτο».
Φευ για τον πρωθυπουργό, σύμφωνα με το ρεπορτάζ μας, η αντιπολίτευση έχει νωπές τις μνήμες της ανελέητης αντιμνημονιακής καταγγελιολογίας της νυν κυβέρνησης, του «όχι σε όλα», και δεν προτίθεται να συναινέσει - πολύ περισσότερο που δεν θεωρεί ειλικρινείς τις προτάσεις Τσίπρα. Τις ερμηνεύει ως μια «επικοινωνιακή κουτοπονηριά», προκειμένου να εναποθέσει στην αντιπολίτευση ευθύνες, για να αποδράσει από τις δικές του, ενώ παράλληλα, όσο και να βοηθηθεί, θα καταγγέλλει την αντιπολίτευση για έλλειμμα εθνικής ευθύνης!
Επισήμως το ΠΑΣΟΚ με ανακοίνωσή του καταλογίζει στον κ. Τσίπρα ότι έχει χάσει την πολιτική του αξιοπιστία, και τονίζει απαξιωτικά «κοίτα ποιος μιλάει».
Σε κάποιους πολιτικούς κύκλους η «εισήγηση» Τσίπρα ερμηνεύτηκε ως ένα προείκασμα, μια νύξη, για μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας, όπου θα κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης -και δη το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο συχνά ρίχνει «δίχτυα»- θα είναι το αποκούμπι των μνημονιακών νομοθετικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης.
Ωστόσο η ελάσσων αντιπολίτευση, με πρώτο το ΠΑΣΟΚ, αποκλείει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η μόνη δυνατότητα συνεργασίας θα μπορούσε να είναι μιας μορφής οικουμενική κυβέρνηση, με στόχο την σωτηρία της χώρας, όπου οι ευθύνες και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος θα ήταν και αυτό... οικουμενικής μορφής, ήτοι θα το μοιράζονταν όλοι.
Ωστόσο η εκπρόσωπος τύπου του κόμματος Ράνια Σβίγκου χαρακτηρίζει «όνειρα θερινής νυκτός της διαπλοκής, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ», τα σενάρια περί οικουμενικής κυβέρνησης.
Αίσθηση πάντως προκάλεσε και η προθυμία του Προέδρου της Δημοκρατίας να συναινέσει στον ρόλο του «διαμεσολαβητή» που θα τον ήθελε ο πρωθυπουργός, βάσει του «πολιτειακού του ρόλου».
O κ. Παυλόπουλος απάντησε «Αυτά που μου λέτε είναι ακριβώς αυτό που μου επιβάλει ο θεσμικός μου ρόλος και θα το κάνω».
Το ερώτημα που διατρέχει τα επιτελεία των κομμάτων της αντιπολίτευσης –και τα οποία πάντως είναι φειδωλά σε δηλώσεις ως προς την κριτική τους, σεβόμενα τον θεσμό- είναι κατά πόσον ο «θεσμικός ρόλος» ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας είναι να παρεμβαίνει σε θέματα εσωτερικής πολιτικής;
Γιατί σαφώς εκτιμούν ως διαφορετικής υφής τα θέματα ΑΟΖ, Κυπριακό, ακόμη και το προσφυγικό, και διαφορετικής υφής τα θέματα εσωτερικής πολιτικής που αφορούν αποκλειστικά την κυβέρνηση –όπως π.χ. Υγεία, Παιδεία ή οικονομική πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση εκτιμούν ότι η κυβέρνηση ούσα ανήμπορη «σήκωσε ψηλά τα χέρια» και ψάχνει βαστάζους να επωμισθούν την αποτυχημένη πολιτική της...
