Μπορεί ο Κοπέρνικος και ο Γαλιλαίος να μνημονεύονται ως «γίγαντες» της αστρονομίας, ωστόσο ο Γερμανός Γιοχάνες Κέπλερ ήταν μια αντίστοιχα εξέχουσα επιστημονική προσωπικότητα. Χάρη στην εργώδη, και πολλές φορές υπό αντίξοες συνθήκες, προσπάθεια του ήρθε στο φως και τα βιβλία μας η ελλειπτική φύση των πλανητικών τροχιών. Ήταν ο Κέπλερ ο οποίος 1605 κατέληξε, μετά από δεκαετίες ερευνών, στο «ανήκουστο» για την εποχή του συμπέρασμα ότι η τροχιά του Άρη δεν ήταν κυκλική αλλά ελλειπτική.
Τέσσερις αιώνες αργότερα ήρθε η σειρά της NASA και ερευνητών από διάφορες να φωτίσουν ένα ακόμα μυστήριο του Κόκκινου Πλανήτη: τι κρύβεται στα «σπλάχνα» του.
Σε μια σειρά τριών μελετών που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Science την Πέμπτη 22 Ιουλίου, οι ερευνητές περιγράφουν το εσωτερικό του Άρη, χρησιμοποιώντας δεδομένα που λαμβάνονται από το σεισμόμετρο του InSight, ένα όργανο που ανταποκρίνεται σε δονήσεις και θόρυβο κάτω από την επιφάνεια του Άρη. «Χοντρικά» το InSight είναι ένας σεισμογράφος, ειδικά φτιαγμένος για το αρειανό περιβάλλον, στο οποίο και βρίσκεται από το 2018.
Το ανώτερο στρώμα του φλοιού του Άρη αποτελείται από βασάλτη, κατάλοιπο από αρχαίες ροές λάβας, φαίνεται να έχει πάχος το πολύ περίπου 10 χιλιόμετρα. Αλλά τα δεδομένα από το InSight αποκάλυψαν ότι ένα άλλο στρώμα, περίπου διπλάσιο σε μέγεθος, βρίσκεται ακριβώς κάτω από αυτό. Κάτω από αυτό μπορεί να βρίσκεται η ζώνη έναρξης του μανδύα, ενδεχόμενο που θα καθιστούσε τον φλοιό του Άρη εκπληκτικά λεπτό.
Ωστόσο τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι μπορεί να υπάρχει και ένα τρίτο στρώμα στον αρειανό φλοιό, που εκτείνεται το βάθος έως περίπου 40 χιλιομέτρων.
Σε ό,τι αφορά τον μανδύα φαίνεται να έχει πάχος 1.700 χιλιόμετρα, δηλαδή μεγαλύτερο από ό,τι έχουν προτείνει μελέτες στο παρελθόν. Τέλος, ο πυρήνας του Άρη φαίνεται να αποτελείται κατά κύριο λόγο από σίδηρο και νικέλιο, είναι λιγότερο πυκνός από ό, τι είχε προβλεφθεί προηγουμένως, αλλά βρίσκεται σε υγρή κατάσταση.
Γιατί, όμως, να μας ενδιαφέρει το εσωτερικό του Άρη; Πολύ απλά γιατί η θερμική και γεωλογική εξέλιξη ενός πλανήτη σχετικά όμοιου με τη Γη, ανοίγει νέες οδούς κατανόησης για το πώς σχηματίζονται, αλλάζουν και αναπτύσσονται πλανήτες σε όλο το ηλιακό σύστημα και πιθανώς και έξω από αυτό.
Με δεδομένο ότι και εμείς κατοικούμε σε πλανήτη, όπως και να το κάνουμε το ενδιαφέρον δεν είναι «σκληρά» επιστημονικό αλλά έχει να κάνει με την απάντηση θεμελιωδών ερωτημάτων της εξέλιξης της ίδιας της Γης.
