Για μια ακόμα φορά η συζήτηση στη Βουλή δεν κατάφερε να ξεφύγει από τις παραδοσιακές παθογένειες των αντιπαραθέσεων σε επίπεδο αρχηγών. Αντί να επικεντρωθεί στην ουσία ενός τόσο κρίσιμου θέματος που αφορά στη στρατηγική άμυνας της χώρας και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων που σχετίζονται με τη γεωπολιτική της θέση, αναλώθηκε σε μεγάλο μέρος της στην ερμηνεία της φράσης «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» που χρησιμοποίησε ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην ομιλία του. Βούτυρο στο ψωμί των εθνικιστικών απόψεων που θεωρούν τη διπλωματία περίπου ως ένδειξη αδυναμίας αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης - και όχι μόνο - που εξακολουθεί να έλκεται από την ιδεοληψία «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά, να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά».
Το κύριο πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν βέβαια η πολιτική κάλυψη του εισηγητή του κόμματός του. Άλλωστε, με τη δήλωσή του για τη δυνατότητα να ανθίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ «όλα τα λουλούδια», προνόησε να καλύψει προκαταβολικά τις τοποθετήσεις όλων των στελεχών του, έστω κι αν, στην περίπτωση των εξοπλισμών, χρειάστηκε να ψηφίσει και υπέρ και κατά και παρών για να τα ικανοποιήσει. Το κύριο πρόβλημά του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ξεπεράσει την εσωστρέφεια που επιστρέφει εντονότερη, καθώς, εκτός από τη σημαντική διαφορά που τον χωρίζει από τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται πλέον και τη δημοσκοπική ανάσα του Κινήματος Αλλαγής. Συνειδητοποιεί ότι οι ίδιοι ακριβώς λόγοι που τον εκτόξευσαν πριν μερικά χρόνια προς την εξουσία, μπορεί να αποδειχτούν τώρα μοιραίοι για τον ίδιο και για το κόμμα του.
Το ότι η «άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» θα έπρεπε να το είχαν σκεφτεί νωρίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν αποφάσισαν να επιβραβεύσουν τον ακροδεξιό συνεταίρο τους με το υπουργείο άμυνας της χώρας. Εκτός και αν ο «αυτοσκοπός» έχει την έννοια της εξυπηρέτησης στενών κομματικών επιδιώξεων, όπως έγινε για παράδειγμα στη δικαιοσύνη με το στήσιμο της σκευωρίας Novartis. Το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κρίθηκε και τιμωρήθηκε για τη διακυβέρνησή του δεν δίνει στα στελέχη του το δικαίωμα να προαναγγέλλουν μια νέα διακυβέρνηση που θα στρέφεται ανοιχτά κατά των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο όταν για την εξασφάλιση της δεύτερης κυβερνητικής του θητείας αναζητά νέους συνενόχους, στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας αυτή τη φορά.
Μπορεί η κανονικότητα να μην ευνοεί, όπως παραδέχονται και τα στελέχη της, μια «δεύτερη φορά Αριστερά», αποτελεί ωστόσο προϋπόθεση για την ομαλή αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Γι' αυτό και όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, όπως έχει γίνει σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε το άνθισμα, ορισμένων τουλάχιστον από τα λουλούδια του κήπου του, δεν αποτελεί αποκλειστικά εσωτερικό του θέμα αλλά απειλή για τη δημοκρατία και η άμεση καταδίκη τους δεν μπορεί να υποταχθεί σε καμιά πολιτική σκοπιμότητα. Ο λαϊκισμός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ως πεδίο της προεκλογικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
