Σχεδόν καθημερινά βγαίνουν στη δημοσιότητα περιπτώσεις πολιτών που έχουν υποστεί οικονομικές καταστροφές και απώλειες περιουσιακών στοιχείων, που έχουν αντιμετωπίσει πρόστιμα και διοικητικές κυρώσεις διότι είχαν επιλέξει να συμπορευτούν με το κίνημα του «δεν πληρώνω». Ωστόσο, οι εμπνευστές αυτού του κινήματος, ανήκουν στην κατηγορία αυτών που τελικά πληρώθηκαν, με το παραπάνω.
Στις 6 Φεβρουαρίου 2011, όταν η Ελλάδα περνούσε μια από τις δυσκολότερες οικονομικές περιόδους της σύγχρονης ιστορία της, ο Αλέξης Τσίπρας διεκήρυττε στα διόδια πριν τον Ισθμό της Κορίνθου, πως δεν πληρώνει διόδια.
Ήταν και πάλι το 2011 όταν ο Αλέξης Τσίπρας, δήλωνε πως ότι σε σχέση με τον ΕΕΤΗΔΕ που είχε επιβληθεί στα ακίνητα, θα κατέθετε το μέρος του λογαριασμού που αναλογούσε στη ΔΕΗ στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και το μέρος που αφορούσε στο «χαράτσι», θα το κατέθετε σαν δωρεά στο ΚΕΘΕΑ.
Όμως τον Δεκέμβριο του 2012, σε επερώτηση στη Βουλή με θέμα «τη μη καταβολή του ειδικού ενιαίου τέλους ακινήτων, σύμφωνα με δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα», το ΚΕΘΕΑ είχε απαντήσει πως από τον έλεγχο των αρχείων για τις επώνυμες καταθέσεις δεν είχε προκύψει κατατεθειμένη δωρεά από τον αρχηγό του Σύριζα.
Επίσης το 2012 στον τηλεοπτικό σταθμό της ΝΕΤ ο Αλέξης Τσίπρας είχε αναφέρει πως δεν είχε πληρώσει τον ΕΕΤΗΔΕ, λέγοντας συγκεκριμένα : «Όχι δεν το πλήρωσα σε ένα μικρό ακίνητο, που είχα γονική παροχή».
Τον Φεβρουάριο του 2013, στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ είχε αναφέρει πως κατοικεί σε ενοικιασμένη κατοικία, λέγοντας συγκεκριμένα: «Την πατήσατε, εγώ ζω στο νοίκι».
Τέλος, στο προεκλογικό debate του Σεπτεμβρίου 2019, όταν είχε ερωτηθεί για το ακίνητο που είχε γονική παροχή δεν είχε απαντήσει, λέγοντας ωστόσο πως ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας παράλογος φόρος. Είχε δικαιολογήσει την προτροπή του να μην πληρώνουν οι πολίτες το χαράτσι, όπως είχε δηλώσει ότι θα κάνει ο ίδιος λέγοντας ότι ήταν μια πράξη αντίστασης, για να προσθέσει αργότερα στην απάντηση του, πως το ακίνητο δεν ήταν καν στην ιδιοκτησία του.
Έτσι πάνω στο κίνημα του δεν πληρώνω τα διόδια, τον ΕΝΦΙΑ, τη ΔΕΗ, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες, πάνω στις υποσχέσεις για διαγραφή χρεών και υποχρεώσεων και πάνω στις εξαγγελίας για καταργήσεις και σκισίματα, πάτησαν τα ηγετικά στελέχη του Σύριζα και έκαναν ρεσάλτο στην εξουσία.
Απόλαυσαν για τέσσερα χρόνια τις κυβερνητικές πολυθρόνες, τα βουλευτικά έδρανα, τις θέσεις σε οργανισμούς του Δημοσίου και πληρώθηκαν με το παραπάνω γι’ αυτό.
Αντιθέτως όσοι ακολούθησαν τις προτροπές των στελεχών του Σύριζα για αντίσταση, αντίδραση, μη τήρηση των όρων των δανείων, μη καταβολή των τοκοχρεωλυτικών δόσεων, μη πληρωμή των λογαριασμών βρίσκονται σήμερα με την πλάτη στον τοίχο. Άλλοι από αυτούς βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με μεγάλα πρόστιμα, άλλοι με κατασχέσεις και άλλοι με πλειστηριασμούς. Δηλαδή, πληρώνουν ακριβά την επιλογή τους να πιστέψουν τον Σύριζα.
Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Ειδικά όταν με βαθιά ανηθικότητα, τα ηγετικά στελέχη του Σύριζα καλούν και πάλι τους πολίτες σε αντίσταση και αντίδραση, απέναντι την εφαρμογή των νόμων που τα ίδια είχαν υπερψηφίσει επί κυβερνήσεως Τσίπρα – Καμμένου. Μάλιστα σε ανάρτηση του στο twitter ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρει πως η «πιο ισχυρή πόρτα ασφαλείας (απέναντι στους πλειστηριασμούς) είναι η αλληλεγγύη».
Όμως η πλειοψηφία των πολιτών γνωρίζει ότι η πιο ισχυρή πόρτα ασφαλείας για τη χώρα, είναι η εκ νέου ήττα των εκφραστών της πολιτικής απάτης στις επερχόμενες εκλογές.
Δυστυχώς με τις πόρτες ασχολείται και η νεολαία του ΠΑΣΟΚ που μας προειδοποιεί και πάλι μέσω ανάρτησης στο twitter, λέγοντας πως η επόμενη πόρτα (που έσπασε από τον δικαστικό επιμελητή) μπορεί να είναι οι δική μας.
Ίσως θα έπρεπε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να υπενθυμίσει στους επιλήσμονες νεαρούς, ότι και το ΠΑΣΟΚ είχε υπερψηφίσει το σχετικό νόμο. Εκτός αν και αυτός έχει επιλέξει να ακολουθήσει πιστά το άρμα του πολιτικού αμοραλισμού της ηγεσίας του Σύριζα.
Διότι το να προσπαθείς να πείσεις για δεύτερη φορά τους κατεστραμμένους οπαδούς του «δεν πληρώνω» να σε στηρίξουν, ώστε να αναρριχηθείς και πάλι στη εξουσία για να πληρωθείς πλουσιοπάροχα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος πολιτικός αμοραλισμός.
