Η εκτόξευση των κομμάτων της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Κυριάκου Βελόπουλου σε διψήφια ποσοστά με τα οποία διεκδικούν τη δεύτερη ή τρίτη θέση αποτελούν ενδείξεις κοινωνικής και πολιτικής νοσηρότητας η οποία δεν προμηνύει θετικές εξελίξεις.
Αυτή τη φορά το αντισυστημικό ρεύμα διογκώνεται χωρίς η χώρα να βρίσκεται υπό χρεοκοπία. Αντιθέτως, η οικονομία, αν και αργά παρουσιάζει σημάδια βελτίωσης και γενικότερα η κατάσταση δεν προμηνύει περικοπές μισθών και συντάξεων. Το αντίθετο συμβαίνει.
Αν υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση αυτή οφείλεται σε κάποιες προσδοκίες ταχύτερης βελτίωσης και όχι οπισθοδρόμησης. Η αδυναμία και υποχώρηση που παρουσιάζουν τα συστημικά κόμματα (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) επιβεβαιώνει την «χουλιγκανοποίηση» της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Τα κόμματα που κερδίζουν δεν διαθέτουν κάποιο πρόγραμμα ή κάποιο στελεχιακό δυναμικό πάνω στα οποία θα μπορούσε να στηριχτεί κάποια, έστω και ριζοσπαστική μεταρρύθμιση. Πρόκειται για προσωποπαγή σχήματα με ελκυστικότερο στοιχείο την αντιδραστικότητα και τη γραφικότητα των ηγετών τους.
Αν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ την περασμένη δεκαετία προσέθεσε στο λογαριασμό της χρεοκοπίας περισσότερα από 100 δισ. επιπλέον, η άνοδος των νέων «αντιδραστικών» προμηνύει ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές.
Εκτός και αν πιστεύετε πως ο Μπιμπίλας θα τα καταφέρει καλύτερα από τον Χαϊκάλη στο συνταξιοδοτικό. Η κατάσταση τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου πριν η διεθνής συγκυρία βυθίσει τη χώρα στην επόμενη οικονομική ή γεωπολιτική κρίση.
Το αντισυστημικό ρεύμα διογκώνεται πολλαπλασιάζοντας τους υποψήφιους τσαρλατάνους που θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν όπως οι προηγούμενοι υποσχόμενοι σε όλους τα πάντα.
Τους λόγους που τροφοδοτούν τον λαϊκισμό με καύσιμα τους έχουμε αναλύσει πολλάκις. Οι λόγοι αυτοί δεν πρόκειται να εκλείψουν σύντομα. Στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 20 χρόνια λαμβάνουν χώρα τεκτονικές μετατοπίσεις. Η ανακοπή αυτών των μετακινήσεων το 2019 με την άνοδο Μητσοτάκη φαίνεται πως είχε προσωρινό χαρακτήρα. Μετά το 2023 επανέρχονται με μεγαλύτερη ορμή.
O Τζέισον Μπρέναν χωρίζει τους ψηφοφόρους σε τρεις κατηγορίες: τους «Χόμπιτ», τους «Χούλιγκαν» και τους «Βουλκάνιους». Σαν Χόμπιτ χαρακτηρίζει αυτούς δεν διαθέτουν ισχυρές απόψεις και χειραγωγούνται εύκολα ακολουθώντας σαν κοπάδι αυτούς που τους υπόσχονται, ενίοτε χωρίς να αντιλαμβάνονται αν οι υποσχέσεις είναι ρεαλιστικές ή τελικά θα τους ζημιώσουν...
Σαν «Χούλιγκαν» χαρακτηρίζει αυτούς που ψηφίζουν πάντα μια παράταξη με έναν τρόπο ανάλογο με αυτόν που κάποιος επιλέγει μια φορά στη ζωή του μια ποδοσφαιρική ομάδα και την ακολουθεί δια βίου.
Ο χαρακτηρισμός «Βουλκάνιος» προκύπτει από τον πλανήτη καταγωγής του Μιστερ Σποκ του πρωταγωνιστή με τα μυτερά αυτιά της παλαιότερης δημοφιλούς κινηματογραφικής ταινίας «Σταρ-Τρεκ».
Αν και η σωστή εκφορά θα ήταν «Βαλκάνιος» η στήλη προκρίνει το «Βουλκάνιος» προκειμένου να αποφευχθούν λάθος συνηχήσεις.
Χαρακτηριστικό των κατοίκων του φανταστικού πλανήτη Βουλκάν είναι ο ορθολογισμός και ο απόλυτος έλεγχος των συναισθημάτων.
Σε γενικές γραμμές ο διαχωρισμός αυτός των ψηφοφόρων σε τρεις κατηγορίες είναι σωστός. Τούτο, καθώς οι «Χούλιγκαν» είναι δεδομένοι σημαίνει πως η μάχη των επικοινωνιολόγων γίνεται κατ΄ουσίαν για τους «Χόμπιτ» και τους «Βουλκάνιους».
Οι μεν τρέφονται με υποσχέσεις και οι δεύτεροι με ορθολογικές δεσμεύσεις και προγράμματα. Αν κάποιος υποσχεθεί στους πρώτους περισσότερα απ’ όσα αντέχει το σύστημα θα χάσει τους δεύτερους που γνωρίζουν πως θα κληθούν να μετέχουν στην αποπληρωμή του λογαριασμού.
Ενώ οι «Βουλκάνιοι» διανύουν μια τροχιά πέριξ του Κέντρου τα «Χόμπιτ» ακολουθούν τροχιά κομήτη που επηρεάζεται και αλλάζει κατεύθυνση ανάλογα με τα βαρυτικά πεδία που συναντά.
Συνήθως είναι τα «Χόμπιτ» και οι «Βουλκάνιοι» αυτοί που δρομολογούν τις ανατροπές στα πλαίσια του εκλογικού κύκλου κάθε 4 ή 8 χρόνια περίπου.
Οι μεγάλες ανατροπές όμως προκύπτουν όταν αλλάζουν στρατόπεδο οι «Χούλιγκαν» που αποτελούν τον μόνιμο σκληρό πυρήνα κάθε κομματικής παράταξης.
Οι «Χούλιγκαν» λοιπόν είναι που αλλάζουν στρατόπεδα.
Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού την περασμένη δεκαετία έγινε όταν οι «Χούλιγκαν» του ΠΑΣΟΚ μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ και ένα μέρος αυτών της Νέας Δημοκρατίας μετακόμισαν προς τους ΑΝΕΛ και δεξιότερα.
Έκτοτε οι ισορροπίες δεν επανήλθαν στην προηγούμενη μεταπολιτευτική ισορροπία με διάρκεια και σταθερότητα.
