Η κριτική του Αντώνη Σαμαρά στη Νέα Δημοκρατία αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη καθώς πηγάζει από το βαθύτερο DNA της πολιτικής υπόστασης. Την ουσία της κριτικής του την έχει εκφράσει ο ίδιος σε μια δήλωση όταν ρωτήθηκε για την τελευταία αποπομπή του από τη Νέα Δημοκρατία:
«Νομίζετε ότι όσα είπα μόνο εγώ τα πιστεύω; Αν ήμουν μόνο εγώ, δεν θα ενοχλούσα κανένα. Πιστεύω ότι χαλάω τη σούπα. Τη σούπα του δικαιωματισμού, τη σούπα του κατευνασμού, της ακρίβειας, της μεσαίας τάξης, της μετάλλαξης της ΝΔ σε Ποτάμι. Στην ομιλία μου στη Βουλή τα είπα όλα και ο κόσμος άκουσε μια άλλη άποψη.
Ήταν κάτι προαποφασισμένο. Η ιστορία του καθενός μας δεν διαγράφεται. Ξέρω ότι έγινε μια δημοσκόπηση που έλεγε ότι οι απόψεις Σαμαρά και Καραμανλή είχαν απήχηση 50% και ότι 40% διαφωνούσε με τη διαγραφή».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Σαμαράς βρίσκεται εκτός Νέας Δημοκρατίας ούτε η πρώτη που απειλεί να ανατρέψει μια κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η ιστορία έχει καταγράψει πως οι Μητσοτάκηδες με τον Σαμαρά παραμένουν ξένοι στο ίδιο κόμμα.
Ο ίδιος ανέτρεψε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993. Το 2010 διέγραψε τη Ντόρα Μπακογιάννη γιατί διαφοροποιήθηκε στην άστοχη τότε αντιμνημονιακή πολιτική του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέγραψε τον ίδιο στα τέλη του 2024.
Ο κ. Σαμαράς αισθάνεται αδικημένος από την ιστορία και τη Νέα Δημοκρατία. Η αλήθεια είναι πως η Νέα Δημοκρατία τον έχει τιμωρήσει με τη χειρότερη τιμωρία που υπάρχει στην πολιτική: Την προσφορά μιας ήττας σε περιτύλιγμα λαμπρής νίκης.
Το 2009 μετά την ήττα και απόδραση του Κώστα Καραμανλή από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας καίτοι φαβορί ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη, η βάση του κόμματος εξέλεξε πρόεδρο τον Αντώνη Σαμαρά με ποσοστό μεγαλύτερο του 50%.
Δύο χρόνια αργότερα εκλήθη να κυβερνήσει μια χώρα που είχε χρεοκοπήσει κυρίως με ευθύνη του προκατόχου του Κώστα Καραμανλή. Τα δυο χρόνια αυτής της διακυβέρνησης πρέπει να ήταν τα χειρότερα της ζωής του.
Τώρα βρίσκεται πάλι εκτός και έναντι της Νέας Δημοκρατίας.
Ο κ. Σαμαράς αισθάνεται τη δικαίωση των δεξιών του πεποιθήσεων από την διόγκωση του ρεύματος δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τις διεθνείς εξελίξεις οι οποίες επιταχύνονται μετά την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Το πολιτικό του DNA αλλά και ο χαρακτήρας του ασφυκτιούν. Αν δεν είχε εκλεγεί το 2009 αλλά το 2019 η πολιτική του πορεία θα ήταν διαφορετική.
Αυτό που φαίνεται να μην γνωρίζει ο Μεσσήνιος πολιτικός είναι η τραγική ιστορία του Γάιου Μάρκιου Κοριολανού, του Ρωμαίου που ενώ τιμήθηκε σαν ήρωας δεν δίστασε να συμμαχήσει με τους εχθρούς τη Ρώμης.
Κατά τους Παράλληλους Βίους του Πλούταρχου στο βιβλίο Αλκιβιάδης-Κοριολανός, ο τελευταίος είναι το προσωνύμιο που δόθηκε στον Ρωμαίο στρατηγό Γάιο Μάρκιο μετά τα στρατιωτικά του κατορθώματα εναντίον των Βόλσκων και την κατάληψη της πόλης τους Κορίολα το 493 π.Χ.
Μετά την επιτυχία του επεδίωξε να γίνει ύπατος αλλά η περιφρόνηση του για τους πληβείους και η εχθρότητα των αξιωματούχων οδήγησαν στην εκδίωξή του από τη Ρώμη.
Προκειμένου να εκδικηθεί την πατρίδα του για τη μεταστροφή της στάσης έναντί του ο Κοριολανός κατέφυγε στους εχθρούς και έγινε αρχηγός του στρατού τους τον οποίο οδήγησε εναντίον της Ρώμης.
Λίγο πριν την ήττα και πτώση της πρώην πατρίδας του, η μητέρα του βγήκε από τα τείχη και τον παρακάλεσε γονατιστή να την λυπηθεί.
Η μητέρα του Βουλμίνια τον συμβούλεψε να εξαγνίσει το όνομά του συμφιλιώνοντας τους Βόλσκους με τους Ρωμαίους, δημιουργώντας ειρήνη.
Λύγισε, πήρε το στρατό των Βολσκών και αποχώρησε συνάπτοντας συνθήκη ειρήνης μεταξύ των Βόλσκων και των Ρωμαίων.
Όταν επέστρεψε στη Βολσκική πρωτεύουσα τον δολοφονούν για την προδοσία του.
Την ιστορία του Κοριολανού αρκετούς αιώνες αργότερα την έκανε θεατρικό έργο ο Σαίξπηρ. Το νόημα της ιστορίας είναι φανερό.
Μήνυμα 1: Περί USAID
Καλησπέρα σας. Σας παρακολουθώ πάρα πολλά χρόνια και είστε ένας άνθρωπος που έχει επηρεάσει πραγματικά τον τρόπο που σκέφτομαι.
Τρομάζω πραγματικά με μερικά σχόλια που διαβάζω και ανησυχώ πραγματικά για το μέλλον των παιδιών μου. Έχει γίνει πολύ δύσκολο το διεθνές περιβάλλον και δυστυχώς οι αντιδράσεις μεγάλου μέρους του πληθυσμού θυμίζουν πλατείες μερικά χρόνια πριν. Νόμιζα ότι τα αφήσαμε πίσω, αλλά μυαλό δεν μπαίνει.
Γράφετε για την usaid και soft power και γίνεται ο χαμός…
Όποιος επισκέπτεται το κολλέγιο Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη, στο οποίο φοιτούν οι προύχοντες της Β. Ελλάδας, μεγάλο μέρος των αυριανών ηγετών, εργοδοτών, ανθρώπων που θα διαμορφώνουν κλίμα, βλέπει παντού usaid. Κτήρια, εγκαταστάσεις, βιβλιοθήκες, εκτός ελληνικής πραγματικότητας με χρήματα usaid, που επιστρέφουν όμως πίσω πολλαπλά με τις συνθήκες που δημιουργούν στη μικρή ελληνική κοινωνία.
Κορυφαία μυαλά γοητεύονται και φεύγουν για εκεί, προσφέρουν εκεί, άλλα μένουν εδώ και αποτελούν τους καλύτερους πρεσβευτές αυτού που μέχρι πριν δυο μήνες φάνταζε ότι καλύτερο στον πλανήτη.
Αλλά που να καταλάβουν...
KΓ
