Μια από τις αιτίες της κακοδαιμονίας και ένδειας της χώρας μας είναι το επίπεδο και γενικότερα οι διαχειριστικές ικανότητες του πολιτικού της προσωπικού.
Όσοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο γνωρίζουν τη σημασία του «πάγκου» σε μια ομάδα. «Πάγκο» ονομάζουν τους αναπληρωματικούς που μπορεί να κληθούν να αντικαταστήσουν κάποιον από τους παίκτες της βασικής εντεκάδας.
Τα κόμματα μας όχι απλά δεν έχουν «πάγκο» αλλά θεωρείται επιτυχία αν συμπληρώνουν μισή εντεκάδα στελεχών με ικανότητες καλού διαχειριστή ...πολυκατοικίας.
Τούτο κατά κύριο λόγο οφείλεται στο γεγονός πως οι ικανοί προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα όπου συνηθίζεται να μεταχειρίζονται τα ...σύκα ως σύκα και τη σκάφη ως σκάφη.
Μου έλεγε κάποτε ένας συνάδελφος που είχε υπηρετήσει ως υπουργός για λίγους μήνες πως αυτός(η) (ένας «μαϊντανός» γνωστής πολιτικής και οικονομικής οικογένειας) στον οποίο παρέδωσε τους φακέλους με τις ανοιχτές υποθέσεις, τον άκουγε σαν του τα έλεγε στα κινέζικα...
Την ίδια εικόνα που είχα διαμορφώσει και πριν μου πει αυτά παρακολουθώντας τον («μαϊντανό») στο πέρασμα του χρόνου να αλλάζει τρία - τέσσερα υπουργεία. Όπως τα παραλάμβανε έτσι τα παρέδιδε, με την πλοήγηση στον αυτόματο ο οποίος συνήθως δεν υπάρχει.
Τα δυο τρίτα των υπουργείων μοιράζονται με φεουδαρχικά (για να ικανοποιηθούν οι διάφοροι βαρόνοι της παράταξης) και με πελατειακά ψηφοθηρικά κριτήρια (για να ικανοποιηθούν κατηγορίες ψηφοφόρων). Μένει το ένα τρίτο με το οποίο κάθε κυβέρνηση στοχεύει να αφήσει το στίγμα της.
Κάνοντας έναν απολογισμό, έπειτα από έξι χρόνια κυβερνήσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη, η στήλη ξεχωρίζει σαν ικανοί διαχειριστές «πολυκατοικίας» τους: οι Χατζηδάκης, Δένδιας, Γεωργιάδης, Πιερρακάκης. Ξεχωρίζουν γιατί απ' όπου πέρασαν άφησαν κάτι πίσω από το οποίο κάτι έμεινε, έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις μόλις αποχώρησαν η επάνοδος στο συνήθη βάλτο έγινε αμέσως αισθητή.
Το 2019 η ΔΕΗ θεωρούνταν μια χρεοκοπημένη επιχείρηση για την οποία η μοναδική διέξοδος που διαφαινόταν ήταν κάποιου είδους εκκαθάριση εν λειτουργία και η ιδιωτικοποίηση. Η διάσωση, εξυγίανση και η ανάληψη πρωταγωνιστικού ρόλου στην αγορά ενέργειας στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια αποτέλεσε μια από τις εκπλήξεις της πρώτης τετραετίας.
Μετά το Υπουργείο Ενέργειας ο κ. Χατζηδάκης ανέλαβε το Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων όπου σε μερικούς χρόνους είδαμε ριζικές αλλαγές στις διαδικασίες συνταξιοδότησης όπου η αναμονή 2-3 ετών περιορίστηκε σε μερικούς μήνες.
Επιτυχής ήταν και η θητεία του κ. Γεωργιάδη στα υπουργεία Ανάπτυξης, Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Υγείας. Οι περισσότερες από τις επενδύσεις που υλοποιούνται ή λειτουργούν ήδη δρομολογήθηκαν εκείνη την περίοδο. Η ρύθμιση για τη διευκόλυνση της συνέχισης της απασχόλησης από όσους συνταξιοδοτούνται σε μια περίοδο δημογραφικής γήρανσης αποτελεί καινοτομία όπως και τα απογευματινά χειρουργεία στο Υγείας. Μόνο και μόνο οι αντιδράσεις των δυνάμεων που επιδιώκουν την ακινησία και παρακμή στο πρόσωπό του, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Η θητεία του κ. Δένδια στο Υπουργείο Εξωτερικών στην αρχή και το Υπουργείο Άμυνας στη συνέχεια μπορεί να θεωρηθεί επίσης επιτυχής. Κατά τη θητεία του στο Υπουργείο Εξωτερικών οριοθετήθηκαν οι ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, ενώ πήραμε μια γεύση από τι θα μπορούσε να σημαίνει ενεργητική εξωτερική πολιτική.
Το ίδιο επιτυχής είναι η θητεία και στο Υπουργείο Άμυνας σε μια περίοδο διεθνών προκλήσεων και τεχνολογικών εξελίξεων που καθιστούν αναγκαία την πλήρη αναδόμηση του αμυντικού βραχίονα.
Καθοριστικής σημασίας μπορεί να θεωρηθούν οι θητείες του κ. Πιερρακάκη στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης αλλά και το Παιδείας. Στο πρώτο κατάφερε να αλλάξει σημαντικά ένα μεγάλο μέρος της εικόνας της δημόσιας διοίκησης. Η απουσία του όμως έγινε αισθητή στη συνέχεια.
Καθοριστική μπορεί να θεωρηθεί και η θητεία του στο Υπουργείο Παιδείας. Μπορεί να μην λειτούργησε ο θεσμός της πανεπιστημιακής αστυνομίας (κακώς) αλλά η θέσπιση της λειτουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων είναι μια αλλαγή που θα αφήσει το αποτύπωμά της στην πορεία της χώρας. Μπορεί να υπάρχουν και ένας δύο ακόμη σε αυτά τα 6 χρόνια που άφησαν κάποιο έργο και να τον παραλείψαμε αλλά πέραν τούτων το χάος...
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις ομάδες και τους πάγκους της αντιπολίτευσης...
Όμως με την εναλλαγή τριών - τεσσάρων προσώπων σε διάφορες κρίσιμες θέσεις ανά δύο χρόνια δεν γίνεται ουσιαστική δουλειά αλλά «πασαλείμματα».
Η εμπειρία δείχνει πως εκτός από τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις χρειάζεται και συνεχή προσωπική παρακολούθηση της λειτουργίας της στη συνέχεια, γιατί το σύστημα έχει την τάση να επανέρχεται στις «εργοστασιακές» δημοσιοϋπαλληλικές ρυθμίσεις τάχιστα...
Μήνυμα 1: Περί ανεργίας
Κύριε Στούπα καλημέρα
Παλιός αναγνώστης σας θέλω να σας ευχηθώ και εγώ κάθε επιτυχία στη νέα επαγγελματική σας στέγη του φιλόξενου Liberal.
Θα ήθελα να σας απασχολήσω για δύο θέματα.
Α. Στο άρθρο σας (10/03/25) σημειώνετε: «Σύμφωνα με τα στοιχεία οι άνεργοι ανήλθαν σε 408.181 άτομα, σημειώνοντας μείωση κατά 149.257 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο 2014 (26,8%) και κατά 28.830 άτομα σε σχέση με τον Δεκέμβριο 2024 (6,6%)».
Είναι απορίας άξιο πως σε μια χώρα που αναζητά χιλιάδες εργαζομένους στον τουρισμό, στις κατασκευές, στην οικοδομή η ανεργία παραμένει σε αυτά τα επίπεδα. Πρόσφατα διάβασα ότι η Ελληνικός Χρυσός ανέβαλε τη νέα επένδυσή της στη Χαλκιδική για έξι μήνες λόγω έλλειψης προσωπικού. Για το φαινόμενο αυτό ίσως η αιτία να βρίσκεται στη μαύρη εργασία και την επιδοματική πολιτική. Είναι τυχαίο ότι μόλις καταργήθηκε η παρακράτηση του 30% της σύνταξης 200.000 συνταξιούχοι δήλωσαν την εργασία τους; Η άποψή σας θα ήταν χρήσιμη.
Β. Γράφετε επίσης: «Το ΑΕΠ το 2024 συνέχισε να πορεύεται καλύτερα από τον μέσο όρο της Ευρώπης αλλά αυτό δε μοιάζει να είναι αρκετό για να καλυφθεί το μισθολογικό χάσμα». Νομίζω ότι η διαπραγματευτική θέση του εργαζόμενου για καλύτερο μισθό ενισχύεται από τη μείωση της ανεργίας. Θυμάμαι την προηγούμενη δεκαετία μορφωμένοι άνεργοι συμπολίτες μας να κάνουν κάθε είδους δουλειά (σερβιτόροι σε κυλικεία, βοηθοί κηπουρών...) με τον υποκατώτατο μισθό ενώ χιλιάδες έφυγαν στο εξωτερικό. Αυτό δεν ισχύει πλέον καθώς η κινητικότητα στην εργασία έχει αυξηθεί και ο εργαζόμενος μπορεί να αναζητήσει καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας. Μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει και που σταδιακά θα επιταχύνεται.
Το παράδειγμα του ανιψιού μου είναι χαρακτηριστικό. Πριν από τέσσερα χρόνια προσελήφθη από ελληνική ναυτιλιακή εταιρεία (πρώτη εργασία) με καθαρό μισθό 1.000€ (χωρίς τα δώρα). Μετά από δύο χρόνια, άλλη ελληνική ναυτιλιακή του προσέφερε καθαρό μισθό 1.200€ και πριν από δύο μήνες ξένη ναυτιλιακή 1.500€. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις ενημέρωσε τις δύο προηγούμενες εταιρίες ότι θα αλλάξει εργοδότη έσπευσαν να του καλύψουν τη διαφορά του μισθού, χωρίς όμως αποτέλεσμα καθώς και οι προσφερόμενες συνθήκες εργασίας στο νέο περιβάλλον ήταν καλύτερες.
Συν τω χρόνω θεωρώ ότι η αύξηση των μισθών μέσω της κινητικότητας των εργαζομένων θα επιτευχθεί. Όπως και οι εργοδότες συναισθανόμενοι ότι μπορεί να χάσουν έναν αποδοτικό εργαζόμενο θα φροντίσουν να τον ικανοποιήσουν μισθολογικά εγκαίρως. Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία νομίζω ότι θα παίξει η βελτίωση των δεξιοτήτων των εργαζομένων μέσα από την συνεχή επιμόρφωσή τους.
Σε περίπτωση δημοσίευσης των παραπάνω θα ήθελα να μην αναφερθεί το όνομά μου.
Με εκτίμηση
Π. Α.
