Εκτός από λάθος πολιτική επιλογή, μου φαίνεται και ανήθικο να «αδειάζεται» από το κόμμα του ένας πολιτικός που αφήνει πίσω κάποιο έργο, απλά και μόνο γιατί η κοινή γνώμη έχει μεταστραφεί.
Στις αρχές του 2004 συνέβη με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Τον αντικατέστησαν άρον-άρον παραβλέποντας πως σε δυο τετραετίες είχε αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Η διαδοχή του από τον Γ. Α. Παπανδρέου, εν όψει των επερχόμενων τότε εκλογών, στην αρχή δημιούργησε την αίσθηση αναστροφής των απωλειών του ΠΑΣΟΚ που ήταν στην κυβέρνηση.
Στις εκλογές που ακολούθησαν στις 7 Μαρτίου η Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή πήρε 165 έδρες με 45,36% και το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου 40,55%. Στις εκλογές του 2007 η Νέα Δημοκρατία ξανακέρδισε τις εκλογές με 41,87% έναντι 38,10%.
Ο Γ. Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές του 2009 και σε λίγους μήνες η χώρα χρεοκόπησε στα χέρια του. Οι συνθήκες χρεοκοπίας είχαν δημιουργηθεί κυρίως την περίοδο 2004 με 2009 όταν εκτινάχθηκαν οι δαπάνες και τα ελλείμματα.
Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 αποτέλεσε απλά τον πυροκροτητή στη «φούσκα» χρέους που είχε δημιουργηθεί.
Θυμήθηκα την παραπάνω εξέλιξη των γεγονότων πρόσφατα όταν άκουσα για το σενάριο εξώθησης του Κ. Μητσοτάκη σε παραίτηση και την αντικατάστασή του με άλλο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας με ισχυρότερο δεξιό προφίλ, ικανό να αναστρέψει τις διαρροές προς τα δεξιά.
Η αλήθεια είναι πως η εικόνα του πρωθυπουργού έχει «θαμπώσει». Μπορεί να μην υπάρχει ακόμη κάποιος αντίπαλος από την αντιπολίτευση που να προσεγγίζει τα ποσοστά του αλλά ο «Κανένας» έχει επανέλθει στα επίπεδα της περιόδου της κρίσης χρεοκοπίας.
Ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε τις διπλές εκλογές τον Μάιο και Ιούνιο του 2023 λίγους μήνες μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών με πάνω από 40%, ποσοστό που ήταν διπλάσιο από αυτό του δεύτερου κόμματος.
Η ραγδαία φθορά της Νέας Δημοκρατίας ξεκίνησε στις μετρήσεις της κοινής γνώμης το χειμώνα του 2024 όταν η κυβέρνηση ψήφισε το νόμο για το γάμο των ομοφυλοφίλων. Επίσης, η τεκμαρτή φορολόγηση της «βαριάς βιομηχανίας» των ελεύθερων επαγγελματιών φαίνεται πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024, λόγω της απουσίας σοβαρού διακυβεύματος, έδωσαν την ευκαιρία στο εκλογικό σώμα να τιμωρήσει το κυβερνητικό κόμμα με ποσοστό 28,31%. Το 2023 ο κίνδυνος των μαθητευόμενων μάγων του ΣΥΡΙΖΑ είχε απομακρυνθεί και πολλοί είχαν απελευθερωθεί από τον τρόμο των αδαών ιδεοληπτικών.
Έκτοτε η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να έχει σηκώσει κεφάλι.
Το δυστύχημα των Τεμπών από την άποψη του πολιτικού κόστους φαίνεται τραγικότερο στη μετέπειτα διαχείρισή του παρά ως συμβάν.
Οι τεράστιες κινητοποιήσεις φέτος σε συνδυασμό με τα δυο τρίτα της κοινής γνώμης που αποδίδουν ευθύνες στην κυβέρνηση αποτελούν το τελικό χτύπημα.
Μπορεί η Δικαιοσύνη με τη «βοήθεια» όσων έχουν εργαλειοποιήσει το δυστύχημα για πολιτικά οφέλη, να αργεί να αποδώσει ευθύνες. Τούτο δεν αποτελεί έκπληξη. Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι αργοκίνητη.
Αν σε αυτά τα δύο χρόνια η κυβέρνηση είχε επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας των σιδηροδρόμων ίσως να είχε καταφέρει να αποφύγει την αίσθηση της κοινής γνώμης πως υπάρχει συγκάλυψη.
Η κατάσταση θα ήταν καλύτερη αν ο τότε υπουργός Μεταφορών δεν είχε οριστεί υποψήφιος στις εκλογές, τουλάχιστον μέχρι η Δικαιοσύνη να αποφανθεί για τις όποιες ευθύνες του.
Παρά ταύτα, το αίτημα της παραίτησης της κυβέρνησης λόγω του τραγικού δυστυχήματος μοιάζει άτοπο. Να φύγει για να έρθει ποιος;
Το ίδιο άτοπη μοιάζει και η επιδίωξη κάποιων κύκλων, αντικατάστασης του πρωθυπουργού με κάποιον, δήθεν με δεξιότερο προφίλ, αλλά επί της ουσίας για να ξαναμοιράσει την τράπουλα των ευρωπαϊκών ροών προς όφελός τους...
Μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης των απωλειών προς τα δεξιά με μετακίνηση σε δεξιότερες θέσεις, θα δημιουργούσε απώλειες προς το Κέντρο. Εξάλλου το δοκίμασαν στις προχθεσινές εκλογές οι Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες με πενιχρά κέρδη.
Το ρεύμα παντού στη Δύση κινείται δεξιότερα. Η ελληνική εμπειρία της περασμένης δεκαετίας διδάσκει πως οι εκλογείς μόνο όταν πληρώσουν το κόστος των επιλογών τους μπορεί να αλλάξουν γνώμη. Και αυτό για μερικά χρόνια μέχρι να ξεχάσουν τον τρόμο και τον πόνο.
Μήνυμα 1) Περί συλλαλητηρίων
Καλημέρα σας
Ελπίζω να είστε καλά και εύχομαι κάθε εμπόδιο να είναι για καλό.
Βέβαια, προκαλεί λύπη η διαπίστωση ότι παραμένουμε μια κοινωνία που κυνηγά αυτόν που λέει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και επιβραβεύει αυτούς που θαυμάζουν τα υπέροχα νέα ρούχα του...
Σας στέλνω ένα κείμενο που έγραψα για τις αυριανές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη.
Καλή συνέχεια
Σταύρος Τ
Χρήσιμοι Ηλίθιοι
«Ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας»
Α. Καμύ
Είναι προφανές ότι το κλίμα που έχει καλλιεργηθεί στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες εβδομάδες, συνδέεται άρρηκτα με την υπαρξιακή ανάγκη επιβίωσης της αντιπολίτευσης και την αγωνιώδη προσπάθεια της, να αναζητήσει «ζωτικό χώρο». Κινούμενη για μεγάλο διάστημα στο όριο μεταξύ του γελοίου και του γραφικού και βλέποντας τη δημοσκοπική της καθήλωση και σε ορισμένες περιπτώσεις κατάρρευση, την παντελή απαξίωσή της και την αδυναμία της να παρουσιάσει έστω και ψήγματα σοβαρής εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, οδηγήθηκε στη μόνη επιλογή που θεωρεί πως της έχει απομείνει, που είναι ο ανοιχτός πόλεμος με την κυβέρνηση, η πρόκληση κοινωνικών αναταραχών και η αποσταθεροποίηση.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα είναι δύσκολο να μακροημερεύσει η κανονικότητα, γιατί η κοινωνία της παραμένει μόνιμα διχασμένη και διαιρεμένη, πλειοψηφικά δέσμια ανορθολογικών αντιλήψεων και δεισιδαιμονιών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί συμπολίτες μας, ζουν με ονειρώξεις μιας αριστερής ουτοπίας, που όχι μόνο δεν απαντάται πουθενά στον κόσμο μας, αλλά και όπου αποπειράθηκαν να την εφαρμόσουν, μετατράπηκε γρήγορα σε ένα φασιστικό εφιάλτη. Γι’ αυτό επιλέγουν να αρνούνται εμμονικά την πραγματικότητα και επιλέγουν τον κόσμο των ψευδαισθήσεων, μέσα από αντισυστημικά παραμύθια με δράκους και μάγισσες. Ιδού ο λόγος που στη χώρα μας, το αυτονόητο έχει μετατραπεί σε ζητούμενο.
Σύμμαχοί τους σ’ αυτό, έχουν διαχρονικά σταθεί οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους, ως άνθρωποι περιορισμένης πνευματικής καλλιέργειας και ελλιπούς ηθικού αναστήματος, επιλέγουν να συντάσσονται με τις απαιτήσεις του κοινού τους και εθελοτυφλούν επιδεικτικά μπροστά στις όψεις της Αλήθειας που δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί με το προσωπικό τους όφελος. Χωρίς αιδώ έχουν μετατραπεί σε κονφερασιέ για «άρτους και θεάματα», στη χωρίς κανόνες σφαγή που συντελείται στην κοινωνική αρένα. Ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει και η εμπειρία να αδυνατεί να οδηγήσει στη γνώση που είναι απαραίτητη για μια πιο ορθή αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Τα αφηγήματα που ακούγονται και επικρατούν δημόσιο διάλογο, είναι αυτά του Βελόπουλου, της Κωσταντοπούλου, του Νατσιού, της Λατινοπούλου, με την παρότρυνση του Φάμμελου, την ανοχή και σε ορισμένες περιπτώσεις συνέργεια του Ανδρουλάκη.
Τι κατάντια…
Η καλλιέργεια, άκριτα και γενικευμένα θυμού και οργής στον κόσμο και η παλιννόστηση των ορδών των αγανακτισμένων, είναι ο σίγουρος δρόμος προς μεγάλες αναταραχές και καταστροφές. Έτσι δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες να αναγεννηθούν τέρατα και η κοινωνία μας να κατρακυλήσει ξανά σε επίπεδα Freak show στο εσωτερικό, ενώ στο εξωτερικό να καταστεί έρμαιο στις ορέξεις δυνάμεων που την επιβουλεύονται. Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι εμείς οι ίδιοι εκκολάπτουμε με τη στάση μας τα αυγά των φιδιών. Ελπίζω αυτό να αποτελέσει κοινό τόπο και η κατάρα της Κασσάνδρας, να μην πέσει στα κεφάλια όσων, με στοιχειώδη λογική προσέγγιση και λαμβάνοντας υπ' όψιν τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, αντιλαμβάνονται και προειδοποιούν που θα οδηγήσει η προσπάθεια αποσταθεροποίησης μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης.
Αναμφίβολα η βασική αιτία, τόσο του δυστυχήματος στα Τέμπη, όσο και της τραγωδίας στο Μάτι, είναι ότι το Ελληνικό Δημόσιο όχι μόνο υπολειτουργεί, αδυνατώντας να εξυπηρετήσει τους πολίτες και να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις του, αλλά έχει φτάσει σε τέτοια κατάσταση αποδιοργάνωσης και μη λειτουργικότητας που συχνά τους οδηγεί και στον θάνατο. Αντί λοιπόν να ενωθούμε ως κοινωνία και να απαιτήσουμε από τις πολιτικές δυνάμεις να καταργήσουν τη μονιμότητα στο δημόσιο και να εφαρμόσουν εκτεταμένη αξιολόγηση σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, διοργανώνουμε συλλαλητήρια που έχουν σε κεντρικό πανό τους πως «Δεν φταίει ο σταθμάρχης». Τι υπέροχο πλυντήριο αυτά τα συλλαλητήρια, όπου αυτοί που φωνάζουν για συγκάλυψη, επιδιώκουν τη συγκάλυψη των βασικών αιτιών που οδηγούν σε εθνικές τραγωδίες. Πόσο βολικά διαχέονται οι ευθύνες και κατακρεουργείται η Αριστοτέλεια λογική, στον βωμό μιας απροκάλυπτης στρεψοδικίας. Μου θυμίζει τα γεμάτο πάθος αντιπολεμικά συλλαλητήρια που γίνονταν για τον άνθρωπο και την ειρήνη, χωρίς να γίνεται αναφορά στο θύμα (Ουκρανία) και τον θύτη (Ρωσία).
Ως χρήσιμος ηλίθιος θεωρείται το άτομο που χειραγωγούμενο, υιοθετεί ιδέες και κατευθύνεται σε ενέργειες, που εξυπηρετούν όχι τον ίδιο, αλλά αυτόν που τον χειραγωγεί. Τα αποτελέσματα είναι συνήθως καταστροφικά όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους υπόλοιπους συνανθρώπους του.
Εύχομαι να πρυτανεύσει η λογική και η πλειοψηφία να αρνηθεί να παίξει το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου…
Γ.Τ.
