Ο Κώστας Τασούλας είναι μια ορθή και σοφή επιλογή. Η ιδέα να τοποθετηθεί ένας φιλελεύθερος δεξιός στην κεφαλή της Δημοκρατίας, έφερνε τον σημερινό πρόεδρο της Βουλής ως outsider του παρόντος κομματικο-πολιτικού κατεστημένου.
Προφανώς γιατί το όνομά του δεν φιγουράριζε σε κάποια «λίστα» από εκείνες που διακινούνται μεταξύ σαλονιών, δημοσιοσχεσιτών και άλλων διαπλεκόμενων.
Εύχαρις και γνωστικός, απλός στις διαπροσωπικές του σχέσεις, ακούει προτού μιλήσει, ενώ γνωρίζει να κεντά με χαμόγελο μεταξύ διαφορετικών προσεγγίσεων ή απόψεων. Με επιχειρήματα αλλά και παραβολές, όταν χρειάζεται. Ακόμη πιο συχνά όμως με παραδείγματα από τη μακρά διάρκεια της ελληνικής, πρωτίστως, αλλά και της Παγκόσμιας Ιστορίας.
Φαίνονται όλα αυτά από την αμεσότητα με την οποία υπηρέτησε τη βουλευτική τάξη αλλά και την καθημερινότητα των βουλευτών, όλων των παρατάξεων. Εξού και η συντριπτική εκλογή του, στην κεφαλή της Εθνοσυνέλευσης.
Πριν λίγες εβδομάδες ο κ. Τασούλας υπέγραψε την εισαγωγή στην επανέκδοση του εξαιρετικού συγγράμματος «Φωτιά και Τσεκούρι, Ελλάς 1946-49 και τα προηγηθέντα» το οποίο έγραψε, στη γαλλική (Le feu et le hache, Παρίσι 1973), ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας. Χάρις στην πρωτοβουλία της εφημερίδας «Η Καθημερινή», είχα την ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω.
Σημειώνει, για παράδειγμα, ο κ. Τασούλας:
«Σήμερα ξέρουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα ξέραμε το 1973 και κυρίως έχουμε πλέον πρόσβαση στα αρχεία των λαϊκών δημοκρατιών. Και όσα περισσότερα μαθαίνουμε, τόσο δικαιώνεται η άποψη του Αβέρωφ πως η τραγική εκείνη αναμέτρηση δεν ήταν παρά η πρώτη θερμή εκδήλωση του Ψυχρού Πολέμου. (...) Το βιβλίο διεκδικεί μια νέα αντικειμενική πια φήμη, από αναγνώστες όμως και όχι από οπαδούς της αμάρτυρης ιστοριογραφίας ή από αδιάβαστους «κριτικούς», παρασυρμένους από το μεταπολιτευτικό κλίμα που ήθελε να σταλεί στο πυρ το εξώτερον ό,τι δεν δικαίωνε τον Δημοκρατικό Στρατό».
Η πρόταση Μητσοτάκη, προφανώς αποτέλεσμα περίπλοκων αλλά διαφανών υπολογισμών, επιβεβαιώνει ότι και οι σχεδιασμοί του πρωθυπουργού εγγράφονται πλέον σε νέα πεδία. Στα οποία πρέπει να βιαστούν να τον συναντήσουν οι υπόλοιποι της αντιπολιτεύσεως αλλά και κάποιοι της συμπολιτεύσεως. Αφού κατανοήσουν προηγουμένως ότι η πολιτική, η μεγάλη πολιτική, είναι παίγνιο για μεγαλωμένα «παιδιά».
Υποδεικνύει τέλος, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντελήφθη ότι βλέπει πλέον τους στόχους της διακυβέρνησης έχοντας διορθώσει την πρωθυπουργική διόπτρα.
