Η κατά μια ολόκληρη εκατοστιαία μονάδα μείωση των υποχρεωτικών εισφορών των μισθωτών θεωρήθηκε «έκπληξη». Προφανώς, επειδή οι διαρροές προς τα μήντια είχαν κολλήσει στη μισή μονάδα.
Πολλές φορές την τελευταία περίοδο (δες για παράδειγμα εδώ) έγραψα ότι, ανεξαρτήτως όσων άλλων θα «μοιράσει» ο Πρωθυπουργός, πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει δύο πρωτοβουλίες: μείωση εισφορών και τιμαριθμοποίηση κλίμακας φόρου μισθωτών.
Το πρώτο έγινε, αλλά έγινε μισό. Με την έννοια ότι η πρότασή μου ήταν -και παραμένει- ολόκληρη η μονάδα των κρατήσεων να αφαιρεθεί στην πλευρά των λεγομένων κρατήσεων του εργαζομένου.
Για τον απλό λόγο ότι μια τέτοια μείωση θα πήγαινε ολόκληρη στην «τσέπη» των μισθωτών. Επειδή, πρακτικά, ισοδυναμεί με αύξηση της αμοιβής.
Η κυβέρνηση προτίμησε να μοιράσει την αφαίρεση πόρων από το σύστημα ασφάλισης έναντι του κινδύνου ασθένειας και να πάρει κάτι λιγότερο από το ταμείο των επιχειρήσεων και άλλων εργοδοτών. Μιζέρια. Ας βρουν άλλους τρόπους να αυξηθεί η παραγωγικότητα. Είναι δική τους ευθύνη να το κάνουν και όχι δική μας.
Δεν είναι ακριβές να λέμε ότι η ρύθμιση έχει κόστος για το κράτος ίσο με το ποσό που υπολόγισε ο υπουργός Οικονομικών (440 εκατομμύρια ευρώ), αφού ο προϋπολογισμός δεν θα πληρώσει επιπλέον το ως άνω ποσό, απλώς δεν θα τα εισπράξει. Οι υποχρεωτικές κρατήσεις άρχισαν να αυξάνονται λόγω των λαϊκίστικων και αποτυχημένων πολιτικών του Ανδρέα Παπανδρέου και οι αυξήσεις συνεχίστηκαν κάθε φορά που έπρεπε να «διασωθεί» το ασφαλιστικό σύστημα επειδή οι πολιτικοί δεν τολμούσαν να πουν την αλήθεια, μέχρις ότου ήρθαν τα μνημόνια.
Το εκτιμώμενο «κόστος» είναι όσα δεν θα χαθούν στην απέραντη χοάνη του κρατικού ταμείου.
Ένας βέρος «αριστερός» (Τεμπονέρας), αυθεντικός εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης της «μιζέριας» είπε τα ακόλουθα: «Η μείωση των εισφορών υπερ υγείας, θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο Ε.Σ.Υ. που είναι ήδη υποχρηματοδοτούμενο και υποστελεχωμένο. Το μάρμαρο θα το πληρώσει όλη η ελληνική κοινωνία που στενάζει στα Επείγοντα».
Ξεχνά και αυτός και όλοι όσοι τα λένε αυτά πως το κράτος καλύπτει (ειδικά μετά τις αποφάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) ένα μέρος μόνον της κοινωνικής δαπάνης υγείας. Τουλάχιστον, με αποφάσεις των μετά το 2019 κυβερνήσεων Μητσοτάκη, η χρηματοδότηση αυξήθηκε σημαντικά. Εξάλλου, στον προϋπολογισμό για το 2025, το ποσό για την Υγεία θα αυξηθεί σημαντικά για πολλούς λόγους.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή ο ως άνω πολιτικός έχει συμμετάσχει από διάφορες κυβερνητικές θέσεις στην εφαρμογή του Τρίτου Μνημονίου, σίγουρα γνωρίζει ότι το σύστημα πληρωμών του ΕΣΥ είναι χαοτικό και εξίσου σίγουρα οφείλει, ως εργατολόγος, να γνωρίζει πως δεν υπάρχει κανένας ευθύς και δεσμευτικός συσχετισμός μεταξύ κρατήσεων ασφάλισης υγείας και πραγματικού κόστους του συστήματος υγείας.
Υπενθυμίζω πως όσα πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις για να εργαστούν οι πρώτοι και να ενοικιάσουν, οι τελευταίες, την εργατική - πνευματική ικανότητα των συνεργατών τους τα μισά, σχεδόν, πάνε στο κράτος.
Το 11% του ελληνικού εθνικού προϊόντος δημιουργείται με τις υποχρεωτικές κρατήσεις. Στην Ιρλανδία η αναλογία είναι 4%. Σε Ολλανδία και Σουηδία 12-13%. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να φανταστούμε σε ποια από τις ως άνω περιπτώσεις πιάνουν τόπο τα χρήματα των μισθωτών.
Θα καταλάβαινα καλύτερα τις παρατηρήσεις του στελέχους της Νέας Αριστεράς αν προτείνει, έστω εμμέσως, να επέλθει πλήρης συσχετισμός μεταξύ ασφαλιστικών εισφορών υγείας και κάλυψης του κόστους του συστήματος υγείας.
Επειδή όμως στον πολιτικό κόσμο της «μιζέριας» τέτοιες συζητήσεις δεν φθάνουν ποτέ στις λογικές (και λογιστικές) απολήξεις τους, ας μείνουμε σε αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει τους μισθωτούς: την αύξηση των χρημάτων που «παίρνουν σπίτι», όπως έλεγαν οι εργάτες την εποχή των Μάρξ-Ενγκελς.
