Αν η Έφη Αχτσιόγλου πείθει μόνον 1 στα 3 μέλη του κόμματός της, αυτή, παιδί του κομματικού σωλήνα (με ολίγον νεποτισμό, φοβάμαι) τότε κάτι δεν πάει καλά με τον κομματικό μηχανισμό που κουμαντάρισε επί 15 χρόνια ο Τσίπρας. Ότι τα στελέχη της Κουμουνδούρου τα ρίχνουν τώρα στον Κασσελάκη δείχνει κάτι περισσότερο από τον φόβο που τους έχει κατακυριεύσει. Γι αυτό δίνουν και παίρνουν τα υποχθόνια σενάρια ότι πίσω από τον «με λένε Στέφανο» βρίσκονται γνωστά και άγνωστα διαπλεκόμενα και, ίσως τελικά, ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος Τσίπρας. Με τον οποίο «Αλέξη» να το πούμε κι αυτό, ο «Στέφανος» μοιάζει περισσότερο παρά οιοσδήποτε άλλος συνυποψήφιός του.
Δεν έχει σαφείς πολιτικές θέσεις, λένε τώρα οι του μηχανισμού αντίπαλοι του Στέφανου. Γιατί δηλαδή πρέπει ο επόμενος πρόεδρος να έχει άποψη για την… «άνοιξη της Πράγας» ή για τη μοχθηρότητα της …«χήρας του Μάο»; Άνθρωπος των ημερών, έχει άποψη για την καθημερινότητα των ανθρώπων της εποχής του και στέλνει ένα μήνυμα ισότητας όπως το κατάλαβε με την αμερικανικοτραφή εκτροφή του. Ανθρωπος των περιστάσεων, τοποθετείται με ηχηρή απερισκεψία σε όλα όσα ταλαιπωρούν το θυμικό των θυμωμένων από την ήττα οπαδών. Με τη σκληρή λογική προφανώς θα τα βρεί όταν τεθεί το ζήτημα, δηλαδή αν και εφόσον μπει θριαμβευτής στην αρένα της πολιτικής.
Γιατί, για τις επόμενες πέντε μέρες, ο Στέφανος θα συνεχίζει να λούζεται στα φώτα της ράμπας, προσπαθώντας να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την κατάθλιψη της ήττας. Ισως τα καταφέρει, ίσως και να υποκύψει στην σκληρή κομματική αυτοάμυνα που προφανώς θα αναπτυχθεί στο σπαρασσόμενο κομματικό κονκλάβιο της δήθεν αριστεράς στο οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις άνθρωπο με τη μεγάλη καρδιά του Καλβέρο.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έχουμε, αυτή τη στιγμή, στην φριχτή μάχη των επιγόνων Τσίπρα τέσσερις χαμένους. Τη μεγαλύτερη έκπτωση προσωπικότητας υφίσταται ο κ. Τσακαλώτος. Λίγοι (είμαι ανάμεσα σε αυτούς) γνωρίζουν πόσο ταλαιπωρήθηκε ο Ευκλείδης από τη διχοστασία εντος του και εντός της ηγετικής ομάδας μετά την πρώτη και τη δεύτερη εντολή που έδωσε το μαλακό υπογάστριο του εκλογικού σώματος κατά το μοιραίο έτος 2015. Άλλα του υποδείκνυε η λογική του καλά δομημένου νοητικού του, άλλα η εκπαίδευσή του, άλλα η μπερδεμένη αριστερή ψυχή του, άλλα οι τροϊκανοί και άλλα ο αρχηγός του. Μετά από αυτή την ταλαιπωρία, απορώ γιατί δεν τον λυπήθηκαν οι φίλοι του και δεν τον κράτησαν μακριά από τον εξευτελισμό που υπέστη.
Ο Νίκος Παπάς θα συνεχίσει να κινείται ως basso continuo της μουσικής Μπαροκ με τη θρασύτητα που επέδειξε ως υπουργός, ως κατηγορούμενος και ως καταδικασθείς για πολιτικά ατιμωτικό αδίκημα αλλά και ως υποψήφιος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευση. Θα τον διασώσει ο κ. Κασσελάκης; Η απάντηση θα είναι ενδιαφέρουσα για όσους ψάχνουν να καταλάβουν ποιος κινεί τα νήματα πίσω από την εικονοκλαστική υποψηφιότητα.
Μένει η Έφη Αχσιόγλου για την οποία ισχύει το «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα…» που έλεγε και ο εθνικός μας Νιόνιος. Μέχρι στιγμής αποκρύπτει την ενσυναίσθηση που σίγουρα θα έπαθε το βράδυ της Κυριακής στο άκουσμα του «45%», αλλά αυτό αντιμετωπίζεται με μια γερή δόση της πολύ χρήσιμης δραμαμίνης. Πρέπει όμως να μας πει τι πραγματικά σκέφτεται για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ με πρόεδρο Κασσελάκη. Αν δεν το κάνει, θα επιβεβαιώσει όσους πιστεύουν ότι είναι πρόθυμη για κάποιον (όχι και πολύ έντιμο) συμβιβασμό με όσους/όσες έριξαν τον φωτογενή υποψήφιο στον δρόμο της.
Τέλος, αλλά χωρίς ελπίδα φωτός, θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι σκέφτεται ο Αλέξης Τσίπρας για το διακύβευμα της επόμενης καταλυτικής κάλπης του ΣΥΡΙΖΑ. Αν μιλήσει θα τον πάρουμε τοις μετρητοίς. Αν πάλι επιλέξει την ένοχη σιωπή, σε αυτή την τόσο δύσκολη ώρα για την παράταξή του, τότε θα πρέπει να σιωπήσει για πάντα.
