Απέναντι στο συμπαγές ΠΑΣΟΚ και την αναμφισβήτητη ηγεμονία του Νίκου Ανδρουλάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να… τραυλίζει και η ηγεσία του Σωκράτη Φάμελλου να μοιάζει σαν ασταθές μπουσούλημα. Αστάθεια που δεν θα του επιτρέψει να αναδειχθεί ηγεμονική προσωπικότητα, εκτός αν πάρει το φραγγέλιο!

Ο πρώην αντιπρόεδρος ΣτΕ και από τον Μάιο του 2019 πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών, τσαλαβούτηξε στα ρηχά νερά της πολιτικής και «πνίγηκε» άδοξα. Η ανακοίνωσή του ξεχειλίζει από εγωπάθεια, καθώς μιλάει για τον αξιακό συμβολισμό της υποψηφιότητας του.

Η woke αριστερά, με τον φανατισμό που τη χαρακτηρίζει, βιάστηκε να «υπερασπιστεί» τα παχύσαρκα άτομα, παρουσιάζοντάς τα ως θύματα του καπιταλισμού και των μηδενιστικών του τάσεων, αλλά και των στερεοτύπων που προωθήθηκαν από το Χόλιγουντ και τη βιομηχανία της μόδας τις προηγούμενες δεκαετίες. Το επιχείρημά τους ξεκινούσε από έναν φαινομενικά ευγενή στόχο: Την άρση της κοινωνικής πίεσης που υφίστανται οι παχύσαρκοι άνθρωποι λόγω των προτύπων ομορφιάς που κυριαρχούν στις δυτικές κοινωνίες.

Η Γερμανία εισέρχεται και επίσημα πλέον σε τροχιά πρόωρων εκλογών, η Γαλλία διανύει τη χειρότερη περίοδο πολιτικής αστάθειας μεταπολεμικά και εμφανές το κενό ηγεσίας στην ΕΕ. Τα επόμενα βήματα Σολτς και η τρέχουσα δημοσκοπική εικόνα.

Μια χώρα δεν κυβερνάται επειδή ο κυβερνήτης της μπορεί να «τα πάρει στο κρανίο». Ούτε όμως όταν κάποιοι άλλοι, που «κυβερνούν» δημόσιο αγαθό, όπως είναι το χρήμα, κάνουν «του κεφαλιού τους». Η πολιτική διοίκηση, έννοια στην οποία περιλαμβάνεται και η (σοβαρή) αντιπολίτευση, δίπλα στο «γκουβέρνο», όπως προσφυώς λέγαμε πάντα, βρέθηκε σε σύγκρουση με τους τραπεζικούς ανώτατους υπαλλήλους. Όχι, τις τελευταίες εβδομάδες. Δύο χρόνια τώρα και, πολύ εντονότερα, το τελευταίο εξάμηνο.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που προσδοκούσαν ένα χριστουγεννιάτικο «θαύμα» κατά την ψήφιση του Προϋπολογισμού. Ποιο ήταν αυτό; Κάποιοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να ρίξουν τον Μητσοτάκη. Γνωρίζω ανθρώπους που τρελαίνονται με την ιδέα ότι τους κυβερνά ο Κυριάκος και άλλους που μόνον η προοπτική μιας 3ης συνεχόμενης τετραετίας τους έχει στείλει στα αντικαταθλιπτικά. Όλοι αυτοί κάτι περίμεναν να συμβεί το Σάββατο το βράδυ, που δυστυχώς για αυτούς και ευτυχώς για την πατρίδα μας δε συνέβη. Και πώς να συμβεί άλλωστε;

Στο Αιματολογικό Τμήμα του νοσοκομείου Παπανικολάου Θεσσαλονίκης ξεκίνησε η παραγωγή αυτόλογων in house CAR-T κυτταρικών θεραπειών για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Εντός του 2025, δε, προγραμματίζεται η χορήγηση CAR-T θεραπείας σε ασθενείς με Β-αιματολογικές κακοήθειες (λευχαιμίες – λεμφώματα) στο πλαίσιο κλινικής μελέτης.

Μετά το αρχικό μουδιασμένο ξεκίνημα, απότοκο κυρίως – και παραδόξως – του 41%, το οποίο φαίνεται ότι μάλλον αιφνιδίασε και την ίδια, αλλά κι ενός αχρείαστα εκτεταμένου rotation, η κυβέρνηση εδώ και μερικούς μήνες επανάκτησε την ικανότητα να διαμορφώνει την ατζέντα, πατάει γκάζι, προωθεί μεταρρυθμίσεις, παίρνει μέτρα που βελτιώνουν την καθημερινότητα του πολίτη και η κυβερνητική απόδοση αρχίζει πλέον και θυμίζει αυτήν της πρώτης τετραετίας. Τα καλά νέα πληθαίνουν σε όλα τα μέτωπα, τα εγκώμια του διεθνούς Τύπου είναι συνεχή.

Η συζήτηση για τους λεγόμενους health taxes, δηλαδή φόρους που επιβάλλονται σε τρόφιμα υψηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη, λιπαρά και αλάτι (HFSS), έχει αναζωπυρωθεί διεθνώς.

Μεταφέρουμε από τις σελίδες του Ελληνοαμερικανού Μάικλ Μάτσα πώς δύο αδέλφια από το Αγρίνιο έδρασαν στους σκοτεινούς χρόνους της κατοχής.

Τι κατάρα κι αυτή, ε; Να είσαι πρωθυπουργός με ολοφάνερες επιτυχίες εσωτερικά και εξωτερικά, να είσαι ο μοναδικός σταθερός πολιτικός πυλώνας σε ένα κατακερματισμένο και συχνά αστείο πολιτικό σκηνικό, να είσαι ο άνθρωπος που έχει οδηγήσει το κόμμα του σε έξι-επτά συνεχόμενες εκλογικές νίκες και να 'χεις απέναντι σου κάτι ξεκούδουνους δήθεν δικούς σου, που από το πρωί ως το βράδυ σε φωνάζουν προδότη. Πώς αντιδράς άραγε, πώς το βιώνεις, πώς το σκέφτεσαι; Μιλάμε για πολιτικά καραγκοζιλίκια και να με συμπαθάτε που το γράφω έτσι.