Το «παρών» που θα ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην συμφωνία ΑΟΖ με την Αίγυπτο, απεικονίζει συμβολικά την αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να καταστεί παντοδύναμος και αδιαμφισβήτητος ηγέτης στον χώρο του, όσο και στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Καλώς κατ’ εμάς. Οι πρόεδροι κομμάτων δεν πρέπει να είναι παντοδύναμοι αυθέντες που αποφασίζουν και λογαριασμό δεν δίνουν. Απλώς καταγράφουμε το γεγονός της ανημποριάς του, εξαιτίας της οποίας για μια φορά ακόμη αναίρεσε τον εαυτό του.
Μόλις προσφάτως στο ψηφιακό φόρουμ των Δελφών είχε ταχθεί υπέρ της μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Τι συνέβη και ευτέλισε εαυτόν δια της νέας κωλοτούμπας; Η ψήφος «παρών» δεν εντάσσεται στην κάθετη, ολοκληρωτική αντιπολίτευση του «όχι σε όλα», στην οποία επιδόθηκε με επιτυχία προμνημονιακά. Αυτό θα ήταν αναγνωρίσιμο ως ίδιον της προσωπικότητάς του, καθώς έτσι πορεύτηκε και έτσι κατέλαβε την εξουσία.
Η σκοπιμότητα του «παρών» είναι η σημειολογική υποταγή του στον μέσο όρο των απόψεων που κονταροχτυπιούνται με αυξανόμενη ένταση στο εσωτερικό του διευρυμένου ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθεί να επιτύχει την σύγκλιση της πανσπερμίας απόψεων που κυοφορούνται στο εσωτερικό του, χωρίς να φανεί ότι δίνει προβάδισμα σε κάποια εξ’ αυτών, ώστε να επιτύχει την καταλλαγή και την επίφαση της ενότητας και της ενιαίας άποψης.
Επί της ουσίας θύει μια εθνική στάση στην προκρούστεια κλίνη των εσωκομματικών σκοπιμοτήτων.
Φυσικά η συγκεκριμένη ψήφος θα δράσει κατευναστικά προσώρας. Οι λάβροι συριζο - πασόκοι, που ποτέ δεν είχαν υψώσει φωνή όχι μόνο στον Αντρέα, αλλά και στον Σημίτη (επειδή τους εξασφάλιζε την εξουσία), ξαφνικά αναβίωσαν αταβιστικά τα παλαιά εθνικοπατριωτικά συνθήματα. Οι «53», εξ ιδεολογίας διεθνιστές και εθνομηδενιστές, τάχθηκαν υπέρ του «ναι». Ο Κοτζιάς, με μηδαμινό ακροατήριο προ υπουργίας, παρότι αποχώρησε από την τότε κυβέρνηση, ανακάλυψε την ελληνο-αιγυπτιακή ΑΟΖ ως πεδίον δόξης λαμπρόν και εξακολουθεί να εμπλέκεται στις εθνικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει αποκτήσει ακροατήριο, αν όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα στη δημοσιότητα, λόγω της θεσμικής θέσης ΥΠΕΞ που του προσπόρισε ο Τσίπρας. Φυσικά ο όψιμος… ανένδοτος πατριωτισμός του δεν σβήνει «τας Δέλτους της Ιστορίας». Παρέδωσε στους Σλάβους γείτονες των Σκοπίων εθνότητα και γλώσσα μακεδονική , και η ιστορία κατέγραψε. Από αυτό δεν θα ξεφύγει, θα τον ακολουθεί ως σκιά, όσες εθνικοπατριωτικές κορώνες να εκτοξεύει επ’ ευκαιρία της (αναγκαίας - λόγω συγκυρίας), ελληνο-αιγυπτιακής ΑΟΖ.
Μέσα σε αυτό το κλίμα έχουν αναδιαταχθεί οι εσωτερικοί συσχετισμοί στη αξιωματική αντιπολίτευση. Εξαιτίας της πρόθεσης του Τσίπρα, να κυριαρχήσει στη Κεντροαριστερά, οι πασόκοι, παρά το ελάχιστο της εμβέλειά τους, έχουν αναδειχθεί σε προνομιακή – ηγεμονική ομάδα στα υψηλά κλιμάκια του κόμματος ( ήταν ισχνής εμβέλειας και στο μητρικό κόμμα - πλην του Στέφανου Τζουμάκα, αλλά αυτά είναι παλιές ιστορίες…). Τώρα αντλούν δύναμη από την αποδοχή του Τσίπρα και την συμμαχία τους με την ισχυρή ομάδα των «προεδρικών».
Ωστόσο ο προβληματισμός για τη νέα απολίτικη εσωκομματική αναδιάταξη διαχέεται στο σύνολο του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο που ο Αγγελος Τσέκερης, επιλογή του Τσίπρα για τη θέση του Διευθυντή Τύπου του γραφείου του στο Μαξίμου, μετά τον αείμνηστο Θ. Μιχόπουλο, έγραψε στην Αυγή και αναδημοσίευσε το site των «53»:
«Όταν κάνεις μια διεύρυνση δεν αποκαθιστάς τους οπαδούς σου με καινούργιους, ούτε πετάς τα πλεονεκτήματά σου στη θάλασσα για να αποκτήσεις κάποια καινούργια. Παίρνεις όλα τα μέτρα που χρειάζεται ώστε να άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες να μπορέσουν να συνυπάρξουν συντροφικά και φροντίζεις να ενισχύσεις τα πράγματα που τους συνδέουν. Ακριβής αυτά που τους συνδέουν είναι η νέα σου ταυτότητα».
Η νέα ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ θα αργήσει να συγκροτηθεί. Προϋποθέτει κοινές συλλογικές δράσεις που θα επιφέρουν ώσμωση ενός κοινού οράματος και στράτευση σε ένα κοινό σκοπό. Και αυτός δεν θα είναι απλώς η ανακατάληψη της εξουσίας. Δεν εμπνέει εκτός από τους Καρανίκες.
Μοιάζουν ανεδαφικά αυτά για την εποχή μας (θολοκουλτούρα» που θα έλεγε ο Πολάκης), αλλά μόνο έτσι τροφοδοτούνται οι κοινωνικές αλλαγές, και μόνο έτσι θα ξανασυσπειρώσει κόσμο ένα κόμμα της αντιπολίτευσης - και δη ο ΣΥΡΙΖΑ - που δοκιμάστηκε και έδωσε απογοητευτικό δείγμα κυβερνητικής γραφής. Με ανθρώπους που συνταυτίζονται ιδεολογικά και στρατεύονται πρακτικά σε ένα κοινό σκοπό.
Προς το παρόν ενδεχομένως να παρακολουθήσουμε μια κατασίγαση των εσωτερικών εντάσεων, αλλά θα είναι μια πλασματική ομογενοποίηση χάριν μιας επίπλαστης ενότητας για το θεαθήναι. Ο δρόμος θα είναι μακρύς. Η εξουσία αργεί.
