Είναι διάχυτη η αίσθηση πως ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας έχει τα χαρακτηριστικά της κινούμενης άμμου. Ιδιαίτερες ρευστές οι τάσεις αυτού του κομματιού, αποτελούν παγίδα για σχολιαστές, δημοσκόπους και φυσικά τα κόμματα. Δεν χρησιμοποίησα τυχαία την λέξη «αίσθηση», καθώς όλα τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν το αντίθετο. Αποτυπώνουν μια σταθερότητα που δεν την διαταράσσει, μέχρι στιγμής, ούτε η πανδημία ούτε οι κοινωνικές παρενέργειες της. Αυτή ακριβώς η σταθερότητα φανερώνει πως η ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας δεν απειλείται. Και κυρίως δεν απειλείται από σχηματισμούς που υπάρχουν ή πιθανόν να δημιουργηθούν στα δεξιά της.
Είναι γεγονός πως οι αντιεμβολιαστές συγκρότησαν ένα δυναμικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία - φαινόμενο παγκόσμιο - το οποίο ανέδειξε όλα τα αντισυστημικά και ανορθολογικά στοιχεία που είναι κρυμμένα μέσα της. Είναι αυτονόητο ότι κάποιοι - κατά τεκμήριον γελοίοι - θα προσπαθήσουν να επενδύσουν πολιτικά σε αυτό το αντισυστημικό ρεύμα. Όπως πολιτικό κόμμα με συγκυριακό λόγο, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Η πανδημία θα λήξει μέσα σε λίγους μήνες. Στη συνέχεια όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι τι θα λένε; Και σε ποιο ακροατήριο; Πλέον, την ελληνική κοινωνία θα την απασχολούν άλλα ζητήματα.
Η σύγχρονη Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα έχει ξεφύγει από τον ιστορικό αντικομμουνισμό της. Το πάντρεμα τής πάνω με την κάτω πλατεία λείανε τις γωνίες, άλλαξε τα προτάγματα αυτού του χώρου. Το βασικό θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται ο χώρος της Άκρας Δεξιάς είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα. Είναι η αιχμή του δόρατος.
Όμως ένας μονοθεματικός λόγος δεν μπορεί να αποτελέσει απειλή για το μεγαλύτερο ελληνικό κόμμα, την Νέα Δημοκρατία. Ούτε δευτερεύοντα ζητήματα, όπως ο αντισυστημισμός ή οι αντιδράσεις στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ αρκούν για να συγκροτήσουν μια πειστική ατζέντα.
Εξάλλου, όλα αυτά ενυπάρχουν ήδη μέσα στο 7% που έλαβε ο χώρος της Άκρας Δεξιάς στις εθνικές εκλογές του 2019, όταν η Νέα Δημοκρατία έλαβε 40%. Αυτός ο χώρος μπορεί εσωτερικά να ανακατανείμει τη δύναμη του. Συνολικά όμως δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από ένα παραπλήσιο ποσοστό, πολύ δε περισσότερο να προσεγγίσει τα νούμερα του 2012, όταν Χ.Α. και ΑΝΕΛ έλαβαν 13.5%.
Ένα κόμμα της Άκρας Δεξιάς θα μπορούσε να ξεφύγει από τα υπάρχοντα μίζερα πλαίσια υπό δύο, σωρευτικά, προϋποθέσεις. Πρώτον, να υπάρξει εθνική κρίση, με δυσμενή τροπή και δεύτερον, να εμφανισθεί ένα πρόσωπο με έξωθεν καλή μαρτυρία και στοιχειώδη σοβαρότητα. Σε μια τέτοια οριακή περίπτωση είναι αυτονόητο πως απελευθερώνονται ανεξέλεγκτες δυνάμεις και όλες οι εκτιμήσεις κινούνται στον αέρα.
Κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων, κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να υπερβεί θεαματικά την καταγεγραμμένη δύναμη του. Και είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε συνθήκες κανονικότητας στις οποίες θα επιστρέψει η Ελλάδα σε λίγους μήνες, να δημιουργηθεί νέο, σοβαρό και με προοπτικές, κόμμα της Άκρας Δεξιάς. Το να φτιάξεις κόμμα είναι σχετικά εύκολο. Το να φτιάξεις όμως κόμμα προσδοκώντας να παίξει ρόλο στην πολιτική κατάσταση, αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση της απλής αναλογικής των πρώτων εκλογών, με την εμφάνιση νέων κομμάτων και την πιθανή πολυδιάσπαση του πολιτικού τοπίου. Αλλά επ’ αυτών, προσεχώς.
