Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις εκλογές της 21ης Μαΐου είχε το όραμα της επιστροφής στην εξουσία. Αυτό που έλεγαν για τη «δεύτερη φορά Αριστερά», που θα ήταν τρομερή και φοβερή, το πίστευαν και τους συντηρούσε. Γνώριζαν ότι για να υπάρξει επιστροφή θα έπρεπε να κατακτήσουν μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, που μετακινούμενη, κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών.
Όλη η τετραετία 2019-2023 χαρακτηριζόταν από αυτή την προσπάθεια είτε συμβούλων επικοινωνίας είτε των λεγόμενων «γεφυροποιών», ο ΣΥΡΙΖΑ να μετακινηθεί τόσο στις προγραμματικές θέσεις του όσο και στον τρόπο που εκφέρουν τα στελέχη του τον λόγο τους, σε πιο μετριοπαθείς θέσεις. Για να επανέλθει στην εξουσία θα έπρεπε να γίνει ένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ το καταλάβαινε αυτό, όμως βρισκόταν μπροστά σε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Το DNA της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κάθε φορά που έφτανε στο σημείο της υπέρβασης, έπεφτε επάνω σε αυτόν τον τοίχο προς μεγάλη απογοήτευση όσων πίστευαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να μεταλλαχθεί.
Το συντριπτικό εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου λειτούργησε λυτρωτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλήφθηκαν πλέον ότι η κυβερνώσα Αριστερά πέθανε και έμεινε μόνον η Αριστερά. Με 20% και 21 μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία, εξουσία δε βλέπουν ούτε με τα κιάλια.
Έτσι, απελευθερωμένοι από τη μάσκα μιας ευρωπαϊκής εκσυγχρονιστικής Αριστεράς, θέλουν να ξαναγίνουν ο εαυτός τους. Το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής και ακτιβισμού. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα που θα καταβάλουν για αυτό, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κανένα τίμημα. Η προοπτική της εξουσίας έχει πετάξει. Ας μικραίνουν.
Και αυτό είναι θετικό πρωτίστως για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που ο σκληρός πυρήνας του είναι διαποτισμένος με τον μαρξισμό δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα σοσιαλιστικό ή πολύ περισσότερο σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το επιχείρησαν και απέτυχαν, γιατί ακύρωναν τον ίδιο τον εαυτό τους.
Θυμάμαι το 2014 όταν, μετά τις ευρωεκλογές, ήταν φανερό πια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία, ο φόβος και το άγχος των στελεχών του, όπως αποτυπωνόταν στην αρθρογραφία τους στην ΑΥΓΗ, ήταν μήπως σε αυτή την πορεία της μαζικοποίησης χάσουν τη φυσιογνωμία τους. Η καθοδήγηση τούς καθησύχαζε πως «δε θα πάμε εμείς σε αυτούς, δε θα τους ακολουθήσουμε, αλλά αυτοί θα ακολουθήσουν εμάς». Το σύνδρομο της φωτισμένης πρωτοπορίας.
Σήμερα, πλέον, ξαναγίνονται αυτό που πάντα ήταν, αλλά προσπαθούσαν να το κρύψουν. Υιοθετούν τα συνθήματα της παλιάς καλής εποχής και ο λόγος τους δεν είναι απλώς ακραίος και διχαστικός, είναι κάτι χειρότερο: παραληρηματικός.
Έκρυψαν υποτίθεται τους ακραίους του κόμματος από τα ΜΜΕ, αλλά τον ρόλο τους τον ανέλαβε ο ίδιος ο Τσίπρας. Θυμίζει πλέον τον Τσίπρα της περιόδου 2012-2015, μόνο που σήμερα βρισκόμαστε στο 2023. Αλλά δεν τον ενδιαφέρει. Έβγαλε το προσωπείο και ξανάγινε ο αυθεντικός Τσίπρας.
Αν θα σέρνεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή του 20% ή αν θα κατακρημνιστεί, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις ικανότητες του Ν. Ανδρουλάκη. Ο Μητσοτάκης έκανε και με το παραπάνω το καθήκον του.
ΥΓ. Δε θα πιαστώ από μια φράση του Τσίπρα που μπορεί να ήταν και σαρδάμ. Στα ελληνοτουρκικά θέματα έχει διαπράξει τόσες αστοχίες, για να μην πω κάτι βαρύτερο, που αυτό περί «τουρκικής μειονότητας» είναι μια παρωνυχίδα.
