Ο καύσων υποχωρεί αλλά τα δύο βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκονται σε συνθήκες καμίνου.
Ο Κασσελάκης διέγραψε την εμβληματική φυσιογνωμία του πρωτόγονου (όχι του αρχαϊκού) ΣΥΡΙΖΑ, τον Παύλο Πολάκη. Ήταν μια κίνηση στην οποία δεν τόλμησε να προβεί ο παντοδύναμος Αλέξης Τσίπρας. Φοβόταν μήπως ο Παύλος απασφαλίσει, μήπως κάνει δική του κίνηση, ή μήπως δυσαρεστήσει το καθόλου ευκαταφρόνητο λούμπεν κοινό που ζητωκραύγαζε τον «Παυλάρα».
Αναμφισβήτητα ο Κασσελάκης προσθέτει ηγετικές πινελιές στο προφίλ του με τη συγκεκριμένη διαγραφή, εφόσον βεβαίως δεν τον επαναφέρει, με όποιον τρόπο, ενόψει των εθνικών εκλογών.
Ωστόσο, το μέλλον θα δείξει κατά πόσο θα το εισπράξει θετικά την απόφαση αυτή στον συγκεκριμένο χώρο, που έχει ενσωματωμένο εν πολλοίς τον Πολακισμό στην πολιτική του κουλτούρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε πολύ καιρό με τον Πολάκη ώστε να μπορέσουν τα μέλη του να αποτοξινωθούν εύκολα και ανώδυνα από το μπόλιασμα του Πολακισμού. Φάνηκε στις οργίλες αντιδράσεις στα σόσιαλ μίντια.
Στην αλτέρα παρς της Κεντροαριστεράσς, συνεχίζονται τα μαχαιρώματα μεταξύ υποψηφίων προέδρων. Ενίοτε δικαιολογημένα. Όπως ας πούμε η επισήμανση, ή μάλλον η επίθεση, του Παύλου Γερουλάνου στον Χάρη Δούκα. Ο πρώην υπουργός δήλωσε: «Ένας δήμαρχος Αθηναίων οφείλει να κάτσει στο Δήμο του και να δουλέψει για να πάει ο Δήμος καλά».
Δεν έχει χρόνο για τέτοια ο Χάρης. Ο θώκος του Δήμου της Αθήνας προσφέρεται ως εφαλτήριο για μεταπήδηση στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενδεχομένως και με αρχηγικές βλέψεις.
Ήταν ο ίδιος που κατήγγειλε πρώην δημάρχους ότι «χρησιμοποιούν τον δήμο ως εφαλτήριο για την πολιτική τους σταδιοδρομία» (Lifo). Τους αντέγραψε κατά τον πιο κυνικό, τον πιο ωμό, και θα λέγαμε τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο. Οι προηγούμενοι τουλάχιστον εξαντλούσαν τη θητεία τους, και αναλώνονταν στην παραγωγή έργου, επιτυχημένου ή όχι.
Η άκρατη φιλοδοξία του Δούκα τον ώθησε μόνο έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, να θέσει υποψηφιότητα για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Εξέθεσε το κόμμα που τον στήριξε, ενώ πρόδωσε και πρόσβαλε τους δημότες που του ανέθεσαν τη διοίκηση του Δήμου.
Η Αθήνα ζέχνει από βρωμιά. Δεν το λέμε εμείς. Το παραδέχτηκε ο ίδιος λέγοντας στο «talkradio» ότι στο θέμα καθαριότητας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Δεν μπορεί να προσλάβει λόγω μνημονιακών δεσμεύσεων, αλλά αρνείται και να μπει ο ιδιωτικός τομέας στην καθαριότητα. Το αξίωμα του Κινέζου Ντενγκ Ξσιαο Πινγκ «Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια», τον εμποδίζει η ιδεοληψία του να το ενστερνιστεί.
Αρκεί που καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι δεν κάνει προσλήψεις, προκειμένου να την ενοχοποιήσει και να βρει άλλοθι για την απραξία του και τη δημόσια βρωμιά.
Την ίδια στιγμή όπως παραδέχεται, έχουν 10 χρόνια (στο OPEN είπε 6-7) να γίνουν προσλήψεις. Άρα ούτε ο προσφιλής του ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο ορέγεται συγκυβέρνηση, έκανε προσλήψεις. Ούτε και η παρούσα κυβέρνηση, προκειμένου να διευκολύνει το έργο του προηγούμενου δημάρχου που ήταν και συγγενής του Πρωθυπουργού.
Όμως ασχέτως της αποτυχίας και της αγανάκτησης για τον «Μεγάλο Περίπατο», η Αθήνα με το ίδιο ελλιπές προσωπικό ήταν καθαρότερη.
Και πως να μην ήταν αφού ο προηγούμενος επικέντρωνε το ενδιαφέρον του «ανά τας οδούς και τας ρύμας» της πόλεως, ενώ ο Δούκας γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους Αθηναίους, γράφει χιλιόμετρα διατρέχοντας την επικράτεια με στόχο την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ;
Ήταν ο ίδιος που έλεγε ότι κοιμόταν και ξυπνούσε με την έννοια της Αθήνας. Που θα φύτευε 25.000 δένδρα και θα έριχνε τη θερμοκρασία της πόλης κατά πέντε βαθμούς. Που θα δημιουργούσε ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανακύκλωσης. Που θα μείωνε την ηχορύπανση. Που θα έφτιαχνε αντιπλημμυρικά έργα και πεζοδρόμια προσβάσιμα σε όλους, κ.α.
Ναι, η φιλοδοξία είναι συνυφασμένη με την ιδιότητα του πολιτικού. Αλλά πρώτη φορά προβάλλει τόσο ανάγλυφη. Πρώτη φορά προδίδει τις υποσχέσεις στους πολίτες μέσα σε μόλις έξι μήνες. Και αυτό διανθισμένο με τη λαϊκίστικη «ηρωική» γλώσσα των πασοκικών ‘80s. Τους ψηφοφόρους του τους αποκαλεί «μαχητές» και «μαχήτριες», ενώ αναφέρεται γενικά σε «αγώνες» (στις μέρες μας ο μόνος δικαιωμένος αγώνας γι΄ αυτόν, θα ήταν μια πιο λειτουργική πρωτεύουσα).
Βγει δε βγει, η Αθήνα δεν θα έχει δήμαρχο. Ο Δούκας δεν αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στην πόλη. Έκανε τον Δήμο προσωπικό του εφαλτήριο. Αυτό πληρώνει η Αθήνα και αυτό θα τον ακολουθεί.
