Και οι πλέον ένθερμοι πελταστές του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου δε θα μπορούσαν να φανταστούν το ευτελές, άδοξο τέλος του.
Η τελευταία ουσιώδης πράξη του δράματος δε γράφτηκε στο σταλινικής έμπνευσης αντιδημοκρατικό συνέδριο. Θα γραφεί στις αίθουσες των δικαστηρίων όπου προσφεύγουν σαν κακοί γειτόνοι, ο Κασσελάκης και οι κομματικοί γραφειοκράτες.
Στη λυσσασμένη προσπάθεια να αποτάξουν τον εκλεκτό της βάσης Στέφανο και να μείνει το κόμμα στα χέρια τους, χρησιμοποίησαν τον ακάματο διώκτη κάθε παρανομίας (φανταστικής ή όχι, εκτός των δικών του βεβαίως ως δημάρχου Σφακίων), Παύλο Πολάκη.
Ο αψύς ανακάλυψε μόλις μια ημέρα πριν το συνέδριο, ότι ο Στέφανος είναι μπλεγμένος σε πολλές off shore. Η Πολιτική Γραμματεία θα εξουσιοδοτήσει λέει τον πρόεδρο της Κ.Ο. Νίκο Παππά να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να διερευνηθούν οι καταγγελίες Πολάκη.
Σουρεάλ σύμπτωση: Ο καταδικασθείς 13-0 θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη ζητώντας διαφάνεια και νομιμότητα, καθώς προβάλουν «αμείλικτα και αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με το πόθεν έσχες ». Από την πλευρά του ο Κασσελάκης ως απάντηση, προσφεύγει και ο ίδιος στη Δικαιοσύνη «κατά των συκοφαντών και λασπολόγων» οι οποίοι παραποιούν και διαστρεβλώνουν «χειρότερα από τη ΝΔ», την αρχική του δήλωση πόθεν έσχες.
Δεν ξέρουμε αν ο Κασσελάκης έχει off shore, αν έχει παραιτηθεί από αυτές, και πόσο - επί της ουσίας - εγκλημάτησε αφ’ ης στιγμής δεν είναι εκλεγμένος βουλευτής, ώστε να απολαμβάνει κρατικό χρήμα και τα πλουσιοπάροχα συνακόλουθα της βουλευτικής ιδιότητας.
Ενδεχομένως με το γράμμα του νόμου να παραβάτησε. Άλλωστε γι’ αυτό δημιουργήθηκε ο θεσμός off shore, για να χάνονται σε εξωτικά νησιά μέσα από οικονομικές και νομικές δολιχοδρομίες, χρήματα αδιαφανούς προέλευσης και απρόσιτα στις ελεγκτικές αρχές των κρατών.
Σε αυτόν τον αδιαφανή ασύνορο χώρο θα κληθούν να ξεμπλέξουν τον μίτο της Αριάδνης οι οικονομικοί εισαγγελείς, όπως προανήγγειλε ο πρώην οικονομικός διευθυντής του ΣΥΡΙΖΑ Θύμιος Γεωργακοπουλος, τον οποίο εκπαραθύρωσε ο Κασσελάκης τον Φεβρουάριο.
Ωστόσο, ο Κασσελάκη έχει δίκιο στις καταγγελίες ότι η καθαίρεσή του και ο αποκλεισμός του από την υποψηφιότητα ήταν παράνομα. Όπως και η αλλοίωση των εκλογικών καταλόγων και εκλογικών αποτελεσμάτων, ο αποκλεισμός συνέδρων και ολόκληρων οργανώσεων, και η αλλοίωση της σύνθεσης του συνεδρίου.
Ούτε η πιο νοσηρή αντι-ΣΥΡΙΖΑ φαντασία δε θα μπορούσε να διανοηθεί όσα συνέβησαν και έρχονται στο φως όχι μόνο από τις καταγγελίες Κασσελάκη (που θα μπορούσε να είναι φουσκωμένες) αλλά από μαρτυρίες επωνύμων συνέδρων.
Υποτίθεται ότι τα στελέχη της κομματικής νομενκλατούρας ήταν παιδιά μιας άλλης Αριστεράς. Αυτής που αναθεώρησε τα κακώς κείμενα και αποτίναξε τις σκοτεινές εκδοχές του σταλινισμού. Που πίστευε ότι η Αριστερά ή θα είναι δημοκρατική ή δεν θα υπάρξει.
Φευ, στο συνέδριο αναβίωσαν παλιές δυσώδεις εποχές. Τις ιταμές μεθοδεύσεις εξιστορεί σε κείμενό της στο ieidiseis η δημοσιογράφος κα Σπανοπούλου, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, και στρατευμένη στην ανανεωτική Αριστερά (ΚΚΕ Εσωτερικού), από το χουντικό 1972. Και δεν είναι τυχαίο που ξεκινά το κείμενό της υιοθετώντας τη φράση που άκουσε από αγανακτισμένο σύνεδρο «Πρώτη φορά Φασιστερά!». Φράση που χρησιμοποιούσαν στα σόσιαλ μίντια οι δεξιοί, και την οποία είχε αποφύγει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Συμπυκνώνει την εμπειρία της με το δηκτικό: «Στη λόγια γλώσσα το λένε: Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι. Στην Κουμουνδούρου το λένε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!».
Στο κείμενό της που είναι μεγάλο για να αναπαραχθεί, καταγγέλλει, μεταξύ άλλων: «Αυτό που έγινε χθες δεν έχει ξαναγίνει από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ούτε σε συνέδρια της Δεξιάς! Στην Αριστερά τουλάχιστον, κανείς δεν είχε τολμήσει να απαξιώσει τη λαϊκή βάση, να προδώσει τους συντρόφους του, να αποκλείσει υποψηφιότητες, να αλλοιώσει με πλήρη αδιαφάνεια νόμιμα εκλογικά αποτελέσματα, να απαγορεύσει την είσοδο σε νόμιμα εκλεγμένους από τη βάση σύνεδρους».
Και κάνοντας βουτιά στο σκοτεινό παρελθόν, αναφέρει! «Κανείς δεν είχε τολμήσει, έτσι φανερά, τουλάχιστον και με περισσή αναίδεια να νεκραναστήσει έναν παλαιοκομματικό μηχανισμό, που θα ζήλευε ο Νίκος Ζαχαριάδης στο 7ο Συνέδριο του 1945, το ΚΚΣΕ στη 7η Ολομέλεια του 1957, που τον καθαίρεσε και οι Κολλιγιανικοί της 12ης Ολομέλειας του 1968, που έφερε τη διάσπαση του 1968».
Μακρά η ιστορία, δεν είμαστε σίγουροι ότι τη γνωρίζουν τα στελέχη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε δεν έχουν διακριθεί και για τη μόρφωσή τους. Υπάρχει όμως η κληρονομημένη κουλτούρα, η βαθιά πεποίθηση ότι ως αριστεροί έχουν το δίκιο με το μέρος τους, και κάθε άτιμη, αντιθεσμική και αντιδημοκρατική πράξη, εξιλεώνεται επειδή γίνεται στο όνομα της Αριστεράς.
Σε αυτά βέβαια υπεισέρχονται και πιο πεζά πράγματα.
Η διατήρηση της θέσης, η αγάπη της εξουσίας, και φυσικά ο πολυπόθητος βουλευτικός μισθός. Είναι η συνέχεια μιας Αριστεράς που κάποτε έδινε ραντεβού στα γουναράδικα και τώρα δίνει ραντεβού στα δικαστήρια…
