Σε μια χρονική στιγμή μεταιχμιακή για τη χώρα, που το διακύβευμα το ορίζει μια πρωτόγνωρη πανδημία και η ανταπόκριση της Πολιτείας στις νέες ανάγκες και προτεραιότητες της κοινωνίας, ο χώρος του Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας μοιάζει να είναι απασχολημένος με τον εαυτό του και το υπαρξιακό του κενό.
Όσο και αν στο Κίνημα Αλλαγής γίνεται προσπάθεια να κρατηθούν χαμηλοί οι τόνοι μιας συζήτησης αλλαγής ηγεσίας του χώρου - που έτσι κι αλλιώς θα άνοιγε - το πεδίο των επερχόμενων εσωκομματικών εκλογών μεταβλήθηκε σε κύριο προορισμό, κι αυτό δεν κρύβεται. Καθορίζει και μολύνει τον πολιτικό μας λόγο, την κάθε μας πρόταση, την κάθε μας θέση.
Το σκηνικό εσωτερικών ανταγωνισμών στο χώρο μας, έχει γίνει το κυρίαρχο ζήτημα για το οποίο ΜΜΕ, πολιτικοί αντίπαλοι και κοινωνία ασχολούνται μαζί μας.
Κάπως έτσι, κάθε προσπάθεια ανάδειξης κρίσιμων ζητημάτων για τη διακυβέρνηση της χώρας, για τη δύσκολη καθημερινότητα που καλείται το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας να διαχειριστεί και να βρει λύσεις, κάθε πρόταση μας, θαμπώνει και στην καλύτερη περίπτωση για τη χώρα, αρπάζεται αθόρυβα και αξιοποιείται από την κυβέρνηση μιας παράταξης που παραδοσιακά πάσχει από δεξαμενή ιδεών, αλλά στον παρόντα χρόνο, δείχνει την ευελιξία να ξεπερνά τα ιδεολογικά της στεγανά.
Ο προοδευτικός χώρος, η μήτρα όλων των μεγάλων μεταρρυθμίσεων στη χώρα, εξαντλείται να επουλώνει πληγές που σε μια λες αναπόδραστη αυτοκαταστροφική δίνη, ο ίδιος δημιουργεί.
Η αναμενόμενη κοινοποίηση της πρόθεσης για διεκδίκηση της αρχηγίας του Κινήματος Αλλαγής στις προσεχείς, εντός 6μήνου, ενδοπαραταξιακές εκλογές, στάθηκε ικανή να μεταβάλει τον χώρο μας σε καζάνι που βράζει. Αυτό, από μόνο του λέει περισσότερα για εμάς και τη δυναμική μας, από όσα όλες μαζί οι προτάσεις μας για το σήμερα και το αύριο της χώρας. Οι πολίτες μπορεί να ακούν τις προτάσεις μας αλλά ταυτόχρονα έχουν μάτια και βλέπουν.
Με φοβικές αντιδράσεις απέναντι σε μια φυσιολογική διαδικασία, που θα ξεκινούσε έτσι κι αλλιώς, τα καθηλωμένα εκλογικά ποσοστά είναι απολύτως αναμενόμενα.
Κολλημένοι στο περιθώριο της διαμόρφωσης της πολιτικής ατζέντας, συρρικνωνόμαστε με επιτυχία από μόνοι μας, χωρίς να χρειαζόμαστε καμμιά εξωτερική «βοήθεια». Και θα συνεχίσουμε να συρρικνωνόμαστε, όσο κοντόφθαλμα βάζουμε ως πρώτη προτεραιότητα τη δική μας παραταξιακή προοπτική, παραβλέποντας το προφανές, ότι δηλαδή η προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από την προοπτική της χώρας.
Κάθε φορά που ο πολιτικός φορέας των μεγάλων αλλαγών, επιτρέπει στο χθες να γίνει το εμπόδιο του αύριο, καταστρέφει το σήμερα και μαζί τον εαυτό του. Το αύριο θα έρθει έτσι κι αλλιώς, το Κίνημα Αλλαγής θα είναι μέρος του, μόνο για όσο έχει λόγο ύπαρξης. Στην πολιτική, μοναδικός λόγος ύπαρξης είναι η χρησιμότητα.
Τα πολιτικά κόμματα είναι ζωντανοί οργανισμοί που ζουν και αναπνέουν με φρέσκιες ιδέες, που γεννιούνται όταν αφουγκραζόμαστε την κοινωνία, στηρίζονται στην εμπειρία για να τις κάνουν σχέδιο και τελικά πρόταση προς τον πολίτη. Όσο το κόμμα ομφαλοσκοπεί ή άλλως αυτοαπασχολείται, αφήνει κάθε νέα άποψη να ζαρώνει στη γωνία της επετηρίδας κι έτσι στερεύει από προτάσεις, ο πολιτικός λόγος γίνεται τετριμμένος και ίδιος ο πολιτικός χώρος μαραζώνει, στεγνώνει και γερνά.
Ο χώρος του προοδευτικού κέντρου έχει σήμερα, μπροστά στη νέα εποχή την ιστορική ευκαιρία και το χρέος να είναι ο πρωτοπόρος του αύριο. Συνδιαμορφωτής ενός σύγχρονου κράτους στην υπηρεσία του πολίτη, καλείται να μετατρέψει σε πολιτική πράξη τις ιδέες για την αναγέννηση της χώρας, αντί να τις απεμπολεί και να τις δίνει χάρισμα Δεξιά και Αριστερά.
*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Ν. Δράμας και υπεύθυνη Τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων του Κινήματος Αλλαγής
