Του Γιάννη Σιδέρη
Όταν χάνεις τον χρυσοποίκιλτο μανδύα της εξουσίας σε εγκαταλείπουν αυτοί που σου έκαναν τεμενάδες. Σύνηθες από καταβολής κόσμου, αλλά οι αψίκοροι νεαροί της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τώρα το μαθαίνουν, και προβληματίζονται λέει για το τοπίο στα Μέσα Ενημέρωσης που είναι εχθρικό.
Κατ' αρχάς και μόνο ο προβληματισμός δείχνει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση νιώθει τρωτή και έχει περιέλθει σε φάση ανημποριάς. Έχουμε πλειστάκις υπενθυμίσει ότι τα ΜΜΕ είναι μια «χάρτινη τίγρης» που έλεγε και ο σύντροφος Μάο για τον Ιμπεριαλισμό, τα τσιτάτα του οποίου αρέσουν στον σύντροφο Αλέξη.
Από την προχουντική εποχή που οι οπαδοί της Ένωσης Κέντρου έκαιγαν εφημερίδες του Λαμπράκη…
Από την εποχή του Αντρέα στη μακρινή δεκαετία του 70, όπου το σύνολο του Κεντροαριστερού τύπου στήριζε αρχικά τον Γεώργιο Μαύρο αλλά αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον Αντρέα όταν αυτός «πήρε κεφάλι» στις εκλογές του 1977...
Από την εποχή του 1993 όπου ο άρρωστος Αντρέας επανήλθε τροπαιοφόρος, έχοντας πάρει την ψήφο σχεδόν του ενός των δύο ψηφοφόρων ( 46,88%), παρόλο που το σύμπαν των ΜΜΕ τον είχε κυνηγήσει, καθημάξει, κατασπιλώσει, σε συνδυασμό (οι δεξιές εφημερίδες) και με την ηθικολογική απέχθεια για το «παράνομο αίσθημα»...
Από την εποχή του «καταλληλότερου» Σημίτη που τον στήριζε το μηντιακό σύμπαν, αλλά οι δημοκοπήσεις του έδειξαν το δρόμο της αναχώρησης, αφού ο μικρός Καραμανλής προηγείτο και τελικά έγινε πρωθυπουργός...
Από την εποχή της εσωτερικής διαμάχης στο ΠΑΣΟΚ για τη αρχηγία, όπου το σύνολο των κεντροαριστερών Μήντια στήριξε Βενιζέλο αλλά ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ αντέδρασε γι αυτή την χοντροκομμένη παρέμβαση και έβγαλε αρχηγό τον Γιώργο…
Από την εποχή των πρώτων μνημονίων όπου ο ΣΥΡΙΖΑ λοιδορείτο για τα απερίσκεπτα εφηβικά που έλεγε, αλλά παρόλα αυτά έγινε κυβέρνηση... Από το τραγελαφικό δημοψήφισμα όπου τα ΜΜΕ στήριξαν «ναι» (και δικαιώθηκαν από την κωλοτούμπα Τσίπρα), ο ΣΥΡΙΖΑ «όχι», πρόδωσε το όχι, αλλά τον ξαναψήφισαν… Διαπιστώνουμε:
Τα ΜΜΕ δεν διαμορφώνουν το κλίμα στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Αυτή διαμορφώνεται ερήμην τους και στην συνέχεια τα Μήντια σπεύδουν να τεθούν επικεφαλής και δήθεν να καθοδηγήσουν. Ουσιαστικά δεν καθοδηγούν τίποτα. Απλώς όσοι εκ των επικυρίαρχων των Μέσων έκαναν δουλειές με το Δημόσιο, εξυπηρετούσαν τους αρμόδιους υπουργούς με πρόσθετη δημοσιότητα (μέχρι και στα κεντρικά δελτία βλέπαμε ζεϊμπεκιές στο σαλόνι υπουργού Δημοσίων έργων κατά την ονομαστική του εορτή). Αυτό σαφώς απεικόνιζε διαπλοκή προσώπων αλλά δεν καθόριζε και δεν κατηύθυνε τις εκλογικές συμπεριφορές της κοινωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από ιδεολογική αφέλεια και ιδεοληπτική μονομέρεια, έπεσε θύμα της ίδιας του της μυθοπλασίας. Η ανωτέρω ιστορική εμπειρία του διέφυγε και προσέδωσε στα ΜΜΕ υπερβολικές, σχεδόν… υπερβατικές ιδιότητες. Νόμισε πως αν τα καθυποτάξει θα διαιωνίσει την πολιτική του επικυριαρχία. Εξ ου και τα βραδινά ραντεβού του Αλέξη με τον ορκισμένο εχθρό του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον της γάτας των Ιμαλαίων, εξ ου και η κακότεχνη (αλλά φαντασμαγορική στις εντυπώσεις) διαδικασία του διαγωνισμού τηλεοπτικών αδειών, ο εγκλεισμός στο κτίριο της Γραμματείας Ενημέρωσης και ο ύπνος στα ράντζα, μέσα σε ατμόσφαιρα Ζεράρ Ντε βιλιέ, με τις διαδικασίες ενός νόμου που εν τέλει κηρύχτηκε αντισυνταγματικός (μια τρύπα στο νερό δηλαδή).
Στις προηγούμενες κυβερνήσεις υπήρχε διαχωρισμός κάποιων δημοσιογράφων σε «δικούς μας» ή όχι. Ήταν ελαχιστότατοι, παρά τα όσα φαντάζεται η καχύποπτη κοινή γνώμη. Άλλωστε η συντριπτικότατη πλειοψηφία των δημοσιογράφων δεν είναι «διαμορφωτές γνώμης». Υπηρετούν πιστά το ρεπορτάζ, μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που συνεπάγεται το επάγγελμα, και αγνοεί ο κόσμος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε πίστα. Εισήγαγε την εχθροπάθεια. Οσοι δεν ήταν μετ΄ αυτού, ήταν κατ' αυτού. Επρεπε να στοχοποιηθούν, να καθυβριστούν, να απολέσουν κάθε υποψία εγκυρότητας. Ηδη από το πρώτο μνημόνιο, εξαπέλυσε από τα υπόγεια της Κουμουνδούρου, με εντεταλμένα troll, πογκρόμ κατά μη αρεστών δημοσιογράφων, με στόχο το «character assassination».
Ήταν οι στοχοποιούμενοι τα μίσθαρνα όργανα της μνημονιακής προπαγάνδας, τα τσιράκια των αφεντικών, τα φερέφωνα, που δεν είχαν μια στάλα αξιοπρέπεια. Αντιθέτως όσοι μετέφεραν τη γραμμή του (πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτα στη μεταχουντική Ελλάδα) ήταν αξιοπρεπείς, και τιμούσαν το επάγγελμά τους!
Αυτό ωστόσο είχε ευρύτερες συνέπειες. Έδωσε το έναυσμα για γενική απαξίωση των ΜΜΕ. Σε συνδυασμό και με την νοοτροπία του Έλληνα που δεν διαβάζει εφημερίδες («ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη» που τραγουδούσε ο Νιόνιος), εμπεδώθηκε η άποψη ότι τα ΜΜΕ είναι το βασίλειο της ψευτιάς.
Τώρα, στον καιρό της ήττας ανακαλύπτουν αυτό που συνέβαινε και πριν πάρουν την εξουσία: Το τοπίο στα ΜΜΕ είναι εχθρικό. Θα απασχολήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και σε επίπεδο Πολιτικής Γραμματείας ακόμη, ενώ ο νέος εκπρόσωπος Τύπου Αλ. Χαρίτσης προτίθεται να αρχίσει επαφές με ηγετικά στελέχη των ΜΜΕ.
Ε και; Κάποτε υπερίσχυσαν του εχθρικού τοπίου και έγιναν κυβέρνηση γιατί ήταν ελπιδοφόροι. Τώρα και να τους χαϊδέψουν τα ΜΜΕ ο καιρός τους πέρασε για κάποια χρόνια. Και δεν φταίνε τα ΜΜΕ για αυτό. Φταίνε οι ίδιοι που πλέον δεν τους ακούει η κοινωνία. Όταν θα είναι πρόθυμη να τους ξανακούσει δεν θα έχουν την ανάγκη φίλιων Μέσων.
