Όλοι υποπτευόμαστε πως η Ελλάδα για να μπορέσει να πορευτεί στα δυσκολότερα χρόνια που έρχονται –ναι, ίσως και πιο δύσκολα από τα προηγούμενα, γιατί διακυβεύεται η ίδια η επιβίωση του Ελληνισμού– έχει ανάγκη και από ένα σύγχρονο πολιτικό σύστημα. Ένα πολιτικό σύστημα πού να αντιστοιχεί στις νέες επείγουσες προκλήσεις.
Και παρότι το επίπεδο των ελίτ της χώρας είναι εμφανώς κατώτερο των περιστάσεων, εντούτοις με τον ένα ή άλλο τρόπο, –έστω και ράβοντας και μπαλώνοντας από τα ράκη που κυκλοφορούν στο δημόσιο χώρο–, έχουμε όντως ανάγκη από ένα νέο πολιτικό σύστημα. Ένα πολιτικό σύστημα προσανατολισμένο πλέον σε αυτό που έχουμε αποκαλέσει πατριωτικό εκσυγχρονισμό.
Και αν στον ένα πόλο του πολιτικού συστήματος εκείνον της κεντροδεξιάς έχουν πραγματοποιηθεί κάποιες από τις απαραίτητες προσαρμογές, στον άλλο πόλο, εκείνον της κεντροαριστεράς επικρατεί το χάος. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν ακόμα προσκολλημένοι στην παλιά μηδενιστική και λαϊκιστική λογική των δύο προηγούμενων δεκαετιών. Και το αποτέλεσμα είναι μπροστά μας, όπως καταγράφηκε και στις τελευταίες εκλογές.
Ωστόσο, το μονοπολικό μοντέλο οδηγεί σε οπισθοδρόμηση και την ίδια την κυβερνώσα κεντροδεξιά – σε όλα τα πεδία. Η χώρα για να πάει μπροστά χρειάζεται επειγόντως τη δημιουργία ενός δημοκρατικού πατριωτικού κόμματος που θα λειτουργεί και ως βουκέντρα για την κυβερνώσα κεντροδεξιά.
Άλλωστε η μονοπολική φύση του πολιτικού συστήματος, προκαλεί ανησυχία και σε όλα τα εξωκυβερνητικά κέντρα, που έχουν πάντοτε ανάγκη από δύο τουλάχιστον για να μπορούν «να κάνουν παιγνίδι». Καθώς όμως στο πολιτικό σύστημα ελλείπει ο ανάλογος και πειθήνιος πολιτικός πόλος, οι Αμερικανοί, οι ολιγάρχες, οι μηντιάρχες, βιάζονται να δημιουργηθεί ένα ελεγχόμενο σχήμα. Διότι είναι αναπόφευκτο –τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα– πως θα αναδυθεί μέσα από το λαϊκό σώμα ένας αυθεντικά νέος πολιτικός πόλος.
Καθώς δε, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να παίξουν ένα τέτοιο ρόλο, είναι απαραίτητο να εφευρεθεί το νέο όχημα. Και εδώ μπαίνει στη σκηνή ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Παππάς και –ως «κερασάκι στην τούρτα» όπως τόνισε ο Σκουρλέτης– ο Στέφανος Κασσελάκης.
Ακριβώς επειδή ο Τσίπρας, ο Παππάς, η Δούρου, ο Πολάκης και όλη η κομπανία είναι στενά δεμένοι με το πρόσφατο απαξιωμένο παρελθόν τους, θα έπρεπε ως «μπροστινός» σε ένα τέτοιο εγχείρημα να εμφανιστεί ένας από μηχανής Θεός. Κάποιος ο οποίος θα μπορεί να χρησιμοποιήσει το όχημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταλαμβάνοντας την προεδρία στο κόμμα, χωρίς όμως να προέρχεται και να ταυτίζεται με αυτή.
Δηλαδή οι μεγάλοι «δεξιοτέχνες του κενού» –όπως το κατέδειξαν με τόση επάρκεια στα μνημονιακά χρόνια ο Τσίπρας και ο Ιάγος του– βρήκαν έναν ακόμα μεγαλύτερο παραγωγό κενολογίας από τους ίδιους. Πράγματι, ο Στέφανος με ζογκλερισμούς, γονυκλισίες, ταξίδια στη Μακρόνησο, προβολή της σεξουαλικής του ταυτότητας και της… «σκυλίτσας» του, τους ξεπέρασε. Γέμισε το απόλυτο κενό πολιτικής παρουσίας και λόγου με καλογυμνασμένους μυς, γυμναστήρια, άλματα πάνω από τα κάγκελα του σχολείου των ΑΜΕΑ κ.ο.κ.
Δεδομένου δε ότι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εθιστεί σε όλων των ειδών τις κενολογίες και έχουν βαθύτατα απογοητευτεί από την κομματική νομενκλατούρα, ο Κασσελάκης μπόρεσε να κυριαρχήσει. Όχι μόνο ως ο παράκλητος των τηλεοράσεων, κάποιων εφοπλιστών, του ιδρύματος Λέβι, παραρτήματος του Σόρος στις ΗΠΑ, αλλά και ως ο «λαμπερός» εκπρόσωπος των ΛΟΑΤΚΙ και του απηυδισμένου «λαού» του ΣΥΡΙΖΑ.
Και το σχέδιο μέχρι σήμερα προχωράει ρολόι. Ο Κασσελάκης, δηλαδή ο Τσίπρας και ο Παππάς, και οι περί αυτούς, σπρώχνουν τον παλιό κομματικό ΣΥΡΙΖΑ στην έξοδο από το κόμμα, ετοιμάζοντας όχι απλώς τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τη δημιουργία ενός νέου κόμματος από τα ανακυκλωμένα παλιά υλικά: Δούρου, Γιώργος Τσίπρας, Τζάκρη, Αποστολάκης.
Ο στόχος είναι μάλλον διάφανος για όποιον έχει μάτια να βλέπει: Η δημιουργία ενός κόμματος, ανάλογου με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, που θα εγκαταλείψει τον ανοικτό εθνομηδενισμό, στον Φίλη και την Σία Αναγνωστοπούλου, οι οποίοι θα οδηγηθούν στην έξοδο ή την περιθωριοποίηση.
Αν στην ελληνική Αριστερά ο πατριωτισμός, έστω ψευδεπίγραφος, ήταν πάντοτε ρωσικής αποκλίσεως (βλέπε Λαφαζάνη κ.λπ.) τώρα χρειάζεται ένας ήπιος «πατριωτισμός», αμερικανικής κατεύθυνσης. Διότι σύμμαχος της Ελλάδας είναι πλέον και στη λαϊκή συνείδηση, μάλλον οι ΗΠΑ ενώ η Ρωσία είναι σύμμαχος του αντιπάλου, της Τουρκίας.
Βεβαίως ένας «πατριωτισμός» πάντοτε συνδεδεμένος με τα αμερικανικά συμφέροντα, όπως συνέβη με τις Πρέσπες. Εξου και οι επαφές του Κασσελάκη με τον Νίκο Κοτζιά και του Αποστολάκη με τον… Καμμένο.
Η συνταγή είναι έτοιμη. Ολίγος ανέξοδος πατριωτισμός –και υπερψήφιση των αμυντικών δαπανών στη Βουλή– ολίγος γουοκισμός και στήριξη των ΛΟΑΤΚΙ, ολίγη κοινωνική ευαισθησία, στον θεσσαλικό κάμπο, και προφανώς, πάντα το αβυσσαλέο μίσος για τον Μητσοτάκη. Άλλωστε τι ποιο «woke» μπορεί να υπάρχει από τον ίδιο τον νέο αρχηγό που προβάλει ως νέο αρχέτυπο της μοντέρνας οικογένειας, τον Στέφανο, τον Τάιλερ και τη σκυλίτσα τους;
Άραγε το σχέδιο θα περπατήσει μέχρι το τέλος; Οι Έλληνες είναι τόσο παραζαλισμένοι ώστε να ανεχτούν μια τέτοιων διαστάσεων πολιτική απάτη που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους, και να αποδεχτούν τον Τσίπρα και την παρέα του άσπιλους, μετά το καθαρτήριο Κασσελάκη; Άδηλο.
Όπως είναι άδηλο και το εάν όλα θα προχωρήσουν by the book. Διότι και ο Κασσελάκης μπορεί να πιστέψει στο ρόλο του και να προβεί σε πατροκτονία, και τα πράγματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ να στραβώσουν, ενώ άλλα γεγονότα στη χώρα, ή στο διεθνές περιβάλλον κινδυνεύουν να ακυρώσουν το μεγαλεπήβολο σχέδιο.
Ίσως οι δεξιοτέχνες του κενού πέσουν οι ίδιοι μέσα του.
