Δε γνωρίζουμε σε ποιους απευθύνονται οι έντονες προσπάθειες αγιογράφησης του πρώην προέδρου του Σύριζα και πρώην συμπρωθυπουργού του Πάνου Καμμένου, με την ευκαιρία των εργασιών του Ιδρύματος Αλέξη Τσίπρα.
Εάν απευθύνονται στο βαθύ ακροατήριο του Σύριζα είναι τζάμπα κόπος, αφού το συγκεκριμένο ακροατήριο ήδη τον έχει τοποθετήσει σε υψηλή θέση στο ιδεοληπτικό λατρευτικό εικονοστάσιο ανάμεσα με τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Βελουχιώτη. Το κοινό αυτό παραμένει πιστό και προσηλωμένο στον πρώην πρωθυπουργό, διότι με αυτόν βρέθηκε σε θέσεις εξουσίας.
Εάν απευθύνονται στο κοινό του Κασσελακικού Σύριζα, τότε οι αγιογράφοι έχουν χάσει «από χέρι», αφού η λατρεία προς τον Στέφανο, τον Τάιλερ και του Φούρλη είναι αδιαμφισβήτητη και εξαιρετικά ζωογόνα σε αυτό το νέο απολιτικό ξεκίνημα που συντελείται. Γεγονός που αποδεικνύεται και από τον πρωτοφανή πολιτικό κανιβαλισμό των παλαιών στελεχών.
Εάν πάλι απευθύνονται στους κεντρώους ψηφοφόρους, τότε είναι χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος και χαμένες αμοιβές. H μάχη κατάκτησης των πολιτών, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι, έχει χαθεί προτού καν αρχίσει.
Έχει χαθεί ήδη από την εποχή των αγανακτισμένων.
Έχει χαθεί ήδη από την εποχή της εμπρηστικής και διχαστικής ρητορικής.
Από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλυε τις ρίψεις των βομβών μολότοφ.
Από την εποχή που είχε αντιμετωπίσει τη δολοφονία των υπάλληλων της Marfin, μέσω της ανακοίνωσης που ανέφερε ότι η τράπεζα «είχε κλειδώσει τους εργαζόμενους, αναγκάζοντας τους να δουλέψουν υπό την απειλή απόλυσης».
Από την εποχή που είχε προτιμήσει να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και όχι με το Ποτάμι.
Από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας είχε σύρει τη χώρα στο Δημοψήφισμα του 2015.
Από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε επισκεφθεί τον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο μετά το τρομοκρατικό κτύπημα του 2017.
Από την εποχή της εχθροπαθούς και ανεύθυνης αντιπολίτευσης του, κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης.
Πού άραγε τοποθετούσε ο Αλέξης Τσίπρας και οι αγιογράφοι του, τους κεντρώους ψηφοφόρους, όταν κραύγαζε το διχαστικό σύνθημα του 2012, «ή εμείς ή αυτοί»; Στο «εμείς» ή στο «αυτοί»; Σίγουρα στο «αυτοί». Στους ξεπουλημένους, στους μερκελιστές, στους δωσίλογους, στους δουνουτάκηδες, στους ευρωλάγνους, στην οικονομική νομενκλατούρα.
Και απευθύνεται σε αυτούς τους ίδιους και πάλι, λες και έχει να κάνει με Λωτοφάγους ή με επιλήσμονες. Ειδικά όταν απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατακρεούργησε πολιτικά από το 2012 και μετά, αντιγράφοντας κάθε σύνθημα και κάθε μνήμη από το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ακόμα και το ηχόχρωμα του ιστορικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου είχε αντιγράψει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν αυτός που είχε διασύρει τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου στο εσωτερικό όταν τον αποκαλούσε Πινοσέτ από το βήμα της Βουλής και στο εξωτερικό όταν χρησιμοποιούσε τον όρο Ολαντρέου; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν αυτός που είχε αγκαλιάσει τα πρώην «μνημονιακά» στελέχη του βαθέως ΠΑΣΟΚ που είχαν πηδήξει πρώτα από το βυθιζόμενο πλοίο, το οποίο πλήρωνε με τον πιο δυσανάλογο τρόπο το κόστος της συνεπούς στάσης απέναντι στην ιστορία; Όταν μετά το «λεφτά υπάρχουν», μόνο του το ΠΑΣΟΚ έδινε τη μάχη για να σταθεί η Ελλάδα όρθια, την ίδια στιγμή που η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά είχε σηκώσει το φλάμπουρο της αντιμνημονιακής ζαππειάδας.
Προσπαθούν οι αγιογράφοι του Αλέξη Τσίπρα να προβούν σε ένα rebranding του πρώην πρωθυπουργού. Μας περιγράφουν έναν Αλέξη Τσίπρα ώριμο και κανονικό. Έναν πρώην πρωθυπουργό που τώρα πλέον έχει ένα άρτιο επιτελείο, λες και ο υπουργός που «δρόσιζε την πατάτα» του ασφαλιστικού και ο υπουργός που έστελνε εμβάσματα στο εξωτερικό χωρίς να το γνωρίζει, μαζί με τις δεκάδες κωμικοτραγικών πολιτικών φιγούρων, δεν αποτελούσαν δικές του επιλογές.
Παρακολουθούμε τους συγκεκριμένους αγιογράφους να επισημαίνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται σε πολιτικές και προγραμματικές συγκλίσεις, λες και έχουν λησμονήσει ότι πριν από λίγα μόλις χρόνια, ο ίδιος δήλωνε θαυμαστής της σκέψης του Μαο Τσε Τουνγκ, ο οποίος εξαφάνιζε τους αντιπάλους του. Και μάλιστα σε εκείνη τη συνέντευξη του στους Schooligans είχε αναφέρει ότι οι αριθμοί των νεκρών επί εποχής Μάο «αμφισβητούνται και μένει να αποδειχθούν ιστορικά και τότε να το ξανασυζητήσουμε». Αναφέρεται σε συγκλίσεις ο εμπνευστής του «μεγαλύτερου σκανδάλου στην ιστορία της χώρας», δηλαδή της Novartis, σέρνοντας όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους στα δικαστήρια.
Και καθώς είναι στην πολιτική μόδα και η συζήτηση για την Ακροδεξιά, οι αγιογράφοι του πρώην πρωθυπουργού εστιάζουν στο απόσπασμα από την ομιλία του, σύμφωνα με το οποίο οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς νομιμοποιούν με εκλογικές συμμαχίες και πολιτικές συμφωνίες την ακροδεξιά. Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας που είχε κυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο και ο Αλέξης Τσίπρας που είχε πει τον Μάιο του 2023 στο Mega Channel ότι «στόχος δικός μας είναι αυτούς τους ανθρώπους που θα ψήφιζαν τη Χρυσή Αυγή, να τους πάρουμε, να τους κερδίσουμε από τις γραμμές της ακροδεξιάς…», είναι άλλα πρόσωπα, τα οποία δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον ιδιοκτήτη του Ιδρύματος.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε να κάνει τη δουλειά ούτε το 2019, ούτε το 2023. Ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης, κατάφερε να κάνει τη δουλειά στις ευρωεκλογές του 2024. Αν δεν τα καταφέρει και ο Χάρης Δούκας, τότε τα σενάρια της «ενωμένης δημοκρατικής παράταξης», του «δημοκρατικού τόξου» ή όπως τελικά το ονομάσουν θα επαναφέρουν τον Αλέξη Τσίπρα στο προσκήνιο με το νέο branding. Δεν αρκεί όμως αυτό. Θα πρέπει να ταυτόχρονα να έχει διαγραφεί η τελευταία 15ετία από τη μνήμη των Ελλήνων πολιτών. Δύσκολο εγχείρημα. Ακατόρθωτο.
