Του Γιάννη Σιδέρη
Φιλότιμες προσπάθειες κάνει το ΚΙΝΑΛ να αποδείξει την σταθερά, όπως λέει, ανοδική του πορεία. Σε ένα διάγραμμα που δημοσίευσε, όντως αποτυπώνεται μια κάποια ανοδική πορεία, μόνο που είναι ασθμαίνουσα και δειλή. Η άνοδος φαίνεται να έχει σημείο εκκίνησης το ύστατο σημείο καθίζησης, τον Ιανουάριο του 2015.
Όμως τότε είχε απέναντι ως αντίπαλο τον διασπαστή του κόμματος, πρώην Πρόεδρό του (που του είχε κάνει την τιμή να τον αναδείξει και Πρωθυπουργό) Γιώργο Παπανδρέου. Και τα δύο μαζί τμήματα του ΠΑΣΟΚ ξεπέρασαν το 7%. Άρα η νυν άνοδος ουσιαστικά είναι μικρότερη της μονάδας.
Σημειωτέον ότι αυτά τα ποσοστά, όπως και το υψηλότερο των ευρωεκλογών του 2014 (8,02%) επετεύχθησαν με έναν ΣΥΡΙΖΑ ανερχόμενο ορμητικά, ολολύζοντα εξάλλως, και αποδίδοντας στο ΠΑΣΟΚ τις εφτά πληγές του Φαραώ, ήτοι την συνολική ευθύνη της χρεοκοπίας. Τώρα σέρνεται ηττημένος χάνοντας κοντά στις δέκα μονάδες, χωρίς ακόμη να έχει γλείψει τις πληγές του. Ως εκ τούτου ασθμαίνουσα η άνοδος, δεν αιτιολογεί καμία ικανοποίηση, πόσο μάλλον κομπασμό.
Η θέση του ΚΙΝΑΛ θα καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, καθώς κινδυνεύει να συμπιεστεί ασφυκτικά μέσα στη λυσσώδη πόλωση που θα επικρατήσει μεταξύ των δύο μεγάλων.
Ήδη ο κ. Τσίπρας προχθές στην Κ.Ε. επέτεινε την πίεση, θέτοντας το διαζευκτικό: Την επομένη των Εθνικών εκλογών είτε θα έχουμε κυβέρνηση της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη και άλλους συνοδοιπόρους της ακροδεξιάς. Είτε θα έχουμε κυβέρνηση προοδευτική και δημοκρατική με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και την Προοδευτική Συμμαχία. Αυτό είναι το δίλημμα».
Φυσικά η Ν.Δ. με το ποσοστό που έλαβε, ακόμη και αν - ως υπόθεση εργασίας - υποχωρήσει, θα εξακολουθήσει να είναι πρώτο κόμμα, και θα λάβει το μπόνους των πενήντα εδρών. Η δεσμευτικότητα των αριθμών καταδεικνύει ότι χωρίς την συμμετοχή του πρώτου κόμματος, καμιά κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα όσα λέει ο κ. Τσίπρας είναι απόχη σκοπιμότητας προς αλίευση κεντροαριστερών ψήφων.
Το μέγεθος της διαφοράς μεταξύ των πρώτων αποδεικνύει το μένος που τρέφει μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Ως πηγές του το μένος δεν έχει μόνο την κυβερνητική αποτυχία (σε αυτή την περίπτωση απλώς ψηφίζεις άλλο κόμμα), αλλά από την συνολική προκλητική παρουσία, όπως αυτή έγινε θεατή αφότου το κυβερνών κόμμα έφυγε από το αόρατο ποσοστό του 4%. Αφότου δηλαδή οι παραδοξότητες στον λόγο, τις απόψεις και τις συμπεριφορές των στελεχών του, έπαψαν να είναι χαριτωμένη εκκεντρικότητα, και γινόταν κυβερνητική πράξη ή σκόπιμη απραξία (κατά περίπτωση).
Γι αυτό τον κόσμο, που αποτελεί και την κρίσιμη μάζα που δύναται να καθορίσει την αυτοδυναμία της ΝΔ, και ο οποίος δεν είναι παραδοσιακός ψηφοφόρο της, είναι ζωτικό να μην περιπέσει η χώρα σε ακυβερνησία. Και θα περιπέσει εάν δεν σχηματισθεί κυβέρνηση και οδηγηθούμε σε νέες εκλογές με απλή αναλογική, οπότε θα γίνει το γαία πυρί μειχθήτω.
Για τον λόγο αυτό, για τη δική του αυτοπροστασία, επιβίωση και άνοδο, το ΚΙΝΑΛ πρέπει τώρα να προδιαγράψει ποια θα είναι η στάση που θα κρατήσει (και υπό ποιους όρους) σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Δεν είναι υποχρεωμένο. Είναι αναγκαίο. Αν το αφήσει «φλου», περιμένοντας την τρίτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, κινδυνεύει να δει τους ψηφοφόρους του να αποσκιρτούν, και να συνθλιβεί στις συμπληγάδες του δικομματισμού.
Σαφώς δύσκολη θέση, αλλά οι συνθήκες αποφασίζουν, όχι ο βολονταρισμός των αρχηγών που θα έλεγε και ο Πρωθυπουργός.
Εάν ο ψηφοφόρος γνωρίζει με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιηθεί η ψήφος του, ενδεχομένως και να πυκνώσει τις τάξεις του. Άλλωστε στις 7 Ιουλίου θα είναι διαθέσιμες και μάχιμες οι πολυπληθείς δυνάμεις του στην Τ.Α. οι οποίες την Κυριακή ήταν απασχολημένες να δίνουν τον δικό τους αγώνα.
Την Πέμπτη που συνέρχεται το Πολιτικό Συμβούλιο και η Κ.Ο. θα πρέπει ίσως αυτά να ξεκαθαριστούν ολοκληρωτικά, γιατί και η χώρα χρειάζεται σταθερότητα, και το ίδιο το ΚΙΝΑΛ, με κριτήριο την συνολική του παρουσία, καλύτερη τύχη.
