Να ρωτήσετε έναν επιχειρηματία αν μπορεί να υπάρχει εταιρεία που δεν υποβάλλει φορολογικές δηλώσεις συστηματικά. Θα σας κοιτάξει περίεργα και δεν θα καταδεχθεί καν να σας απαντήσει. Μπορείτε επίσης να ρωτήσετε έναν μέσο πολίτη, αυτόν που διαθέτει κοινό νου, αν είναι φυσιολογικό μια χρεοκοπημένη επιχείρηση να μοιράζει επιδόματα και πριμ. Θα σας κοιτάξει απορημένος: «πριμ για τις ζημίες;» και θα μείνει έκπληκτος αν του πείτε πως υπάρχουν μισθοί που ξεπερνούν τις 70.000 ευρώ το χρόνο. Με αυτό το τελευταίο είμαι σίγουρος πως θα εξοργισθεί κιόλας.
Στη ΛΑΡΚΟ καθρεφτίζεται η κακοδαιμονία της Μεταπολίτευσης, καθώς οτιδήποτε με δημόσιο χαρακτήρα ήταν εξ ορισμού καλό και οτιδήποτε που ανήκε στη σφαίρα του ιδιωτικού τομέα δαιμονοποιούνταν. Το δε κέρδος, επί πολλές δεκαετίες, εθεωρείτο ως αναγκαίο κακό και παρέπεμπε στο στυγνό καπιταλιστή ιδιώτη.
Όλα αυτά έχουν ειπωθεί τόσες φορές, ώστε έχουν καταντήσει κουραστικά εν έτει 2022. Και όμως τα βρίσκουμε μπροστά μας στη ΛΑΡΚΟ. Το 2015 τα οποιαδήποτε σχέδια υπήρχαν για ιδιωτικοποίηση της εταιρείας πάγωσαν, καθώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ δεν επιθυμούσε να αλλάξει ο δημόσιος χαρακτήρας της. Καλύτερα μια ΛΑΡΚΟ δημόσια και ζημιογόνα, παρά ιδιωτική και κερδοφόρα.
Σε μια σοβαρή χώρα, μια εταιρεία που είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός σιδηρονικελίου στην Ευρώπη θα ήταν μια από τις ατμομηχανές της οικονομίας της. Δυστυχώς στην πατρίδα μας, βαδίζει προς την εκκαθάριση εν λειτουργία. Και παρ΄όλα αυτά ακόμα και σήμερα τα κόμματα της Αριστεράς αναμασούν την καραμέλα της προάσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της ΛΑΡΚΟ, αφού αυτό το ζήτημα ιεραρχούν ως κυρίαρχο. Ενώ το ΚΙΝΑΛ ζήτησε να βρεθεί λύση με κατοχύρωση των θέσεων εργασίας. Ευχολόγια. Σίγουρη συνταγή για να μη γίνει τίποτα.
Είναι να απορεί κάποιος. Όλοι αυτοί δεν αντιλήφθηκαν ακόμα πώς φτάσαμε στην κρίση του 2009-2010; Ζούσαν σε άλλη χώρα; Δεν κατανόησαν πως ο αδηφάγος δημόσιος τομέας για να διασωθεί αυτός, κατασπάραξε τον ιδιωτικό, γιατί αυτό εξυπηρετούσε το πολιτικό σύστημα;
Το πρόβλημα με τη ΛΑΡΚΟ και την κάθε ΛΑΡΚΟ δεν ήταν οικονομικό. Ήταν βαθύτατα ιδεολογικό και πολιτικό, γιατί αφορούσε την αντίληψη που είχε η πολιτική εξουσία για το ρόλο του δημόσιου τομέα. Και για να είμαι δίκαιος σε αυτήν την κατάντια μερίδιο ευθύνης έχει και η Νέα Δημοκρατία, καθώς κυβέρνησε με την μια ή την άλλη μορφή κοντά στα 20 χρόνια. Φοβήθηκε το πολιτικό κόστος και ακολούθησε και αυτή την πεπατημένη. Σήμερα, καλείται να βάλει τα δάκτυλα επί τον τύπον των ήλων. Βέβαια, μετά από τόσο χρόνια απαξίωσης οι μνηστήρες είναι λίγοι, καθώς πέραν των συσσωρευμένων ζημιών και των χρεών υπάρχει και η αντικατάσταση του πεπαλαιωμένου εξοπλισμού, καθώς και η δαμόκλειος σπάθη της προστασίας του περιβάλλοντος.
Πάντως αν η κυβέρνηση καταφέρει να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα και προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ θα πρόκειται σίγουρα για έναν άθλο.
