Του Γιάννη Σιδέρη
Έχουν εθιστεί στην… μεταπραγματικότητα (κατά το «μεταδημοκρατία» που χρησιμοποιεί ο κ. Τσίπρας). Ο σιδηρόφρακτος Πρωθυπουργός του Μαξίμου, ο οποίος όπου πηγαίνει να μιλήσει συνοδεύεται από διμοιρίες των ΜΑΤ, ερημώνει η γύρω περιοχή και μιλάει σε επιλεγμένο ακροατήριο, ισχυρίστηκε ότι προστατεύεται όχι λόγω των αντιδράσεων του κόσμου, αλλά επειδή τον πλησιάζουν πολλοί για να του πουν «προχώρα» (προφανώς είναι τόσο μεγάλη η αγάπη του λαού, που κινδυνεύει να τον πνίξει).
Δεν χρειάζεται να είσαι αντιπολιτευόμενος και οπαδός άλλου κόμματος, για να νιώσεις ότι αυτά που ισχυρίζεται σε προσβάλουν ως πολίτη.
Ούτε χρειάζεται να είσαι οπαδός άλλου κόμματος για να χαρακτηρίσεις ως κοινωνικά νεφελώδες και ως πολιτικά έωλο αφήγημα, το σύνθημα των «πολλών εναντίον των ελίτ», που πλασάρει εσχάτως ο κ. Τσίπρας.
Είναι αντιγραφή του εξίσου αταξικού συνθήματος του Αντρέα περί «μη προνομιούχων». Μόνο που είναι ασύμβατο με την πραγματικότητα, ενώ δεν ήταν τη δεκαετία του 80. Ο Ανδρέας (σαφώς χαρισματικός λαϊκιστής αλλά όχι επικίνδυνος, καθότι παρενέβαινε ενωτικά στο λαϊκό φαντασιακό και δεν δίχαζε), το συνόδευε με το σύνθημα της «Αλλαγής». Ήταν ένα σύνθημα που συμπύκνωνε ένα πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο ανταποκρινόμενο στην εποχή, καθώς τότε μεγάλο μέρος της Ελλάδας ήταν στο περιθώριο.
Επίσης τότε υπήρχε μια προνομιούχα - ας την πούμε αστική - τάξη, ενώ σήμερα υπάρχουν ολιγάρχες, κάποιοι των οποίων έγιναν επί ΠΑΣΟΚ, αλλά τώρα είναι με τον Τσίπρα. Σήμερα οι μη προνομιούχοι είναι πολλοί γιατί καταστράφηκαν από την κρίση, και όχι εξαιτίας των ταξικών, πολιτικών και ιστορικών ν αιτιών του τότε (άλλωστε καταστράφηκαν και πολλοί μικροί επιχειρηματίες).
Ο κ. Τσίπρας κάνει προσπάθεια να ορθώσει μια διαχωριστική γραμμή με τη ΝΔ (όπως ο Ανδρέας το 1981) αλλά το κάνει με λανθασμένο και υποκριτικό τρόπο. Ο ίδιος έσπειρε πόνο στους πολλούς με την ιλαροτραγωδία διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, και τώρα προσπαθεί να επανέλθει στην εκλογική του πελατεία, γιατί αλλιώς θα εξαερωθεί.
Επίσης οι «πολλοί» είναι η λαϊκιστική ομογενοποίηση ενός λαού που δεν υφίσταται. Ο λαός χωρίζεται σε οικονομικές τάξεις, επαγγελματικές ομάδες, κοινωνικά υποσύνολα με διαφορετικά και αντιτιθέμενα μεταξύ τους συμφέροντα. Λαός είναι και ο άνεργος, και ο εργαζόμενος των 350 ευρώ, ο εργαζόμενος εκ περιτροπής αλλά και ο υπουργός Σταθάκης των εκατομμυρίων. Λαός είναι και ο Θύμιος των ταξί και ο εργαζόμενος ταξιτζής της beat, την διχόνοια των οποίων μεταξύ τους σπέρνει η ίδια η κυβέρνηση (Για τον κ. Τσίπρα, λαός προφανώς είναι και η κα Παναγοπούλου του κότερου, και ο κ. Κόκκαλης της καταγγελλόμενης διαπλοκής, αλλά αντιθέτως είναι ελίτ οι μισθωτοί εργαζόμενοι του Μαρινάκη)!
Ούτε χρειάζεται να είσαι αντιπολιτευόμενος για να θεωρήσεις ως αναίσχυντη κοροϊδία την απάντηση στις διαμαρτυρίες των συνταξιούχων, που παραπονούνται ότι παίρνουν λιγότερα λεφτά από τα υπεσχημένα: «Λιγότερα από τι; Από πριν που δεν θα έπαιρναν καθόλου;», είπε χθες.
Μα από αυτά που είχατε υποσχεθεί κε Πρωθυπουργέ. Οι περισσότεροι συνταξιούχοι διαμαρτύρονται για την ευτελή αντουανέτεια κοροϊδία. Για να παραφράσουμε τη ρήση του αλήστου μνήμης Γιάνη («Ο κόσμος δεν θέλει λεφτά ή δουλειές, θέλει αξιοπρέπεια»), θα λέγαμε ότι οι συνταξιούχοι δεν θέλουν μόνο λεφτά, θέλουν και αξιοπρέπεια. Και η οργή τους δεν ήταν μόνο για την ανισότητα του επιδόματος, αλλά γιατί τους υποσχεθήκατε 13η σύνταξη. Και η οποία δεν ήταν καν η σύνταξη του Πάσχα - όπως ήταν η νέα εκδοχή που παρουσίασε χθες ο Πρωθυπουργός. Αν ήταν δώρο του Πάσχα, θα ήταν το μισό του συνολικού καθαρού ποσού της σύνταξής τους.
Αν με ειλικρίνεια, ευθαρσώς και μετριοπαθώς, είχαν δηλώσει ότι δίνουν ένα επιδοματάκι επειδή αυτό επιτρέπουν τα πλεονάσματα, θα είχαν επικοινωνιακό, ενδεχομένως και εκλογικό, κέρδος. Αλλά αν έκαναν ευθαρσείς και μετριοπαθείς δηλώσεις, δεν θα ήταν ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε επίσης χρειάζεται να είσαι οπαδός άλλου κόμματος για να αγανακτήσεις, όταν στην επισήμανση του δημοσιογράφου κ. Σκουρή του «news247», πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης μιλάνε για «ματωμένα πλεονάσματα», ακούς τον κ. Τσίπρα να απαντάει: «αφήστε τώρα αυτά, τα ματωμένα». Μα ήταν ο ίδιος που με θεατρική οργή εισήγαγε στο πολιτικό λεξιλόγιο τον όρο. Αλλά αυτά αφορούσαν τους άλλους, τους κακούς.
Το νέο σλόγκαν του Πρωθυπουργού είναι η «μεταδημοκρατία». Εκείνο όμως που πραγματικά προσπαθεί, είναι να εμπεδώσει μια «μεταπραγματικότητα». Μια εικονική πραγματικότητα όπου τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπουμε, αλλά όπως τα περιγράφει η προπαγανδιστική μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ
