Το σοκ και η οδύνη για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών είναι πανελλήνια, αλλά πλέον στις συγκεντρώσεις μνήμης, τα «στεφάνια» που εναποθέτονται νοερά στους τάφους τους έχουν υπογραφές που αποπνέουν πολιτικές, συνδικαλιστικές και συντεχνιακές σκοπιμότητες. Οι νεκροί γίνονται ακούσιο εργαλείο… «αγωνιστικής πάλης».
Είναι ίδιον των «κλειστών κυκλωμάτων» (στα οποία υπάγονται τα κομματικά στελέχη, οι ηγεσίες κάποιων μειοψηφών και συλλογικοτήτων, αλλά και οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων), να αποκόπτονται από την ευρύτερη κοινωνία και να θεωρούν ότι τα αιτήματά τους συντονίζονται με τα κοινωνικά ζητούμενα.
Πόσο πειστικό άραγε είναι το «φλάμπουρο» της ΑΔΕΔΥ όταν - σωστά - λέει να έρθουν στην επιφάνεια οι πραγματικοί ένοχοι (και ελπίζουμε ότι θα έρθουν με τα πορίσματα των εμπειρογνωμόνων και της Δικαιοσύνης), αλλά συνεχίζει: «Να σταματήσει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της εμπορευματοποίησης και της λειτουργίας των Δημοσίων Υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια» (το τελευταίο τους πονάει!).
Κατ' αρχάς να επαναλάβουμε ότι το δυστύχημα έγινε στον αμιγώς κρατικό τομέα, με τις κρατικές δομές, τους κρατικούς υπαλλήλους, τους κρατικούς προϊσταμένους και τους κρατικούς ελεγκτές. Παράλληλα κρατικός υπάλληλος ήταν και ο γιατρός που χορήγησε αναρρωτική άδεια στον Προϊστάμενο χωρίς να τον εξετάσει, αλλά και ο προϊστάμενος του γιατρού που του ζήτησε τηλεφωνικά να την χορηγήσει!
Πού ενέχεται επί του προκειμένου η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που για να την ξεπουλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, της διέγραψε 700 εκατομμύρια χρέη, τα οποία είχαν δημιουργήσει -και - οι νοοτροπίες λειτουργίας άνευ των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων;
Παρεμπιπτόντως, να τίθεται και ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων (που την ξεπούλησε έναντι πινακίου φακής, τότε που ο Αλέξης δήλωνε ότι η χώρα γλύτωσε ένα μεγάλο βάρος), αποτελεί θέατρο του παραλόγου και κοροϊδία στο λαό. Αλλά και η… αγωνιστική απαίτηση της ΑΔΕΔΥ να μην λειτουργεί το δημόσιο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, πόσο θα συγκινήσει αυτούς που κατεβαίνουν για τη μνήμη των παιδιών και την ευρύτερη κοινωνία που εργάζεται με αυστηρά κριτήρια στον ιδιωτικό τομέα;
Μα - και - η έλλειψη αυτών των κριτηρίων συνέβαλε στο δυστύχημα με την επιλογή ακατάλληλου σταθμάρχη. Όπως και στη μεταμόρφωση των δημοσίων οργανισμών σε απέραντο πλουσιοπάροχο τροφείο κομματικών υπαλλήλων, που δούλευαν χωρίς έλεγχο, λογοδοσία και κύρωση.
Ο ΟΣΕ στοίχισε σε 25 χρόνια 15 δισεκατομμύρια που τα στερήθηκε ο ελληνικό λαός, είτε απευθείας από τις τσέπες του διά της φορολογίας, είτε ως επιδοτήσεις της ΕΕ που θα μπορούσαν να έχουν διοχετευθεί σε άλλους κοινωφελείς στόχους.
Αν οι εργασιακές σχέσεις στις αραχνιασμένες δημόσιες δομές παραμείνουν ανέγγιχτες, χωρίς να αποτινάξουν την διαβρωτική σκουριά που επικάθησε από τη δεκαετία του 80, θα χάσουν και όσους (εκτός κομμάτων) έχουν απομείνει - όπως ο γράφων – να υπεραμύνονται του δημοσίου χαρακτήρα των κοινωνικών δομών. Αλλά υπό την απαράβατη προϋπόθεση: Έλεγχος και λογοδοσία. Αξιολόγηση παντού, και αυστηρότερο πειθαρχικό πλαίσιο για τους ακατάλληλους, τους λουφαδόρους, τους κοπανατζήδες.
Κάτι που δεν έγινε από τις ράθυμες κυβερνήσεις καθ' όλη τη μεταπολίτευση, αφού τα κόμματα, όλα τα κόμματα, χρησιμοποιούσαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ως ιμάντες μεταφοράς της κομματικής γραμμής και ως ταμιευτήρες συγκέντρωσης ψήφων.
Πολιτικές σκοπιμότητες κραυγάζει και το σύνθημα «Τώρα η οργή να γίνει ανατροπή», καθώς και: Τα πλακάτ των μεταναστών που θέλουν «Άσυλο, στέγη και χαρτιά», των αλληλέγγυων αντιρατσιστών που υπενθύμιζαν «Black lives matter» (στη συγκέντρωση για τα παιδιά του τρένου), η καταγγελία… της πατριαρχίας (ναι 8 Μάρτη, ημέρα γυναίκας, αλλά η συγκέντρωση ήταν για τους νεκρούς), όπως και τα παράλογα συνθήματα – νομιμοποιημένα εδώ και χρόνια από τον ΣΥΡΙΖΑ - κατά τηλεοπτικών δημοσιογράφων, κ.α.
Το αν θα κατορθώσουν την «Ανατροπή» δεν μας αφορά. Δουλειά μας είναι αν συμβεί να την καταγράψουμε. Αφορά τον δικό τους συντονισμό «με τις μάζες». Ίσως η ορμή του «αγώνα» τους αλλοιώνει την ευθυκρισία.
Γιατί όπως συνάγεται ως δικό μας συμπέρασμα από την ανακοίνωσή του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα δεν ρίχνουν κυβερνήσεις. Σύμφωνα με την ανακοίνωση: «Μόνο το 2021 στην ΕΕ καταγράφηκαν 1.389 σημαντικά σιδηροδρομικά ατυχήματα, με συνολικά 636 νεκρούς και 513 τραυματίες, εκ των οποίων τα 97 αφορούσαν συγκρούσεις τρένων». Δεν είδαμε καμιά κυβέρνηση να πέφτει από αυτά…
Κοντολογίς οι συγκεντρώσεις ξεστράτισαν, γέμισαν συντεχνιακά και πολιτικά ψιμύθια, στο όνομα των νεκρών. Οι οποίοι λείπουν μόνο στις οικογένειές τους, και οι οποίες δέχονται κριτική από τους αψίκορους στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί θα δεχθούν την κρατική βοήθεια. Βρήκαν περισσότερο ηθική τη ρήση του Αλέξη στο Μάτι «και να έπαιρνες δυο χιλιάδες θα τα σπατάλαγες».
