Ο Μιχαηλίδης σκέφτηκε ψύχραιμα και αποφάσισε να διακόψει την απεργία πείνας. Άλλωστε ελάχιστη βρήκε συμπαράσταση. Μερικές εκατοντάδες στην Αθήνα, μερικές δεκάδες στην Κρήτη, 2-3 γραφικοί βουλευτές και οι γνωστοί «σπεκουλαδόροι» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φούντωσε το λαϊκό κίνημα και ο ξεσηκωμός για την απελευθέρωση του. Και έτσι, για να κάνω χρήση μιας επίκαιρης έκφρασης, ανταποκρίθηκε στο «περί δικαίου αίσθημα του λαού» που δεν του αναγνώρισε το δικό του δίκιο και έλυσε την απεργία πείνας.
Με τέτοια «επαναστατική» δράση πολύ δύσκολα θα βρισκόταν δικαστής -ούτε καν «λαϊκός δικαστής»- που θα έβαζε την υπογραφή του σε μια υφ' όρων απόλυση. Ο κίνδυνος να εξαφανιστεί και να αναλάβει εκ νέου δράση ήταν και παραμένει υπαρκτός.
Για να πάει κάποιος την απεργία πείνας του μέχρις εσχάτων, δηλαδή μέχρι να πεθάνει, χρειάζεται τρομερή πίστη στην ιδέα χάρη της οποίας παρανόμησε και φυλακίστηκε. Η σχέση του μαζί της θα πρέπει να ξεφεύγει από το επίπεδο της ιδεολογικής στράτευσης και έχει προσλάβει αυστηρά έναν θεολογικό χαρακτήρα. Να ορίζεται όπως η σχέση του πιστού με τη θρησκεία του.
Η κορύφωση του δράματος απαιτεί να υπάρχει η πεποίθηση πως ο θάνατος θα είναι το κινητοποιητικό γεγονός, ο κινητοποιητικός μύθος για τους ζωντανούς ομοϊδεάτες να συνεχίσουν με ακόμα μεγαλύτερο φανατισμό τον αγώνα. Έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια από το θάνατο, λόγω απεργίας πείνας, του Μπόμπι Σαντς, μαχητή του IRA, και ακόμα θυμόμαστε το γεγονός.
Αν δεν υπάρχει αυτού του είδους η πίστη, τελικά πρυτανεύει στον απεργό πείνας η βασική αρχή πως η ζωή είναι γλυκιά. Πως τελικά είναι προτιμότερο να ζήσει και όταν κάποια μέρα αποφυλακιστεί, να ξαναρχίσει την επαναστατική πάλη. Εξάλλου στον παράδεισο ή στην κόλαση θα είναι άχρηστος. Εναντίον τίνος θα παλέψει; Βέβαια κάποιοι κάνουν απεργία πείνας για να διεκδικήσουν αιτήματα. Ακούγεται λίγο πεζό, όμως αν λάβουμε υπ' όψη πως ο εγκλεισμός είναι πολύ σκληρό πράγμα, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε ακόμα και αυτήν την ακραία μέθοδο διεκδίκησης αιτημάτων.
Στην περίπτωση του Μιχαηλίδη η απόφαση του δικαστηρίου έβαλε τέλος στη σύνδεση της απεργίας πείνας με την υφ' όρων απόλυσή του. Συνεπώς πλέον θα έπρεπε να αποφασίσει αν θα πεθάνει ή θα ζήσει. Και πήρε τη σωστή απόφαση προς μεγάλη λύπη των ομοϊδεατών του, που αναζητούσαν έναν μάρτυρα και κάποιων ανεγκέφαλων βουλευτών που πίστευαν πως θα πυρποληθεί και πάλι η Αθήνα. Φαντασιώνονταν τα Ιουλιανά του 2022.
Τελικά όλη αυτή η φασαρία, όλες αυτές οι κινητοποιήσεις μερικών εκατοντάδων αναρχοαυτόνομων, η απερίσκεπτη στήριξη στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα αιτήματα του Μιχαηλίδη, το μόνο που πέτυχαν ήταν δείξουν στους κυρ-Παντελήδες, στους φιλήσυχους πολίτες, πού βρίσκεται ο αντίπαλος.
