Στην πολιτική μερικές φορές οι ουσιαστικές προτάσεις δεν αρκούν. Χρειάζεται απαραιτήτως και η επικοινωνία. Δηλαδή πώς αυτές οι προτάσεις θα φτάσουν στους πολίτες. Είναι σαφές πως ακόμα και στις μέρες του Διαδικτύου η προώθηση πολιτικών υποκειμένων -ατομικών και συλλογικών- και των προτάσεών τους από τα ΜΜΕ είναι καθοριστική. Το ερώτημα είναι πώς επιλέγουν τα ΜΜΕ τους πολιτικούς -γυναίκες και άνδρες- που θα προβάλλουν. Μακριά από συνωμοσιολογικές αντιλήψεις, νομίζω πως το βασικό κριτήριο είναι αν το προβαλλόμενο πρόσωπο εκπέμπει στην κοινωνία. Τι εκπέμπει; Εικόνα. Αν η εικόνα του «πουλά».
Αυτό ακριβώς έγινε με τον Στέφανο Κασσελάκη. Και όταν το «εμπόρευμα» φθάρθηκε, διότι το μήνυμα ήταν ισχνό, έφυγε από την επικαιρότητα, όπως ακριβώς ήρθε. Σήμερα ποιος ασχολείται μαζί του; πολιτικά κινείται στο όριο εισόδου στη Βουλή.
Μήπως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Μήπως η τρέχουσα συγκυρία της έδωσε επικοινωνιακούς πόντους, πρόσκαιρους και κυρίως περιστασιακούς; Το ερώτημα παραμένει ανοικτό, καθώς η Ζωή επάνω στην τραγωδία των Τεμπών έκτισε μια παρουσία που εκφράζει και έναν κόσμο ο οποίος είτε κρυβόταν σε διάφορα άλλα κόμματα είτε απλώς περίμενε και παρέμενε στην «εκτός των τειχών» περιοχή. Μια περιοχή που από την εποχή των μνημονίων είχε χαρτογραφηθεί και ένα μέρος της παρέμενε εν υπνώσει ελλείψει πολιτικής εκπροσώπησης.
Η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση πως βάσει σχεδίου προωθεί την κυρία Κωνσταντοπούλου, καθώς τη θεωρεί βολική αντίπαλο. Πρώτα-πρώτα, αμφιβάλλω αν η κυβέρνηση, σε αυτή τη φάση, έχει κάποιο φιλικό κανάλι ώστε μέσω αυτού να προωθήσει τις επιλογές της. Για διάφορους λόγους σχεδόν όλα τα ΜΜΕ βρίσκονται απέναντί της. Συνεπώς, η κατηγορία του ΠΑΣΟΚ δεν ευσταθεί, διότι δεν υποστηρίζεται από τα γεγονότα. Είναι μεν βολική για την ηγεσία του, καθώς μεταθέτει αλλού τις ευθύνες για την πτώση του Κινήματος, όμως προφανώς δεν πείθει.
Αλλά, σε θεωρητική βάση είναι απολύτως θεμιτό μια κυβέρνηση να επιλέγει τον αντίπαλό της, αρκεί αυτή η επιλογή να μην επιτυγχάνεται με εξωθεσμικές ενέργειες. Βέβαια, πολλές φορές τέτοιες πολιτικές λειτουργούν αρνητικά και για την κυβέρνηση και για το κόμμα της προτιμήσεώς της, στον βαθμό που είναι εξόφθαλμα κραυγαλέες.
Μέχρι πρόσφατα η κυρία Κωνσταντοπούλου βρισκόταν διαρκώς στην επικαιρότητα, με μονοθεματική ατζέντα, και αυτή η προβολή δεν ήταν αποτέλεσμα κυβερνητικών παρεμβάσεων -η κυβέρνηση φθειρόταν από τον λόγο της Ζωής- αλλά αποτέλεσμα της συγκυρίας, όπως προανέφερα. Τα όσα έλεγε και ο τρόπος που τα έλεγε εύρισκαν ανταπόκριση σε ένα κομμάτι της κοινωνίας και συνακόλουθα η εικόνα της ήταν ένα ευπώλητο τηλεοπτικό προϊόν. Και αίφνης από το 4% εκτοξεύτηκε στην περιοχή του 14-16%.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη έλαβε στις ευρωεκλογές 15%, όμως στη συνέχεια ΣΥΡΙΖΑ και Κασσελάκης καταποντίστηκαν. Θα έχει και η Πλεύση Ελευθερίας την ίδια τύχη; Ή μήπως γύρω από αυτό το κόμμα θα συσπειρωθούν οι «εκτός των τειχών;»
