Του Γιάννη Σιδέρη
Των οικιών ημών εμπιπραμένων... ούτοι παίζουσιν... χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων! Για τη λίστα Μπόργιανς ο λόγος, και το γαϊτανάκι των αλλεπάλληλων ανακοινώσεων και δηλώσεων, τις οποίες ξεκίνησε η κυβέρνηση, ανταποκρίθηκε αμυνόμενη η ΝΔ, η κυβέρνηση ανταπάντησε κ.ο.κ.
Από λόγους αρχής η στήλη τάσσεται (εκ των ων ουκ άνευ), υπέρ της διερεύνησης όλων των υποθέσεων που φέρονται να έχουν - ή καταγγέλλονται ότι έχουν, όπως στην προκείμενη περίπτωση - υποψία αδιαφανούς συμπεριφοράς των εκάστοτε κυβερνώντων.
Όμως η κυβέρνηση μάλλον περί επικοινωνιακών εντυπώσεων τυρβάζει. Έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα μπορούσε να δρομολογήσει τη διερεύνηση της υπόθεσης Μπόργιανς διά της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, χωρίς να αναλώνεται σε πύρινες καταγγελίες, και χωρίς να προσπαθεί να την αναδείξει επικοινωνιακά σε αιχμιακό και κεντρικό στοιχείο της πολιτικής ζωής. Τέτοιες ώρες, όλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε…
Η φρικωδία στους εθνικούς δρόμους με τους ανέστιους ξεριζωμένους, το κομβόι των απελπισμένων (πολλοί εκ των οποίων θα παραμείνουν στη χώρα μας, επωάζοντας τα μελλοντικά πελώρια προβλήματα) είναι αρκούντως σοβαρή υπόθεση, στην οποία η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι, για την επίλυσή της.
Αντιθέτως επανήλθε στην αταβιστική «καθαρση-ομανία» (λεκτικώς πάντα) και στην εξίσου αταβιστική επιθετικότητα προς τους ευρωπαίους,( θυμόμαστε: θα αλλάξουμε την νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, κατακτητές, Μέρκελ γκοου χομ, Ολαντρέου, θα τους γεμίσουμε τζιχαντιστές, κλπ, κλπ).
Χάνοντας διπλωματικό κεφάλαιο
Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Ο πρωθυπουργός διακηρύσσει δημοσίως - δίκην όχι πρωθυπουργού αλλά αρχηγού οργάνωσης του 3% - ότι «ο σκοταδισμός έρχεται εισαγόμενος από το Βορρά, την Αυστρία, την Ουγγαρία, τις χώρες του Βίζεγκραντ»!
Μια τέτοια επιθετικότητα θα ήταν δικαιολογημένη, αν ήταν χρήσιμη. Στην παρούσα φάση μάλλον είναι άχρηστη και αδικαιολόγητη. Γίνεται μπούμερανγκ εναντίον μας, αφού αποστερεί περεταίρω τη χώρα από πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο - στο μέτρο που δεν έχει την δυνατότητα να την υποστηρίξει και έργω!
Η κυβέρνηση σε επίδειξη πυγμής κάλεσε στην Αθήνα για διαβουλεύσεις την ελληνίδα πρέσβη στην Αυστρία, όντας θυμωμένη για τον αποκλεισμό μας από την διάσκεψη των δυτικών Βαλκανίων. Παράλληλα το Μαξίμου διαρρέει περί του το ενδεχόμενου χρήσης «βέτο», εάν δεν υπάρξει επιμερισμένη κατανομή των προσφύγων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ε, και; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός τέτοιου «βέτο»; Το πολύ-πολύ να κλείσουν ερμητικότερα τα σύνορα και η χώρα μας να μεταβληθεί σε παγίδα δυστυχίας. Άλλωστε και να εισακουστούμε, μια τέτοια κατανομή θα αφορά μόνο τους Σύρους, άντε και τους Αφγανούς ή τους Ιρακινούς. Οι υπόλοιποι τι θα γίνουν;
Η Ελλάδα είναι παγιδευμένη - από τη γεωγραφία αλλά και τις κυβερνητικές επιλογές την Άνοιξη του '15. Πρέπει να έχει ως μόνη οδό την προσηνή διπλωματία. Οι …απειλές από μια χώρα καθημαγμένη, φαντάζουν αστείες και γκροτέσκες, και σίγουρα της αφαιρούν το εναπομείναν κύρος. Είναι χαρακτηριστικός ο σαρκαστικός σχολιασμός με τον οποίο αντέδρασε ο κομψευόμενος υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας: «Απειλές για χρήση βέτο εναντίον της προσέγγισης των χωρών από τα Δυτικά Βαλκάνια στην ΕΕ, ή αξιώσεων από την ΕΕ, είναι εκτός τόπου και χρόνου», είπε! ( ναι, σε μας τα έλεγε!).
Το κόμμα σε διάταξη «μάχης»
Ο κ. Τσίπρας παρευρέθη χθες στην συνεδρίαση της Π.Γ του κόμματος. Μεταξύ άλλων στην εισήγησή του - ξανά - κατέκρινε το κλείσιμο των συνόρων και την άρνηση των χωρών της Ε.Ε. για επιμερισμό της ευθύνης, καθώς όπως είπε «τέτοιες στάσεις είναι καθ' όλα αντιευρωπαϊκές και αντιβαίνουν το αξιακό πλαίσιο και τις ιδρυτικές συνθήκες της Ε.Ε.» και «στρώνει το έδαφος για την άνοδο της ακροδεξιάς και αποδομεί συνολικά την Ευρώπη», είπε.
Αυτά αναφέρει, μεταξύ άλλων, το non paper της Κουμουνδούρου. Όμως η συζήτηση επεκτάθηκε και σε άλλα - που θυμίζουν κάπως τον συμπαθή Τσίπρα του ακτιβισμού, α λα παλιά: Προφανώς στο Μαξίμου και την Κουμουνδούρου, έχουν αρχίσει να ψυχανεμίζονται ( και ας μην το αναφέρει ο πρωθυπουργός στις ομιλίες του), τα εκρηκτικά προβλήματα που θα δημιουργηθούν με τους μετανάστες, οι οποίοι θα μας μείνουν «παρακαταθήκη».
Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες μας, εξετάστηκε και κατά πόσο το κόμμα θα μπορούσε να οργανώσει την κοινωνία, να συγκροτήσει δίκτυα «αλληλέγγυων», προκειμένου να βοηθήσουν στην σίτιση, στη διαβίωση, στην κατανομή, κυρίως αυτών που θα εναπομείνουν.
Θετική ως κίνηση, αλλά έχει δυο «μικρές» δυσκολίες:
α) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μεγάλο κόμμα. Υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ εκλογικού αποτελέσματος και οργανωμένων μελών. Οι οργανώσεις του, και μετά την διαφαινόμενη πορεία προς την εξουσία, παρέμειναν κλειστές. Οι παλιοί «αγωνιστές», είχαν μια - δικαιολογημένη - καχυποψία προς τα νέα υποψήφια μέλη. Παράλληλα πολλά μέλη όδευσαν προς Λαφαζάνη. Έτσι οι οργανώσεις παραμένουν οργανωτικά και αριθμητικά ισχνές, άρα αδύναμες να επωμισθούν τέτοιας έκτασης κοινωνική παρέμβαση.
β) Η ελληνική κοινωνία, ή ευρέα τμήματά της, εξακολουθεί να είναι συναισθηματική, και απέδειξε ότι προσφέρει με καρδιά στον χειμαζόμενο ξένο. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος το πρόβλημα να αποβεί τόσο μεγάλο, που να ξεπεράσει τις αντοχές της… Και τότε…
Αλλά ας μην προτρέξουμε… ας μείνει με αποσιωπητικά το «τότε»…
