Αντιγράφω επί λέξει: «Εδώ στη βουλή ψηφίζονται οι νόμοι, αλλά αυτοί οι νόμοι παράγονται από κυβερνητικούς βουλευτές οι οποίοι είναι σε κλειστά γραφεία και είναι κυρίως «χειροκροτητές». Δεν πρέπει να δουλεύει έτσι η πολιτική. Σε αυτό το σύστημα εμείς βάζουμε φωτιά».
Ας το πάρουμε από την αρχή, γιατί ο δικός μας με τη φόρα που έχει πάρει -αν δεν είναι πυρομανής- κινδυνεύει να αυτοπυρποληθεί. Τι έχουμε λοιπόν;
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα η κυβέρνηση εισάγει προς ψήφιση στη βουλή νομοσχέδια που βρίσκονται εντός του πλαισίου των ιδεολογικών της αρχών και των προγραμματικών της εξαγγελιών. Αυτά τα νομοσχέδια πρωτίστως οφείλει να τα ψηφίσει η κυβερνητική πλειοψηφία, δηλαδή οι κυβερνητικοί βουλευτές. Αν επιτευχθούν ευρύτερες συναινέσεις, ακόμα καλύτερα. Το γράφω αυτό γιατί διάβασα πως το 70% των κυβερνητικών νομοσχεδίων τα ψήφισε και ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα βουλή.
Πάντως, άλλος τρόπος λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν υπάρχει. Οι νόμοι όντως συντάσσονται σε γραφεία και όχι στις λαϊκές συνελεύσεις και αυτοί που τους ψηφίζουν είναι εκλεγμένοι βουλευτές και όχι χειροκροτητές. Με αυτό το σύστημα κυβέρνησε και ο ΣΥΡΙΖΑ για 54 μήνες. Και τώρα σε αυτό το σύστημα θέλει να βάλει φωτιά ο νέος ηγέτης.
Θα έλεγα πως θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνος, αλλά ήδη γίνεται από πολύ νωρίς φαιδρός. Και δεν αναφέρομαι στις δημοσκοπήσεις, όπου για πρώτη φορά καταγράφεται το φαινόμενο νεοεκλεγείς αρχηγός να μην απογειώνει το κόμμα του. Αναφέρομαι στη γενικότερη αίσθηση που υπάρχει στους πολίτες, όπως αποτυπώνεται στις συζητήσεις του «καφενείου», πως το παιδί είναι «αλλού».
Τα καραγκιοζλίκια που λέει και κάνει δε μαρτυρούν μιαν αντισυμβατικότητα, αλλά μια απίστευτη ελαφρότητα συνδυασμένη με αφέλεια. Και αυτά μπορεί να γίνονται αποδεκτά για κάποιον στο πλαίσιο μιας ηλικιακής χαλαρότητας, στον βαθμό όμως που αφορούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περνούν από δεκάδες κόσκινα και αξιολογούνται. Στην περίπτωσή μας δε χρειάζονται πολλά κόσκινα. Ένα αρκεί.
Θα μπορούσα να μιλήσω για αντικοινοβουλευτισμό μετά τα όσα είπε και κατέγραψα αυτολεξεί στην αρχή του άρθρου μου, όμως ο αντικοινοβουλευτισμός προδίδει μια συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική στάση. Η πολιτική σκέψη του νέου ηγέτη -αν μπορούμε να πούμε πως διαθέτει πολιτική σκέψη- δεν είναι ούτε αντισυμβατική ούτε αντικοινοβουλευτική. Είναι ρηχή και ανόητη. Προδίδει άγνοια και σύγχυση για στοιχειώδη πράγματα.
Για αυτό καλόν είναι είτε να μη μιλά πολύ είτε να μιλά μέσα από χειρόγραφο κείμενο που θα το έχουν συντάξει οι «σωματοφύλακές» του. Και συγχρόνως, κάποιοι επαΐοντες να του κάνουν ταχύρρυθμα φροντιστήρια για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και τη σημασία των θεσμών του.
Είναι αλήθεια πως ο νέος ηγέτης γνωρίζει με το καλημέρα πολύ σκληρή κριτική. Έτσι είναι, αλλά τελικά με τα όσα λέει και τα όσα κάνει μάλλον είμαστε και επιεικείς.
