Του Γιάννη Σιδέρη
«Ως πότε θα τους σώζει ο κόσμος;» διερωτήθηκε παλιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας το μίζερο 8,1% που έλαβε το ΚΙΝΑΛ στις εκλογές, και τις χαρές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, όταν η άνοδος από τις ευρωεκλογές ήταν μηδαμινή (0,38%) εν αντιθέσει με το ρωμαλέο (7,78%) του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τα σαράντα κύματα που πέρασε η κ. Γεννηματά, τις δυσλειτουργικές αντιμαχίες για τον τρόπο εκλογής Προέδρου του ΚΙΝΑΛ, την αποχώρηση του Σταύρου, αργότερα της ΔΗΜΑΡ κλπ, έδινε την εντύπωση ότι διευθύνει με αρχηγικό τέμπο το κόμμα.
Ωστόσο κάποια στιγμή εχάθη η δυναμική του αρχικού ενθουσιασμού και η ευθυκρισία της πολιτικής γραμμής. Το κόμμα άρχισε να υιοθετεί μια αλληλοαναιρούμενη πολιτική γραμμή για το τι μέλει γενέσθαι στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Προφανώς η ασαφής γραμμή ήταν και αποτέλεσμα της επιθετικής πολιτικής που ασκούσε πάνω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ που συγκυβέρνησε τέσσερα χρόνια με τον Παλαιοδεξιό Καμμένο, και κατηγορούσε το ΚΙΝΑΛ ως στήριγμα της Δεξιάς.
Το ΚΙΝΑΛ διατηρούσε αμυντική, ενοχική στάση, μήπως δώσει την εντύπωση ότι δικαιώνεται η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αντεπιτεθεί και να τον ξετινάξει για όλη την θλιβερή πορεία του τεσσεράμισι χρόνων, και όχι μόνο του πρώτου εξαμήνου που λειτούργησε ως σαμποτάζ κατά της χώρας (αλλά ο λαός επιβράβευσε και τους δύο δολιοφθορείς Αλέξη και Γιάνη).
Είχε τόσα να τους προσάψει, από τα γνωστά των δεκάδων δις που χρέωσε τη χώρα, τον αφελληνισμό των τραπεζών, την παραχώρηση δημόσιας περιουσίας, την πτώχευση δημοσίων οργανισμών, τα αλλεπάλληλα ψέμματα, το θέατρο στο Μάτι, τον fake ισχυρισμό για το περίφημο μαξιλάρι των 35 δις (που δεν είναι παρά δάνειο, και το οποίο πλασάρουν ως οικονομική επιτυχία!), καθώς και να παρουσιάσουν το έργο του κόμματός τους.
Επικοινωνιακά τους τελευταίους μήνες ατύχησε και στα πρόσωπα. Αντί να αξιοποιήσει μόνο νέα πρόσωπα, επέτρεψε να πάρει τη μερίδα του λέοντος στην προώθηση των θέσεων του κόμματος ο εξ οφίτσιο και παρωχημένος ηλικιακά και ιδεολογικά κ. Μαλέλης, ο οποίος (και λόγω της ηγεμονικής θέσης στο δημοσιογραφικό επάγγελμα), ήταν ο συνήθης καλεσμένος των μήντια. Και το κοινό άκουγε ένα λόγο παλαιοπασοκικής αντήχησης δεκαετίας του '70. Πολύ φυσιολογικό το ΚΙΝΑΛ να πατώσει στις νέες ηλικίες.
Όντως τους έσωσαν οι πολίτες, η ιστορική μνήμη και ο συναισθηματικός δεσμός των μεγάλων ηλικιών, και δη του πλέον αγνού τμήματος του ΠΑΣΟΚ. Όσοι απήλαυσαν ανταλλάγματα από το ΠΑΣΟΚ, δραπέτευσαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα το κόμμα βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ηγεμονικό κόμμα της αντιπολίτευσης, οι περισσότεροι το θεωρούν και κυρίαρχο στον χώρο της Κεντροαριστεράς (Η στήλη όχι. Πέραν ενός δύο μέτρων, τίποτα το προοδευτικό δεν είχε η διοίκησή του και η συμπεριφορά των στελεχών του, αυτά τα χρόνια). Ωστόσο δεν έχει σημασία τι είσαι αλλά τι θεωρείσαι.
Θα υφίσταται πλέον την επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ ότι γίνεται ουρά της Δεξιάς, κάθε φορά που θα συμφωνεί με κάποια κυβερνητικά μέτρα, και την ακριβώς αντίστροφη κριτική από τη ΝΔ, κάθε που θα αντιτίθεται στα μέτρα της και θα τυγχάνει να ομονοεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεδομένου ότι είναι ένα κόμμα με μεγάλο αριθμό ικανών στελεχών ( έχει τροφοδοτήσει τόσο την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τη νέα της ΝΔ), δεν αποκλείεται να υπάρξουν και άλλες αποσκιρτήσεις. Ειδικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ που η πολιτική ευκολία τον θεωρεί όμορο χώρο, όταν το Φθινόπωρο ο Τσίπρας ανοίξει τας πύλας και κάνει προσκλητήριο Κεντροαριστερών.
Επιπρόσθετο πρόβλημα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Επιμένει να φέρεται όχι ως βουλευτής του κόμματος αλλά ως αρχηγός του ΚΙΔΗΣΟ, εκδίδοντας ξεχωριστές ανακοινώσεις κατά της νέας κυβέρνησης. Η κα Γεννηματά δέχτηκε αυτόν που διέσπασε το κόμμα που τον ανέδειξε αρχηγό και Πρωθυπουργό, και ανάγκασε σε απομάκρυνση αυτόν που (ό,τι και να του καταλογίσεις) είχε σταθεί συνεπής κι είχε βάλει πλάτη στα δύσκολα – από την εποχή του ειδικού δικαστηρίου του Αντρέα ως την πρόσφατη προσπάθεια να μη βουλιάξει η χώρα.
Το μέλλον του ΚΙΝΑΛ είναι δυσχερές και δυσδιάκριτο. Και όμως χρειάζεται η χώρα ένα μοντέρνο μετριοπαθές Κεντροαριστερό κόμμα. Αυτό δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρουμε αν θα είναι το ΚΙΝΑΛ.
