Του Γιάννη Σιδέρη
Το 1993, όταν ο βουλευτής Κιλκίς της Ν Δ Γεώργιος Συμπιλίδης ανεξαρτητοποιήθηκε για να προσχωρήσει στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά, η κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη έμεινε με 150 βουλευτές. Μπορούσε να κυβερνήσει, αλλά θεώρησε ότι ετελεύτησε τον βίον της και προσέφυγε σε εκλογές, τις οποίες και έχασε.
Το 2019 ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημ. Τζανακόπουλος εκφράζει τη βούληση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να συνεχίσει να κυβερνά με ψήφο ανοχής, εάν αποχωρήσουν οι ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση.
Αυτό φυσικά απαντάει και στο διαρκές ερώτημα των εντεταλμένων στα social media «οι άλλοι ήταν καλύτεροι;» Ε ναι, ήταν ! Γιατί είναι διαφορετικό ο προσωπικός πλουτισμός κάποιων στελεχών του προηγούμενου δικομματισμού (προσωπικό πλουτισμό που επισείουν σαν επιχείρημα για γενική καταδίκη του «σάπιου συστήματος» οι Συριζαίοι) και άλλο ο σεβασμός στην θεσμική τάξη που έδειχναν οι προηγούμενοι.
Η κυβέρνηση κατά τον κ. Τζανακόπουλο, δεν εξετάζει την περίπτωση να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, αφού «δεν προκύπτει ότι θα υπάρξει κατά κανένα τρόπο απώλεια της εμπιστοσύνης της Βουλής» (τότε τι πρόβλημα έχει να τη ζητήσει και να βουλώσει τα στόματα των ασεβών που υποστηρίζουν ότι δεν θα έχει τη δεδηλωμένη; Και αν δεν τη ζητήσει δεν προκύπτει αλλοίωση της λαϊκής βούλησης;).
Θα κυβερνήσουν, λέει, ως κυβέρνηση μειοψηφίας με ψήφο ανοχής. Προς επίρρωσιν δε, ανέφερε το αντίστοιχο παράδειγμα της Ισπανίας.
Ατυχές παράδειγμα. Εκεί η χώρα μόλις είχε βγει από εκλογές και έπρεπε να σχηματισθεί κυβέρνηση, για να μην μπουν σε αέναο κύκλο εκλογικών αναμετρήσεων. Οπως είχε δηλώσει ο Χοσέ Λουίς Αμπάλλος, «είναι φυσικά ασυνήθιστο να κυβερνάμε με 84 έδρες στο κοινοβούλιο, ωστόσο οι πολιτικές συνθήκες παραμένουν πολύ κατακερματισμένες και όλα δείχνουν ότι νέες εκλογές δεν θα διόρθωναν την κατάσταση».
Εδώ η κυβέρνηση δεν βγήκε από χθεσινές εκλογές, επί της ουσίας κλείνει τετραετία, και τίποτα δεν προσομοιάζει στην ισπανική κατάσταση. Άλλωστε η σοσιαλιστική κυβέρνηση είχε αποδοχή και προσφορά συμμετοχής από τους «Ποδέμος», αλλά ο πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ την αρνήθηκε.
Παρόμοια και η κατάσταση στην Πορτογαλία του πρωθυπουργού Αντόνιο Κώστα. Και εκεί προήλθε από φρέσκιες εκλογές, ενώ την κυβέρνηση στηρίζουν χωρίς να συμμετέχουν με στελέχη τους, ομοειδείς δυνάμεις όπως το Μπλοκ της Αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι Πράσινοι. Και - κυρίως – στις δύο χώρες ψηφίζουν τα νομοσχέδια. Εδώ οι ΑΝΕΛ αρνούνταν τα ψηφίσουν (π.χ. Ιθαγένεια, Σύμφωνο Συμβίωσης, Τζαμιά), και τα στήριζε - ως κοινοβουλευτική τσόντα - η αντιπολίτευση (ο ιστορικός του μέλλοντος θα προσπαθεί επίπονα να κατανοήσει το αλλόκοτο που συνέβη στη χώρα).
Επί πλέον να θυμίσουμε ότι οι δύο χώρες της Ιβηρικής δεν έχουν να λύσουν - επί εθνική ζημία - μείζονα εθνικά θέματα, όπως η Ελλάδα το Μακεδονικό.
Είναι πρωτοφανές και ατιμωτικό, μια κυβέρνηση μειοψηφίας να ψάχνει, και να προσπαθεί να μαζέψει με τη μέθοδο του «μάζευε και ας ειν' και ρώγες», σκόρπιες ψήφους από το ΚΙΝΑΛ, το ΠΟΤΑΜΙ, τους ΑΝΕΛ και το… κόμμα της Παπακώστα (δηλ. την ίδια), για να περάσει ένα εθνικό θέμα που θα σφραγίσει δια παντός την διπλωματική ιστορία της χώρας.
Παρεμπιπτόντως εδώ αναδύεται και ζήτημα συνέπειας για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Από την ΔΕΘ έχει δηλώσει πως «αν οι ΑΝΕΛ αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, η χώρα πρέπει να πάει σε εκλογές». Αν οι ΑΝΕΛ αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, ο ίδιος θα ψηφίσει τη Συμφωνία, νομιμοποιώντας το πιο εμβληματικό (και για τον λαό πιο προβληματικό) έργο της κυβέρνησης;
Ως κυβέρνηση ανοχής με το γράμμα του νόμου βεβαίως θα είναι σύννομοι. Με το πνεύμα του όμως, που απαιτεί να κυβερνούν κυβερνήσεις πλειοψηφίας, θα είναι μη νομιμοποιημένοι.
Η περίπτωσή τους - τηρουμένων των αναλογιών φυσικά - θα θυμίζει την κυβέρνηση Βούλγαρη, του επιλεγόμενου και «τζουμπέ» το 1875, που ελλείψει απαρτίας στη Βουλή, ερμήνευσε κατά το δοκούν σχετικό άρθρο του συντάγματος, και συνέχισε το νομοθετικό της έργο!
Τότε βέβαια αντέδρασε η αντιπολίτευση, κατέβαζε τον λαό στους δρόμους, έγιναν πορείες και συνέβησαν έκτροπα, ενώ οι κυβερνητικοί βουλευτές προπηλακίζονταν άμα τη εμφανίσει τους δημοσίως.
Τώρα, σε μια παρόμοια περίπτωση, που μια «κυβέρνηση ανοχής» θα συνέχιζε να κυβερνά με τέτοιο τραγελαφικό τρόπο, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, θα κατέβαζε τον λαό στους δρόμους και θα καταλάμβανε πλατείες.
