Του Γιάννη Σιδέρη
Όχι ότι δεν το περιμέναμε ή δεν το υποθέταμε. Εφτά αλλοδαποί που έχουν τα χαρακτηριστικά Τζιχαντιστών και τρομοκρατών, συνελήφθησαν σε ελληνικό έδαφος την περίοδο 2017-19, σύμφωνα με τον αρμόδιο υπουργό Μιχ. Χρυσοχοίδη. Αναφέρθηκε σε όσους εντοπίστηκαν, γεγονός που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχουν άλλοι που δεν εντοπίστηκαν τόσο τη δεδομένη χρονική περίοδο, όσο και κατά τη μαζική είσοδο του 2015, και ακόμη πιο πριν.
Ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του ισλαμικού κράτους, ήταν αναμενόμενο κάποιοι από τους μαχητές του να διοχετευτούν προς την Ευρώπη με την μορφή εξαθλιωμένων προσφύγων. Έτσι κι αλλιώς στην πλειοψηφία τους έχουν εντοπιότητα και μπορούν να πασάρουν εαυτούς ως πρόσφυγες. Βέβαια στο κλίμα της εποχής, υπό την συναισθηματική φόρτιση της ελληνικής κοινωνίας στην αρχή της μαζικής απο(βι)βασης, σε συνδυασμό με την ιεροεξεταστική ρητορεία της πολιτικής ορθότητας, όποιος διατύπωνε τέτοιες επιφυλάξεις ήταν «χρυσαυγίτης».
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν και πόσοι τζιχαντιστές τελούν εν υπνώσει στην Ευρώπη, και οι οποίοι θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν υπό καθορισμένες συνθήκες. Οπότε και με αυτή την έννοια της ασφάλειας, ισχύει η ρήση Μητσοτάκη στην συνάντησή του με τον Ολλανδό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε, ότι η αντιμετώπιση του προσφυγικού απαιτεί ευρωπαϊκή στρατηγική - έστω και αν ο ''Ελληνας πρωθυπουργός αναφερόταν κυρίως στον διαμοιρασμό των μεταναστών στις χώρες της ΕΕ: «Όποιος θέλει τα πλεονεκτήματα των ανοιχτών συνόρων της συνθήκης Σένγκεν θα πρέπει να είναι έτοιμος να επωμιστεί και τις συνέπειες».
Φευ, η ευρωπαϊκότητα του προβλήματος απορρέει και από την συμφωνία που συνήψε η ΕΕ με την Τουρκία, μετά την άφρονα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει τα σύνορα και να παίξει τον ρόλο… κοντραμπατζή, διοχετεύοντας στη Δύση άνω του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων χωρίς κανέναν έλεγχο. Ο πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας μάλιστα, έλεγε περήφανος στις συνεντεύξεις του, ότι πέρασε δια μέσου της Ελλάδας ένα εκατομμύριο κόσμος, αλλά ουδείς στην ηπειρωτική χώρα κατάλαβε τίποτε.
Παραμένει αδιευκρίνιστο, και φοβούμαστε ότι θα παραμείνει έτσι, εάν το άνοιγμα των συνόρων έγινε και με την παρότρυνση της Ανγκελα Μέρκελ στον Τσίπρα. Η Γερμανική οικονομία (σύμφωνα με παραδοχή του συλλόγου βιομηχάνων) χρειαζόταν ένα εκατομμύριο φτηνά εργατικά χέρια για να αντιμετωπίσει την έλλειψη και να μειώσει το κόστος παραγωγής ώστε να ανταγωνιστεί την Ανατολή. Ο Αλέξης της το πρόσφερε – όχι ότι του ήταν δύσκολο με βάση την ιδεολογία του.
Στο ενδιάμεσο η Βουλγαρία, τα Σκόπια και οι χώρες «Βίζεγκραντ» έκλεισαν τα σύνορα και οι μετανάστες (μετά των ολίγων προσφύγων) εγκλωβίστηκαν στη χώρα μας, μετατρέποντάς την σε αυτό που ποιητικά λέγεται «αποθήκη ψυχών».
Η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας μας δεσμεύει πλέον, αφού κάθε εισερχόμενος πρέπει να εξετασθεί αν δικαιούται ή όχι άσυλο. Εάν το πάρει υλοποιεί την επιθυμία του να αναχωρήσει νομίμως για την Ευρώπη. Αν όχι, επιστρέφει στην Τουρκία. Αν δεν επιστρέφουν πολλοί, δεν φταίει μόνο η γείτων. Ως τώρα έφταιγε πρωτίστως η έλλειψη πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η γνωστή ραθυμία των ελληνικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα οι μετανάστες να μένουν εδώ για χρόνια και κάποιοι να «εξαφανίζονται», κατά τη γνωστή έκφραση της Τασίας. Βέβαια δεν… εξαφανίζονται ολοσχερώς. Τους συλλαμβάνουν στις κεντροευρωπαϊκές χώρες και μας τους στέλνουν πεσκέσι, αφού το αίτημα για άσυλο πρέπει να αξιολογηθεί στη χώρα της πρώτης εισόδου.
Η νυν κυβέρνηση προσπαθεί να ακυρώσει τη μακροχρόνια παραμονή εδώ των μεταναστών με την κατάργηση της δευτεροβάθμιας εξέτασης, εφόσον απορριφθεί η πρώτη. Το μέτρο συναντά την αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν έχει πρόβλημα να παραμείνουν εδώ οι μετανάστες για χρόνια, ώσπου να τελεσιδικήσει η υπόθεση (και στο ενδιάμεσο ενδέχεται να νομιμοποιηθούν).
Η χώρα μας είναι δεσμευμένη να ακολουθήσει τις διαδικασίες της Συμφωνίας, πολύ περισσότερο που έχει λάβει από την ΕΕ άνω του 1,5 δις ευρώ για την περίθαλψη των μεταναστών. Εδώ υπεισέρχεται μια άλλη παράμετρος, που θα πρέπει να διερευνηθεί. Οταν η Τουρκία έχει λάβει μόνο 3 δις για πάνω από 3 εκατομμύρια μετανάστες που παρεπιδημούν στην επικράτειά της και τους επιφυλάσσει ανθρωπινότερες συνθήκες από ό,τι η χώρα μας, πως και που σπαταλήθηκαν τα λεφτά που πήραμε μόλις για περίπου 80.000 ανθρώπους, και τους οποίους «φιλοξενούμε» μέσα σε πανάθλιες συνθήκες;
Η αύξηση των πλοίων επιτήρησης κλπ που αποφασίστηκε στο ΚΥΣΕΑ μικρή σημασία έχει. Ούτως ή άλλως απαγορεύεται από τον ΟΗΕ (ενώ θα ξεσήκωνε οργή και απέχθεια στην ΕΕ), το push back, η ανακοπή μεσοπέλαγα της πορείας των βαρκών η επιστροφή τους στα τουρκικά παράλια. Άλλωστε οι μετανάστες πλέον είναι δασκαλεμένοι. Θα τις βούλιαζαν καταμεσής της θάλασσας, και θα ήταν υποχρεωμένες οι ελληνικές δυνάμεις από απωθητές να μετατραπούν σε διασώστες.
Εκείνο που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί, είναι η δράση των ΜΚΟ. Στην τελευταία απόβαση στη Λέσβο, οι μετανάστες ήρθαν ως συνήθως με ολοκαίνουργες βάρκες (βιομηχανία ολόκληρη έχει στηθεί στην Τουρκία). Τα μέλη των ΜΚΟ γνώριζαν την ώρα και τον τόπο άφιξης, και τους περίμεναν. Αυτή η συμπεριφορά απέχει από το ανθρωπιστικό «σώζουμε δυστυχείς ανθρώπους», και παραπέμπει σε συμπεριφορά οργανωμένου κυκλώματος, που Κύριος Οίδε τι οικονομικά οφέλη αποκομίζει.
Άλλωστε ο αγαπημένος αριστερός διανοητής του ΣΥΡΙΖΑ, Σλαβόι Ζίζεκ, που το 2013 κατηγορούσε την κυβέρνηση Σαμαρά ότι έχει δημιουργήσει «Γκουλάγκ για τους μετανάστες» (δεν είχε δει ακόμη τη Μόρια), τώρα γράφει: «αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι μια πολύπλοκη οικονομία μεταφοράς προσφύγων, κερδίζει εκατομμύρια εκατομμυρίων δολάρια. Ποιος τη χρηματοδοτεί; (σ.σ. έλα ντε!) ποιος την κατευθύνει; Που είναι οι ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες; Το γεγονός ότι οι πρόσφυγες βρίσκονται σε μια απελπισμένη κατάσταση, σε καμιά περίπτωση δεν ακυρώνει το γεγονός ότι η πλημμυρίδα τους προς την Ευρώπη είναι μέρος ενός καλοοργανωμένου σχεδίου (στον ΣΥΡΙΖΑ το είπε;).
Ο αυστηρός έλεγχος των ΜΚΟ, που φέρονται ως κράτη εν κράτει, θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Ίσως βγάλει πολλά και για τα κυκλώματα που δρουν στη χώρα.
