Θέλησε να γλυτώσει από ένα αδιέξοδο. Το να πρέπει στην πρώτη εκλογή να συνεργασθεί με κάποιον και να αποφύγει να συνθλιβεί στη δεύτερη.
Και πολύ απλά λέει ο Ν. Ανδρουλάκης: δεν έχει σημασία αν θα πάτε να ψηφίσετε ή το τί θα ψηφίσετε. Ότι κι αν γίνει, όποιον κι αν ψηφίσετε, πρωθυπουργός δεν θα βγει αυτός που θα επιλέξει το 60 - 65 % των ψηφοφόρων, αλλά αυτός που θα επιλέξω εγώ.
Που δεν θα έχει μπει και στον κόπο να εκτεθεί στην ψήφο των πολιτών. Απλώς θα είναι «πολιτικό» πρόσωπο. Που καθώς δεν θα είναι ενεργό προφανώς έχει αποσυρθεί. Είτε από ελιτισμό είτε επειδή έχει αποδοκιμασθεί από τους ψηφοφόρους.
Έτσι απλώς αυτοεγκλωβίστηκε. Δεν θα είχε κανένα λόγο να εκτεθεί ενώ δεν έχει δει καν τα αποτελέσματα των εκλογών. Γιατί αυτά θα κρίνουν τα πάντα.
Διαφορετικά θα είναι τα δεδομένα εάν η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ πάρουν κεφάλι με 3 μονάδες μπροστά, διαφορετικά αν είναι πολύ κοντά τα δύο κόμματα, διαφορετικά εάν το ΠΑΣΟΚ πάρει 8 ή 13%. Διαφορετικά αν η σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με όποιον βγει πρώτος μπορεί να δώσει κυβέρνηση.
Τώρα;
Στην πρώτη εκλογή πλέον ο ίδιος έχει αποκλείσει προκαταβολικά την συνεργασία με την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς είναι προφανές ότι όποιο από τα δυο κόμματα έχει το προβάδισμα με όποιο ποσοστό, προφανώς δεν θα δεχθεί να θυσιάσει τον Αρχηγό του και το πρόγραμμα του, για να συγκυβερνήσουν με τον κ. Ανδρουλάκη που θα επιβάλει τον πρωθυπουργό της αρεσκείας του και τα 10 σημεία της προγραμματικής σύγκλισης.
Αφήνει βεβαίως έξοδο κινδύνου. Αν συγκεντρώσουμε, λέει ο κ. Ανδρουλάκης, ισχυρό διψήφιο ποσοστό. Αν όμως με ένα ενδεχόμενο 8% μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση τι θα πράξει;
Εκτός αν ο κ Ανδρουλάκης κάνει την κωλοτούμπα προκειμένου να γλυτώσει με κάθε κόστος την δεύτερη Κυριακή. Εφόσον φυσικά βγαίνουν τα κουκιά.
Και πόσο σοβαρό είναι ενώ έχει ήδη βρει το πλάνο με το «πολιτικό πρόσωπο» να μην λέει με ποιο κόμμα θέλει να συνεργασθεί. Αυτό δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να συνεργασθεί και με τον διάβολο ακόμη προκειμένου να βρεθεί στην νομή της εξουσίας και να αποφύγει μια δεύτερη εκλογή...
Και αν πάμε σε δεύτερη εκλογή; Τι θα κάνει ο κ. Ανδρουλάκης αν ούτε ο κ. Μητσοτάκης ούτε ο κ.Τσίπρας δεχθούν να αποσυρθούν για χάρη του;
Είναι προφανές ότι ενώ ήθελε να συνεργασθεί με την ΝΔ, δεν μπορεί λόγω υποκλοπών. Εξάλλου, είναι ζωντανή και η μνήμη από το κόστος που πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ στην συγκυβέρνηση με την ΝΔ και θέλει να αποφύγει να συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αφομοιώνει τα στελέχη του με μεγαλύτερη ευκολία.
Και αν αρνηθεί και τότε είναι προφανές ότι θα είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την προσφυγή σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση.
Εκεί που νόμιζε ότι θα μπορεί να αποφύγει το «άγος» της πρόκλησης αδιεξόδου, βρέθηκε να είναι αυτός που το προκαλεί. Και αυτό είναι θανατηφόρο για το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ τόσο στην πρώτη εκλογή όσο κυρίως στην δεύτερη. Ενώ, αν προκληθεί και τρίτη, τότε όλη η ευθύνη θα είναι στον κ. Ανδρουλάκη..
Οι λόγοι της αλλοπρόσαλλης αυτής τακτικής του Ν. Ανδρουλάκη δεν είναι τυχαία. Η εμπειρία της προηγούμενης συγκυβέρνησης και του κόστους που κατέβαλλε το ΠΑΣΟΚ είναι νωπή. Επίσης, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον κ. Ανδρουλάκη που μέχρι στιγμής δεν έχει κατορθώσει να δώσει διακριτό στίγμα να συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ηγεμονικό ρόλο σε αυτό που καλείται κεντροαριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που έσυρε σε ειδικά δικαστήρια στελέχη του, αυτός που προσπαθεί να καπηλευθεί την Παπανδρεϊκή κληρονομιά και συγχρόνως αυτός που οδήγησε την χώρα ένα βήμα πριν την δραχμή και την χρεοκοπία.
Από την άλλη, όμως, και η συνεργασία με την ΝΔ έγινε ακόμη πιο δύσκολη όχι μόνο λόγω της παραδοσιακής διάστασης των δύο κομμάτων αλλά γιατί μεσολάβησαν οι υποκλοπές, υπόθεση την οποία λανθασμένα ανήγαγε σε βασικό σημείο της πολιτικής του ρητορικής εδώ και οκτώ μήνες, αλλά και λόγω της ανάγκης να αποκτήσει διακριτά στοιχεία από μια διακυβέρνηση αυτής της ΝΔ, που τουλάχιστον σε επίπεδο εξαγγελιών προτάσσει τον εκσυγχρονισμό και την αντιμετώπιση παθογενειών του πολιτικού συστήματος. Διότι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι μοιάζει ολο και περισσότερο με την ΝΔ.
Ο κ. Ανδρουλάκης επιχειρεί να μετατρέψει το δικό του αδιέξοδο σε αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος και αυτοεγκλωβίζεται στο αδιέξοδο. Όμως απλώς δεν υπολογίζει ότι κανείς δεν αγαπά τα αδιέξοδα... Ούτε εκείνους που τα δημιουργούν...
