Εκθαμβοι πολλοί δημοσιολόγοι έγραφαν ύμνους για την αξιοθαύμαστη πειθαρχία που επέδειξαν οι Ελληνες κατά τη διάρκεια της καραντίνας, και διερωτώντο μήπως αλλάζουμε ως λαός. Εμείς από εδώ είχαμε υποστηρίξει ότι δεν αλλάξαμε στη διαδρομή 200 χρόνων, όταν υποστήκαμε εθνικές τραγωδίες, πόσο μάλλον για μια πανδημία που την προλάβαμε στην έναρξη με λίγους θανάτους και δεν είχαμε παραστάσεις Μπέργκαμο να μας συνταράξουν.
Από την πανδημία μπορεί να μην τελειώσαμε αλλά από την σκληρή καραντίνα έχουμε τελειώσει. Μπροστά μας έχουμε το ιαματικό μεσογειακό Καλοκαίρι αλλά δυστυχώς και τον επαπειλούμενο οικονομικό Αρμαγεδδώνα, που θα τροφοδοτήσει κομματικές συγκρούσεις.
Ηδη ξεκινήσαμε με τις νεανικές συγκεντρώσεις στις πλατείες. Διαβάσαμε επικολυρικά λογύδρια για τη δύναμη της νιότης που ξεχειλίζει και δεν αντέχει τα στεγανά, που δεν «σκλαβώνεται» και ξεχύνεται στις πλατείες για να αποθεώσει τους χυμούς της ζωής! Στον δοξαστικό ρομαντισμό ήρθε συμπληρωματικά και ανέλαβε την θεωρητική κάλυψη το αφηνιασμένο αντιμνημονιακό μέτωπο, που ηττήθηκε με την υπογραφή του μνημονίου Τσίπρα, αλλά θεώρησε την πανδημία ως ευκαιρία.
Ένα πολύχρωμο πλέγμα που ξεκινάει από τους μαυρόχρωμους της Χ.Α., επεκτείνεται στο βαθύ μπλε με σταγόνες ψεκασμού του Βελόπουλου, περιλαμβάνει εφημερίδες μιας ψευδεπίγραφης λαϊκής δεξιάς, έχει κατακτήσει ισχυρό μικρόφωνο από σπεσιαλίστες της δημοσιογραφικής αγυρτείας - ινδάλματα του αντιμνημονιακού αγώνα που παρουσίαζαν τη Μέρκελ σαν Ναζί - πολύχρωμους εκπροσώπους της εναλλακτικής αυτοδιάθεσης, αντιεξουσιαστές που πιστεύουν ότι «δεν είναι κορωνοϊός, είναι επίθεση στην εργατική τάξη», ροζέ Συριζαίους, και το βαθύ κόκκινο των απομειναριών του ανθούντος μεταπολιτευτικού αριστερίστικου ακτιβισμού.
Ισως είμαστε η μοναδική χώρα που πολιτικοποίησε τόσο τον αναγκαίο εγκλεισμό. Ένα πρακτικό μέτρο - ναι μεσαιωνικής αναβίωσης αφού ήταν η μόνη λύση ελλείψει φαρμάκου και εμβολίου - προσέλαβε ιδεολογικές διαστάσεις. Κάποιοι είδαν πολιτική πρόθεση καταστολής των ατομικών ελευθεριών (για μόνο 40 μέρες και για να μην νοσήσει ο πληθυσμός), προσπάθεια του καπιταλισμού να αποθαρρύνει τις εργατικές κινητοποιήσεις (εν τω μεταξύ τα μεγαθήρια του διεθνοποιημένου καπιταλισμού καταρρέουν), ή στόχευση του συστήματος για εθισμό στην καταστολή μέσω της «ιατροποίησης» των μηχανισμών του κράτους (καλή διάθεση να υπάρχει και οι γιατροί γίνονται εξουσιαστές).
Γι’ αυτό και οι επιθέσεις στον Τσιόδρα. Ξεκινούσαν από troll του ΣΥΡΙΖΑ με τη συνήχηση ακροδεξιών, για να αποδομήσουν την επιτυχία της επιστημονικής επιτροπής, και επεκτείνονταν σε οργανικούς διανοούμενους της Αριστεράς με κλαυθμηρμούς επειδή λέει, εκχωρήσαμε την ατομική μας βούληση στο ιατρικό ιερατείο!
Πρώτοι στο μεϊντάνι της απείθειας βγήκαν οι χριστιανοταλιμπάν με την συνοδεία του χρυσαυγίτη Παναγιώταρου, διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη… θεία μόλυνση. Βέβαια τα ΜΑΤ τους προσγείωσαν στα γήινα, αλλά σε αυτή την περίπτωση τα ΜΑΤ ήταν καλά. Τον συνήθη απεχθή ρόλο τους ξαναβρήκαν όταν επενέβησαν στην πλατεία του Αη Γιάννη για να διαλύσουν τους ανέμελους «κλαμπάτους» των νυχτερινών συναθροίσεων. Το ωραίο είναι ότι τους σιγοντάρονταν οι απροσκύνητοι επαναστάτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άγριοι αντάρτες της ελευθερίας (έτσι στα υπαίθρια πάρτι μπορεί να πίνεις κοκτέιλ, αλλά έχεις μαζί σου και κοκτέιλ μολότοφ!).
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ σιγοντάρισε με τον τρόπο του. Με την μικροπολιτική του αντίδραση στο άνοιγμα των σχολείων, έδωσε το δικαίωμα να ξεσαλώσει στα social media το «επιχείρημα»: Πειράζει το ποτό στην πλατεία και όχι η συνάθροιση στα σχολεία; Εννοούν ότι τα 15 άτομα ανά τάξη, και ή έστω 300 στο προαύλιο σε ένα δεκάλεπτο διάλειμμα (όπου μπορούν να ιχνηλατηθούν εύκολα τα κρούσματα) εξισούνται με την πανσπερμία ατόμων, αγνώστων μεταξύ τους και με άγνωστη ταυτότητα, που συρρέουν από διαφορετικές γειτονιές σε μια πλατεία. Ποια ιχνηλάτηση θα υπάρξει σε αυτή την περίπτωση;
Απλώς κυριάρχησε ξανά ο ανορθολογισμός. Δεν αφορά την -περιφρονημένη από τους επαναστάτες του καναπέ – σιωπηρή πλειοψηφία, η οποία υπάκουσε στα μέτρα για την προφύλαξη πρωτίστως της δικής της ζωής. Αφορά τους έτοιμους από καιρό, να υιοθετήσουν κάθε μέτρο ανορθολογικής ανεύθυνης ανυπακοής: Από το «δεν πληρώνω» μέχρι το «ο κορωνοϊός είναι μούφα». Και αυτό όταν και ο πρωθιερέας της αμφισβήτησης της «κινεζικής γρίπης» Ντόναλντ Τραμπ, δήλωσε πως «η κρίση του κορονοϊού είναι χειρότερη από το Περλ Χάρμπορ ή την 11η Σεπτεμβρίου». Ενώ επίσης ο… ανθυποηγέτης της άρνησης Μπόρις Τζόνσον, βρέθηκε στην εντατική και αναγκάστηκε να ακολουθήσει τα μέτρα της πτωχής Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση η δημόσια υγεία είναι υπευθυνότητα της εκλεγμένης κυβέρνησης (εάν είχε συμβεί πέρυσι θα ήταν της κυβέρνησης Τσίπρα). Και σε αυτό η κυβέρνηση δεν δικαιούται να υποχωρήσει έστω και αν θα έχει πολιτικό κόστος. Ισως όμως θα πρέπει να αλλάξει τακτική. Η αχρείαστη σύγκρουση των ΜΑΤ αναβιώνει πολιτικές παραστάσεις – και δικαιολογίες - περασμένων εποχών, πολιτικοποιώντας την υπόθεση. Η σύγκρουση με τους αδέσποτους «κλάμπερς» πολιτικοποιεί μία κατάσταση που δεν επιδέχεται πολιτικοποίησης.
Χωρίς να διεκδικούμε επιτελικές γνώσεις και χωρίς να δίνουμε πολιτικές προεκτάσεις, πιο παραγωγικό και δραστικό θα ήταν να επιβληθεί το διοικητικό προβλεπόμενο πρόστιμο. Ισως τότε να σκεφθούν να αποφύγουν τον συγχρωτισμό. Με τη Δημόσια Υγεία δεν δικαιούται να παίξει κανείς, είτε ονειρεύεται να πολεμήσει το σύστημα είτε πλάνταξε από την κλεισούρα και πρέπει να πιει το κοκτέιλ του. Δικαιούται με τη παρέα του. Όχι με άλλους τριακόσιους σε απόσταση αναπνοής.
