Εξ΄ ορισμού αυτή την ώρα, κάθε λέξη και κάθε επιχείρημα υπέρ της κυβέρνησης και την αντίδραση του μηχανισμού της πολιτικής προστασίας που έφτιαξε από το μηδέν γνωρίζω πως θα θεωρηθεί εκ προοιμίου ξέπλυμα ευθυνών και «υποχρέωση». Κινδυνεύει αυτός που θα τα πει να λουστεί τις χυδαιότητες για τις λίστες Πέτσα.
Μέσα λοιπόν σε αυτό τον όλεθρο και με την απόγνωση που νιώθω ως άνθρωπος, ως πολίτης νιώθω πως η μοναδική υποχρέωση που έχω είναι να πω ένα μεγάλο ΝΑΙ σε αυτό που υποτιμητικά κάποιοι απαξιώνουν ως «επιτελικό κράτος Μητσοτάκη» και ελεεινολογούν σε βάρος όσων 2 χρόνια τώρα παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν όρθια την χώρα.
Πολεμώντας με ασύμμετρες και πρωτόγνωρες απειλές. Δεν είχαν προλάβει καλά καλά να ορκιστούν ως κυβέρνηση όταν ο φονικός τυφώνας σάρωσε την Χαλκιδική. Να μετρήσουμε κρίσεις; Σεισμούς στη Σάμο και τη Ζάκυνθο; Φωτιές ξανά στην Εύβοια; το ντου που επιχειρήθηκε στον Έβρο από τα ενεργούμενα της Τουρκίας που αν πετύχαινε η χώρα θα γινόταν χωράφι; οι ντροπές της Μόριας, η πολύμηνη κρίση με τα τουρκικά πλοία να θέτουν εν αμφιβόλω την υπόσταση της χώρας; Η πανδημία του κορωνοϊού που σκότωσε 14.000 συμπατριώτες αλλά κάποιοι μέχρι και χθες έπαιζαν κρυφτό με τα εμβόλια και την υποχρεωτικότητα; Πόσες και πόσες άλλες μικρές μάχες δόθηκαν και κερδήθηκαν. Πολλές φορές χωρίς συμμάχους στις ελίτ και με μεγάλο μέρος της κοινωνίας αμφίθυμο για το τι είναι μεταρρύθμιση και τι είναι πρόοδος. Πιέζαμε την κυβέρνηση για μεταρρυθμίσεις. Υποτιμήσαμε και εμείς ότι η χώρα διατρέχει άλλους μεγάλους κινδύνους.
Γράφω αυτές τις γραμμές ενώ έχουμε γεμίσει το αυτοκίνητο με κάποια χρειαζούμενα , τη φωτογραφία των γονιών μου κάποια χαρτιά και ανησυχώ αν θα μας ακολουθήσει η γάτα αν χρειαστεί να φύγουμε. Το 112 που μας ειδοποιεί για τον πιθανό κίνδυνο είναι επίτευγμα του επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη και φτιάχτηκε σε χρόνο μηδέν μετά την τραγωδία στο Μάτι όπου οι άνθρωποι χωρίς καθοδήγηση αφέθηκαν να καούν σαν ποντίκια.
Αυτή την ώρα είναι υποχρέωση να στηρίξουμε αποφασιστικά όσους είναι εντεταλμένοι να δρουν κι όχι να «νοιώθουν» όπως εγώ και οι περισσότεροι πολίτες. Να στηριχθούν όσοι είναι στο μέτωπο. Από τον πρώτο έως τον τελευταίο πυροσβέστη, τους δασοπυροσβέστες , οι οδηγοί μηχανημάτων και οχημάτων. Να στηριχθεί ο Χαρδαλιάς που δείχνει αδιανόητη αντοχή και να στηριχθεί ο Μητσοτάκης γιατί έχει σθένος και ψυχραιμία ηγέτη. Η εικόνα των πυροσβεστών, η φωνή του επικεφαλής της πολιτικής προστασίας που δεν έβγαινε από την εξάντληση ψυχική και σωματική και το πολιτικό και ψυχικό σθένος του πρωθυπουργού αυτά συγκροτούν το επιτελικό κράτος. Με τα λάθη, τις αδυναμίες, τις δυσκολίες.
Αυτό που ζούμε είναι όλεθρος. Ανυπολόγιστος; Ναι. Διαχειρίσιμος; Ίσως
Αλλά φωνάζω ΝΑΙ στο επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη.
Γιατί στην κόλαση της φωτιάς υπάρχει η κρίσιμη μάζα ανθρώπων που υπερβαίνουν εαυτούς. Και ένας πρωθυπουργός που στέκεται στο ύψος του αξιώματος μην ψελλίζοντας δικαιολογίες και μην τρέμοντας από φόβο για το πολιτικό κόστος που αναμφίβολα θα εισπράξει. Και θα είναι τεράστιο. Ακόμη κι αν αυτό λήξει χωρίς θύματα. Δεν είναι μάταιη η προσπάθεια να φτιαχτεί σοβαρό κράτος. Μην υποχωρήσουμε απ' αυτό επειδή κάποιοι φωνάζουν για να μας πείσουν ότι μπορούσαν καλύτερα.
Όσο για τις συγγνώμες;
Αν υπάρχει μια συγγνώμη που πρέπει να ειπωθεί κάποτε στον πρώην πρωθυπουργό, δεν είναι αυτή που περιμένει και την οποία στο ΣΥΡΙΖΑ εκβιάζουν και απαιτούν λάθος ώρες, με λάθος τρόπο και για λάθος πράγματα.
Δε γίνεται να ισοβαθμήσει ο σημερινός όλεθρος με εκείνη την τραγωδία , υπό τον τίτλο της κλιματικής κρίσης.
Το έκανε εμμέσως ο Αλέξης Τσίπρας από τη Βόρεια Εύβοια και μαύρο φόντο της καταστροφής.
Επειδή αυτό που χρεώθηκε δια βίου, ως πρωθυπουργός και συλλογικά η κυβέρνησή του, δεν ήταν ότι δεν απέτρεψε τη φωτιά, την τραγωδία και τους νεκρούς.
Δεν τον κατηγόρησε κανείς ότι επί των ημερών του δεν έφτιαξε ένα κράτος - θεό που όλοι αποζητούν στις μεγάλες καταστροφές.
Ούτε το χειρότερο κρίμα του ήταν η επιλογή των ανθρώπων που δεν έτρεξαν εκεί που όφειλαν για να σώσουν ζωές αλλά ποδοτσακίστηκαν στη συνέχεια να θάψουν ολιγωρίες και ευθύνες και τους μάθαμε από τα δικόγραφα. Και τα ηχητικά ντοκουμέντα των ντροπιαστικών απειλών του τότε αρχηγού της Πυροσβεστικής στον εμπειρογνώμονα που έψαχνε τα πως και τα γιατί.
Αν εκείνη τη μοιραία βραδιά φτάνοντας – πελιδνός – στο στρατηγείο της πυροσβεστικής στο Χαλάνδρι έλεγε μόνο μια φράση όπως «ζούμε απόψε μια ανείπωτη τραγωδία» όλα θα ήταν αλλιώς.
Το Μάτι θα έμενε ως μια συλλογική εθνική τραγωδία. Δεν θα γινόταν το μαύρο μνημείο της δικής πρωθυπουργίας. Τραγικότερο και σκοτεινότερο κι από το δημοψήφισμα.
Η συγγνώμη στον Αλέξη Τσίπρα οφείλεται από τους ψηφοφόρους του 2015, που με την ψήφο τους έβαλαν έναν ανύποπτο, άκαπνο κοινωνικά και πολιτικά νέο άνθρωπο να υποστεί τα «βάσανα» ενός πρωθυπουργού. Τον έβαλαν να περπατήσει… στα κάρβουνα με μόνο προσόν ότι κάποτε περπάτησε στη Γένοβα και υποσχέθηκε μέσα στην αλαζονεία της νεότητα του μια «χώρα – νησί» με πλούσιους και ευτυχισμένους ανθρώπους άνευ κόπων και άνευ κινδύνων.
Ο Αλέξης Τσίπρας που κάηκε άσχημα στα κυβερνητικά κάρβουνα, λέω ίσως, είναι ο μόνος που μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει κάτω από τα παπούτσια του Μητσοτάκη.
Θα φερθεί ως πρώην πρωθυπουργός ή ως διαδηλωτής στα καμένα;
